Empty camera

Star

"سردته؟"

"نه، اینجا هوا خوبه"

خودش رو بیشتر به تهیونگ چسبوند و عطر ملایم و لطیف بدن تهیونگ رو به ریه هاش کشید.  لبخندی زد و به اسمون نگاه کرد، تهیونگ اونو برای قرار به جنگل اورده بود و قرار بود شب رو اونجا بخوابن.

"اون ستاره رو میبینی؟ اون پرنوره"

"خب"

"اون نه، کنارش یه ستاره‌ی چشمک زن کوچیکه"

جونگکوک رد دست تهیونگ رو گرفت و به ستاره‌ی کوچیکی که خاموش روشن میشد نگاه کرد. با لبخند به تهیونگ نگاه کرد تا ادامه‌ی حرفش رو بزنه و در کمال تعجب تهیونگ خندید.

"چرا میخندی دیوونه"

جونگکوک هم به خنده افتاد و ضربه‌ی ارومی به سینه‌ی تهیونگ زد.

"واقعا نمیدونم بعدش چی باید بگم"

جونگکوک با شنیدن حرف تهیونگ قهقهه زد و چشم هاش رو بست. صدای خنده های تهیونگ رو هم میشنید و این براش لذت بخش بود. دیوونگی کردن رو فقط کنار تهیونگ دوست داشت.

"جونگکوک، بیا ازت عکس بگیرم"

"اما تاریکه، هیچی ازم توی عکس نمیوفته"

تهیونگ دوربین رو برداشت و روبروی جونگکوک نشست، یکمی فکر کرد و دست لای موهای جونگکوک برد و بهمشون ریخت. لبخندی زد و دوباره دوربین رو جلوی صورتش گرفت و لبخندی زد.
جونگکوک خیلی زیبا بود.

جونگکوک با خوردن فلش به چشم هاش پلک زد و دستش هم تکون خورد، با ناراحتی سمت تهیونگ رفت و به عکسش نگاه کرد، چندان بد نشده بود. لبخندی به تهیونگ زد و خودش رو توی اغوشش جا داد.

□□□

پتو رو روی سرش کشید و انگشتش رو روی صفحه کشید، تهیونگ هیچوقت بهش اجازه نداده بود عکسهای این دوربین رو ببینه، حتی الان هم جونگکوک نمیتونست درکش کنه.

اون گنجینه‌ی تهیونگ بود.