Εβελινα & Ορφεας (#3 ΠΛΟΥΣΙΟΠΑΙΔΑ)

XXVI.Ορφεας

Τρώω από το φαγητό μου.
Μου έχει λείψει να τρώω έξω.

«Δεν τρως στην θεία σου;Πιο σιγά.Που πήγαν οι τρόποι σου»λεει.
«Τους έχασα σε αυτό το κωλοχωρι που με έστειλες μπαμπάκα»λεω.

Ήρθε πάλι.
Από ότι φαίνεται όντως έρχεται κάθε μήνα.

Με έβγαλε στην πόλη να φάμε παρέα και να τα πούμε.

«Έλα μια χαρά σε βλέπω.Έμαθες και το όνομα του ξαδέρφου σου.Μεγάλη πρόοδο το θεωρώ αυτό»με κοροϊδεύει.Προφανώς.
«Μπαμπά αυτό που έκανες θα το βρεις μπροστά σου.Από μένα.Να ξέρεις.»λεω.

Μην νομίζει επειδή συνήθισα ότι θα το ξεχάσω έτσι.

«Πως περνάς;Πως σου φαίνονται όλα εδώ;»ρωτάει.
«Ξένα»
«Ορφέα δεν είναι ξένα.Εδώ μεγάλωσε η μαμά σου.»
«Αφού ξένα μου φαίνονται όλα.Να πω ψέματα;»λεω.

Συνέχιζε να τρώει και αυτός όταν θυμήθηκα κάτι.

«Η μαμά όταν ήταν...τίποτα τίποτα.Άστο»λεω.
«Πες μου.»λεει.
Καλά τότε.
«Η μαμά μου όταν ήταν μικρή έτρωγε κάτι,ας το πούμε γλυκό.Έβαζε σε ένα ποτηρι...»
«Βανίλια»τελειώνει αυτό που ήθελα να πω.
Ξαφνιάζομαι.

«Που το ξέρεις εσυ;»ρωταω.
Γελάει.
«Ήταν η γυναίκα μου.Τα ξέρω όλα για αυτήν»λεει.

Ναι αλλά έχει πεθάνει τόσα χρόνια.
Πως τα θυμάται όλα;

«Αυτή εδώ,εσυ καμία σχέση με εδώ.Πως παντρευτήκατε;Βασικά πως γνωριστήκατε;»ρωταω επειδή είναι περίεργο.

Αφήνει το πιρούνι κάτω.
«Ποτέ στα 23 σου χρόνια δεν με ρώτησες για εκείνη.Πως γνωριστήκαμε.Ξεκίναγα να σου λεω αλλά δεν έδινες καν σημασία»
«Καλά καλά άστο.Δεν με ενδιαφέρει άλλωστε»λεω και γεμίζω το ποτηρι μου με νερό πάλι επειδή το ήπια όλο.

«Ήμουν πολύ νέος.Και μάθαινα την δουλειά με τον πατέρα μου.Τον Παππου σου.Με έστειλε πρώτη φορά σε κάτι εργοστάσια να δω ένα πρόβλημα που υπήρχε εκεί.Ήταν η πρώτη δουλειά που έκανα μονος έτσι ήμουν ενθουσιασμένος.Ήθελα να τα καταφέρω.»λεει.

Τώρα αρχίζει να μου φαίνεται πιο ενδιαφέρον έτσι έκανα πίσω να ακούσω καλύτερα.

«Χάλασε το αμαξι στην μέση του δρόμου.Ο οδηγός που είχα τότε βγήκε έξω να δει τι πρόβλημα είχε.Δεν βγάλαμε ακρη και έτσι βγήκα να δω τι γίνεται.Ήμασταν κυριολεκτικά στην μέση του πουθενά.Δεν είχε τίποτα γύρω.Μέχρι που την είδα»λεει.

Το βλέμμα του άλλαξε τώρα.Μαλάκωσε.Και ηταν λες και του ήρθαν στο μυαλό αυτές οι στιγμές επειδή είναι λες και είναι άλλου.