Tylko mi zaufaj

Rozdział 44

Środa, 26 września 2018 r.

Ania otworzyła oczy, czując, że ktoś na nią patrzy. Ujrzawszy przed sobą Alexa, momentalnie przypomniała sobie jak skończyła się ta noc. A myślała budząc się, że to był tylko najpiękniejszy w jej życiu sen...

- Witaj kochanie – to mówiąc mężczyzna uśmiechnął się i powoli pocałował ją w usta.

- A więc to jednak działo się naprawdę... - Ania odwróciła się na bok i przytuliła do niego.

Nadal byli nadzy, padli wyczerpani po tej długiej i namiętnej nocy, nie czując potrzeby, żeby się ubierać.

- Mi też w to ciężko uwierzyć, ale tak – Alex gładził ukochaną po plecach i zatopił twarz w jej włosach.

- Powiem ci, że nigdy wcześniej nie robiłam tego z wampirem – uśmiechnęła się kokieteryjnie dziewczyna.

- I jak było?

- Nadludzko...

Roześmiali się i pocałowali czule w usta.

- Wiem, że już nim nie jesteś, mam nadzieję, że ci to nie przeszkadza jak czasem cię tak nazywam? – zapytała Ania, układając się wygodnie obok Alexa, wtulona w niego jak w bezpieczną przystań.

- Nie przeszkadza ani trochę, ty możesz. Poza tym, nazywając mnie tak masz rację, bo nadal nim jestem. W stanie uśpienia, ale jestem.

- To brzmi tak, jakby to była jakaś choroba – zauważyła dziewczyna.

- Nieuleczalna choroba zwana nieśmiertelnością – roześmiał się gorzko Alex – objawia się samotnością, potrzebą picia krwi i ukrywania się przed ludźmi.

- Ukrywania?

- Tak. Pomyśl, nie można nawiązywać na dłuższą metę relacji z ludźmi. Przyjaźni, miłości. Ludzie się starzeją, a wampiry nie. I z czasem to zaczyna być widać. Powiedzmy, że jako wampir miałbym przyjaciela człowieka. On w końcu zauważy, choćby był i ślepy to minie dziesięć lat i będzie widział, że coś jest nie tak. Że on traci powoli sprawność, ma zmarszczki czy siwy włos, choruje, a ze mną nic się nie dzieje. Bo wampiry nie chorują. Są wysportowane, niezwykle silne, bez żadnych mankamentów wyglądu, są idealne.

- Dobrze wiedzieć, będę się teraz uważniej przyglądała bardzo atrakcyjnym ludziom – zażartowała. Jednak szybko spoważniała.

Nie zastanawiała się wcześniej nad tym, ale Alex miał rację. Co w takiej sytuacji, charakteryzacja na starszego niż się jest? Tak się nie da na dłuższą metę.

- Wtedy trzeba zniknąć z życia takiego człowieka... - odpowiedział Alex jakby czytając jej w myślach. - Przeprowadzić się albo zerwać kontakt. To jest bardzo bolesne.

Ania popatrzyła na niego ze współczuciem w oczach.

- Musiałeś już kiedyś tak zrobić?

- Zanim Suzanne zmieniła mnie w wampira, miałem rodzinę, rodziców, przyjaciół. Ich wszystkich musiałem z czasem zostawić. Nie wyobrażasz sobie jakie to trudne.

Dziewczyna właśnie uświadomiła sobie, że przecież Alex też miał rodzinę... Że miał znajomych, przyjaciół, pracę, swoje życie... I pomyślała, co ona by zrobiła, gdyby musiała nagle zerwać relację z mamą, tatą, Julką, Magdą... Znajomymi z Warszawy... Nie wyobrażała sobie tego.

A Alex musiał doświadczyć takiego koszmaru. Dopiero teraz dostrzegła pełny obraz tragedii, jaką wyrządziła mu była żona.

Podniosła głowę z jego piersi i popatrzyła na niego.