Εβελινα & Ορφεας (#3 ΠΛΟΥΣΙΟΠΑΙΔΑ)

LI.Εβελινα

Έπαιζε με τις πατάτες του.Δεν έτρωγε.

Τις έβαζε την μια πανω από την άλλη και προσπαθούσε να κάνει έναν Πύργο.Όταν δεν τα κατάφερνε ξανά προσπαθούσε.

Εγώ τις δικές μου τις τελείωσα.Μέχρι και παγωτό πήρα και αυτό το τελείωσα.Και αυτός τίποτα.

«Τι έγινε;Ξεκίνησες πάλι με την υγιεινή διατροφή και δεν θες τηγανητά;»ρωταω αλλά δεν φαίνεται να ακούει.

Με το πόδι μου χτυπάω τι δικό του κάτω από το τραπέζι και τότε μόνο σήκωσε το βλέμμα του να με δει.
«Τι;»ρωτάει.
«Τι τι;Σου μιλάω»λεω.
«Τι ειπες;»
«Τι έχεις λεω;Φαίνεσαι κάπως...»λεω.
«Απλά δεν έχω διάθεση.Τίποτα συγκεκριμένο.»λεει.

Πήγε να δει την μαμα του στον τάφο της.Αυτό από μόνο του είναι λόγος να είναι κάπως.Δεν θα έπρεπε να ρωτήσω.

«Πάμε;»ρωταω αφού δεν τρώει.
«Πάμε.»λεει και ανοίγει το πορτοφόλι.
«Τι έγινε τι έγινε;Σου έδωσα λεφτά ο μπαμπάς σου;»τον πειράζω.
«Ναι άφησε κάποια.»λεει και αφήνει λεφτά πάνω στο τραπέζι και φοράμε τις ζακέτες μας.

Βγαίνουμε έξω και πάμε προς το αμαξι.
«Μπορώ να πιάσω το χέρι σου;»τον ρωταω.
Γυρνάει με κοιτάει,χαμογελάει και μετά μου το πιάνει εκείνος.

«Ούτε το χέρι σου μπορεί μακριά από το χέρι μου.Τόσο ακαταμάχητος είμαι»λεει.
«Έχεις μαλακό χέρι η αλήθεια είναι»
«Λέγεται κρέμα χεριών Βαλεριουλα»με κοροϊδεύει τώρα και τον σκουντάω απαλα στον ώμο καθώς προχωράμε.

«Θα έρθεις μετά από το παράθυρο μου;Ή να κοιμηθώ;»ρωταω.
Ξεφυσάει.
«Δεν ξέρω.Θα δω το πρόγραμμα μου και θα σου πω!»λεει δήθεν φουλ απασχολημένος.
«Α ναι;Ξεχνά το τότε.Θα κλειδωσω το παράθυρο να μην ξαναμπεις ποτέ!»νευριασα τώρα.

Με σπρώχνει από το χέρι και με φέρνει κοντά του.
Αφήνει ένα φίλι στο κεφάλι μου.
«Ότι και να κανείς θα βρω τρόπο να μπω αν το θέλω.Ο Ορφεας παίρνει ότι θελήσει.Μην το ξεχνάς αυτό.»λεει.

Ποσό μεγάλη ιδέα  για τον εαυτό του μπορεί να έχει ένας άνθρωπος!

«Το εγώ σου είναι μεγάλο βλέπω...»λεω.
«Και το εγώ μου και κάτι άλλο!»λεει πονηρά.

Αχ Θεέ μου.

                                                 ***

Πάω στο κρεβάτι με τις πιζαμες και τον περνάω για να κάτσω στην γνωστή θέση μου δίπλα από τον τοίχο.
Μαρεσει αυτό.
Αυτή η μικρή ρουτίνα που έχουμε.Ότι ο καθένας μας έχει την θέση του.Ανυπονονω όλη μέρα για αυτήν την στιγμή.