Εβελινα & Ορφεας (#3 ΠΛΟΥΣΙΟΠΑΙΔΑ)

LXIV.Εβελινα

Μια εβδομάδα μετά.

Κούναγα το αμαξίδιο της μαμάς μου πάνω στο δρόμο.
Αν και κρύο είχε ήλιο και είναι ωραία αίσθηση που πέφτει στο πρόσωπο σου.

Διάφορες από το χωριό μας χαιρετάνε.Κάποιες με πραγματικό χαμόγελο και κάποιες με λύπη.Ενώ κάποιες απλά κουτσομπολεύουν.

«Τι λες να λένε για μένα;Γιατί δεν κάθεται σπίτι αυτή έτσι όπως είναι.....»λεει.
«Δεν μας νοιάζει μανούλα μου.Εσυ είσαι χαρούμενη που κάνουμε βόλτα;»
«Πολύ!»απανταει.
«Αυτό έχει σημασία»λεω και σκύβω μπροστά και της αφήνω ένα φιλί στο κεφάλι.

Είναι καλά.
Είναι σε πολύ καλό δρόμο.
Είναι χαρούμενη και αυτό με κάνει και εμένα χαρούμενη.
Γιατί είναι το μόνο που θέλω.

Εγώ από την άλλη βρίσκω τα πατήματα μου.
Θα γίνω πάλι η Εβελίνα που ήμουν πριν από όλα αυτά.

***

Αφήνω τρία ποτήρια φυσικούς χυμούς που μόλις έκανα κάτω.

«Έλα Σταύρο διάλειμμα»λεω στα πόδια του αφού μόνο αυτά φαίνονται.

Χάλασε το τρακτέρ μας και προσπαθεί να το φτιάξει.

«Χυμό πορτοκαλί από τα πορτοκάλια μας.Υπάρχει κάτι καλύτερο;»ρωτάει η Έλενα και μαζευόμαστε όλοι και παίρνουμε από ένα ποτηρι χυμό.

«Λοιπόν...»λεει ο Σταύρος και τον κοιτάζαμε και οι δυο και περιμένουμε τι θα πει.

«Με πήρε το πρωί ο Ορφέας»

Από τότε που έφυγε από έδω πρώτη φορά ακούω το όνομα του.
Τον έχω σκεφτεί αλλά το όνομα του πρώτη φορά το λεει κάποιος.

«Και;Τι κάνει;Πως είναι;»ρωτάει η Έλενα.
«Καλά.Αλλά δεν είπε και πολλά για τον εαυτό του.Πιο πολύ ρώταγε για εμάς»
«Δεν μίλαγε για τον εαυτό του;Ο Ορφέας Νικολαιδης δεν μίλαγε για τον εαυτό του;Αυτό είναι θαύμα!»το δραματοποιει  αμέσως η αδερφή μου.
«Και όμως.Είναι αλλιώς πλέον.Έχει...έχει αλλάξει»λεει πιο σιγά τώρα.

Έχει αλλάξει;
Άραγε τον άλλαξε όλο αυτό που έγινε;

Ελπίζω για καλό μόνο.

«Αλλαγή θέματος.Ταινία.Απόψε.Εσείς και εγώ.Τι λέτε;»ρωταω.
«Άμε.»απανταει ο Σταύρος.
«Αλλά εγώ θα διαλέξω ταινία.Κρατάω που κρατάω το φανάρι τα τελευταία χρόνια ας διαλέξω τουλάχιστον ταινία»λεω και γέλασαν και οι δυο.

Τα πράγματα είναι ήρεμα.
Όπως μια φορά και έναν καιρό.
Και μου έλειψε αυτό.

Ο Ορφεας από την άλλη...
Ελπίζω μόνο να είναι καλά.

Αυτό που έγινε έγινε τώρα και δεν αλλάζει.
Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν τον σκέφτομαι συχνά.

Γιατί είναι παντού.
Ο Ορφεας είναι παντού.

Είναι στους δρόμους που εκείνος έφτιαξε,είναι στην μαμα μου επειδή εκείνος το έκανε αυτό,είναι κάθε φορά που πάω στο σπίτι της Αννας,είναι στην αυλή μου,στις πορτοκαλιές,στους αγώνες που πάμε τα απογεύματα,στην πόλη.
Ειναι στην καρδιά μου και στο μυαλό μου.
Ειναι παντού.

Αλλά έτσι πρέπει να γίνει.
Εγώ και εκείνος ποτέ δεν θα καταλήγαμε μαζί.
Απλά θα πέφταμε ο ένας στην ζωή του άλλου.
Με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο.

Αλλά όλα είναι καλά.
Θα αφήσω τον χρόνο να φτιαξει τα πάντα.
Ότι μπορεί να φτιάξει δηλαδή.

Και εγώ;
Εγω μακριά από αγόρια.
Αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

Καλές και οι σχέσεις αλλα έχασα πράγματα του εαυτού μου στις δυο τελευταίες σχέσεις μου.
Και θα πρέπει να τα βρω έτσι;

Έτσι αφιερώνω τον χρόνο σε ότι έχει πραγματικά σημασία για μένα.

Στην μαμα μου και στην αδερφή μου.
Και σε αυτή εδώ την φιλία που μετράει δεκαετίες.

Γιατί ότι έρχεται είναι καλύτερο από αυτό που έχει φύγει.