Εβελινα & Ορφεας (#3 ΠΛΟΥΣΙΟΠΑΙΔΑ)

XLI.Εβελινα

Μπαίνω στην κουζίνα και την βλέπω στο τραπέζι με πολλά χαρτιά πάνω.Να τα κοιτάει.Να γράφει.

«Μανούλα;Τι κανείς;»ρωταω.
«Θα κάνω κάποια τηλεφωνήματα»λεει.

Τηλεφωνήματα γιατί;

«Έγινε κάτι;»ρωταω.
Αναστενάζει.

«Θα βρω κάποιον για τις πορτοκαλιές και για ότι άλλο χρειαστεί.Αρκετά κάνατε εσυ και η αδερφή σου μέχρι τώρα.Καιρός να ξεκουράστειτε και λίγο»λεει.

Τι;

Πλησιάσω και την αγκαλιάζω από πίσω.
«Μανουλιτσα μου.Είσαι η πιο δυνατή γυναίκα του κόσμου!»λεω ενώ την κρατάω σφιχτά.

Εκείνη φυλάει το χέρι μου.
«Δεν είμαι ακόμα αγάπη μου.Αλλά θα γίνω.»απανταει.

Όλα θα πάνε καλά.
Το νιώθω.

                                                ***

Μπαίνω στο δωμάτιο με το μπουρνούζι και μια πετσέτα στο κεφάλι μου χαλαρή χαλάρη όταν τον βλέπω πάλι πάνω στο κρεβάτι μου.
Το έχει κάνει χομπυ πλέον.
Να μπαίνει μέσα από το παράθυρο κάθε βράδυ.

«Ολόκληρος Ορφεας Νικολαιδης να μπαίνει από το παράθυρο;Ντροπή.»λεω.
«Μαρεσει αυτό βασικά.Νιώθω σαν να παίζω σε ταινία.Και φυσικά εγώ να είμαι ο πρωταγωνιστής.Γιατί βασικά δεν θα μπορούσα να είμαι και κάτι άλλο...»λεει με το γνωστό του ψωνιστικο ύφος.

Θεέ μου.

Πήγα να ανοίξω την ντουλάπα να πάρω ρούχα όταν το χέρι του πιάνει τον καρπό του και με τραβάει κοντά του.

Τελευταία δεν τον έχω δει.Δεν έχουμε πολυμιλήσει.
Δεν είχα και ιδιαίτερη όρεξη με όσα έγιναν στο σπίτι.

Ξέρω ότι ήθελα να χωρίσουν επειδή νόμιζα αυτό είναι το σωστό αλλά όταν έγινε ένιωσα ένα ράκος.

Αλλά όταν βλέπω καλύτερα την μαμα μου είμαι και εγώ αυτόματα καλύτερα.
Αυτή εχει μόνο σημασία.

«Μου κρατάς ακόμα μούτρα;»ρωτάει.
«Αυτό δεν είναι μούτρα.Αυτό είναι χωρι-...»και κάπως έτσι σταματάω.

Πήγα να πω χωρίσαμε αλλά δεν μπορώ να το πω.
Γιατί δεν είμαστε μαζί.
Γιατί ο κύριος δεν θέλει ταμπέλες.

«Για να χωρίσεις πρέπει να είσαι μαζί με κάποιον νομίζω.Και εμείς δεν είμαστε μαζί.Έτσι δεν μπορείς να με χωρίσεις»λεει σαν εξυπνάκιας που είναι.
«Μπορώ όμως να μην θέλω να σε ξαναδώ στα μάτια μου!»
«Δεν μπορείς.Βασικά δεν το θες αυτό.Εννοώ κοιτά με;Ποιος δεν θέλει να με ξαναδεί εμένα με τέτοιο πρόσωπο;»λεει και γέλασα με αυτό.
Ψωνάρα ως το κόκαλο.