Εβελινα & Ορφεας (#3 ΠΛΟΥΣΙΟΠΑΙΔΑ)

LXII.Εβελινα

Είχα αδειάσει όλη την ντουλάπα και τώρα τα ξαναβάζα μέσα.

Είμαι σε υπερένταση.Δεν μπορώ να κοιμηθώ έτσι σκέφτηκα ας κάνω κάτι παραγωγικό.

Ανοίγει η πόρτα και όταν μπαίνει η αδερφή μου παραξενεύτηκα.Νόμιζα είχε ξαπλώσει ώρες πριν.

«Δεν κοιμάσαι εσυ;Μην μου πεις ότι σε ξύπνησα!Γιατι κάνω ησυχία...»λεω.
«Άλλος με ξύπνησε.Μην αγχώνεσαι.»λεει και ανεβαίνει με τις πιζαμες της στο κρεβάτι και ξαπλώνει.

«Έχεις κάποιον επισκέπτη μέσα»λεει ενω βολεύτε.

Επισκέπτη;

Όχι.
Όχι ο Ορφέας.

«Πως τολμάει;!»λεω τώρα εκνευρισμένη.
«Απλά κάνε ησυχία.Κοιμάται η μαμα.Και καλή επιτυχία να τον διώξεις.Δεν ακούει τίποτα»λεει και κλείνει τα μάτια της.

Είναι χαζός;
Τι δεν κατάλαβαινει;

Βγαίνω από το δωμάτιο μου και πάω στο άλλο.Δεν μου πέρασε ποτέ από το μυαλό ότι μπορεί να έρθει από το παράθυρο επειδή δεν μου πέρασε ποτέ από το μυαλό να τολμήσει να έρθει ξανά σε αυτό το σπίτι.

Μπαίνω και τον βλέπω ξαπλωμένο στο κρεβάτι.
Ήθελα δεν ήθελα σκέφτηκα πόσες φορές ήταν εδώ τα βραδιά.
Πόσες φορές περίμενε έτσι για να ξαπλώσουμε μαζί.

Κλείνω την πόρτα.

Όταν με βλέπει σηκώνεται όρθιος αμέσως.
«Άνθρωπε μου πας καλά;Χάνεις λάδια;Πως τολμάς να έρθεις εδώ;»λεω σιγανά αν και θέλω να φωνάξω.

«Ξέρω.Αλλά μην θυμώνεις.Απλά θέλω να σε δω.Να μιλήσουμε...»λεει ήρεμα.
«Να μιλήσουμε;Ορφέα καταλαβαίνεις τι έχει γίνει;Καταλαβαίνεις πως είναι τα πράγματα;Πως περιμένεις να θέλω να σου μιλήσω;»

«Εβελίνα σε παρακαλώ...απλά πες μου κάτι.Πες μου τι θες να κάνω για να ήμαστε όπως πριν και εγώ θα το κάνω.Τι θες;Θες να έρθω εδώ;Θες να μείνω μόνιμα;Να μην έχω λεφτά για την υπόλοιπη ζωή μου;Τι;Πες μου και θα το κάνω αλλά αυτό δεν το μπορώ.Δεν μπορώ να μην μου μιλάς...»λεει.
«Ορφέα σε παρακαλώ μήν το κανείς αυτό...»λεω και αρχίζω να κλαίω πάλι επειδή αυτό είναι επώδυνο.
Το να το κοιτάω είναι επώδυνο.

«Μην κλαις ομορφιά μου...μην κλαις σε παρακαλώ...δεν το αντέχω...»λεει και πήγε να σκουπίσει τα δάκρυα μου με τα χέρια του αλλά τελευταία στιγμή σταμάτησε.

«Εβελίνα δεν μπορώ να σε χάσω...»
«Ορφέα νομίζεις εγώ θέλω;Σε αγαπάω.Το ξέρεις ότι σαγαπαω.Αυτό με πονάει όσο τίποτα άλλο.»
«Τότε ας το αφήσουμε πίσω...»λεει και με το χέρι του πιάνει το δικό μου.