Εβελινα & Ορφεας (#3 ΠΛΟΥΣΙΟΠΑΙΔΑ)

LIX.Ορφεας

«Σίγουρα;»ρωτάει.
«Σίγουρα μπαμπά.Θα κάτσω.»λεω.

Το σκέφτηκα όλο το βράδυ.
Δεν μπορώ να φύγω.
Ο Σταύρος με μισεί,η θεία με αποφεύγει,η Εβελίνα ούτε να με βλέπει στα μάτια της.
Πως να φύγω έτσι;

Αν φύγω δεν θα μου ξαναμιλήσουν ποτέ.

«Θες λεφτά;»με ρωτάει.
«Όχι μπαμπά.Εδώ τα λεφτά δεν έχουν και πολύ αξία άλλωστε.»λεω αφού και να τα έχω τι μπορώ να τα κάνω;
Δεν θα με βοηθήσουν εδώ.

«Να προσέχεις τον εαυτό σου.Και...πρόσεχε σε παρακαλώ.Να σκέφτεσαι τι επιπτώσεις έχει η κάθε σου πράξη εντάξει;»μου λεει με μια απογοήτευση.
«Εντάξει μπαμπά»λεω και μπαίνει στο αμαξι του.

Και τώρα μόνος μου.
Όπως ήμουν στην αρχή.
Και ξανά από την αρχή υποθέτω.

***

Πλησίασα και κάθομαι πάνω και κοίταζα το όνομα της.

Ίσως αν ζούσε μου έλεγε τι να κάνω ε;
Βάσικα αν ζούσε μάλλον ποτέ δεν θα είχε γίνει αυτό.

Τα σκατωσα μαμα με την οικογένεια σου.Τα έκανα θάλασσα.Θα τρίζουν τα κόκαλα σου αν τα βλέπεις αυτά.
Ελπίζω να μήν τα βλέπεις.

Αλλά θα τα διορθώσω.
Θα τα διορθώσω.

***

Τον βλέπω να κουβαλάει κουτιά από το φορτηγάκι του στην αυλή του σπιτιού.

«Τι είναι αυτά;»ρωταω.
«Άδεια είναι»απανταει χωρίς να με κοίταξει καν.
«Και τι τα θέλεις;»
«Θα τα γεμίσουμε με πράγματα που δεν χρειαζόμαστε.Πήρε φωτιά ένα χωριό πιο εκεί και ο κόσμος έχασε τα σπίτια τους.Θα βοηθήσουμε όπως μπορούμε»λεει και αφήνει και πάει να πάρει αλλά.

Φωτιά;
Ούτε καν άκουσα κάτι.
Μάλλον επειδή κανείς δεν μου μιλάει ιδιαίτερα εδώ πέρα.

«Να σε βοηθήσω;»ρωταω.
«Όχι.Το 'χω»απανταει.
Δεν περίμενα κάτι άλλο.

Μπαίνω μπροστά και του κλείνω τον δρόμο μπας και μιλήσουμε καθόλου.
Με κοίταζε σοβαρός.

«Να μιλήσουμε λιγάκι;»ρωταω.
«Όχι Ορφέα.Έχω δουλειά»λεει.

Ορφέα.
Μάλιστα.
Πάει το ξάδερφε.

«Σταύρο μην το κανείς και εσυ αυτό.Μου έχουν γυρίσει όλοι την πλάτη αλλά σε παρακαλώ μην το κανείς και εσυ...»
«Και τι θες να κάνω Ορφέα;Εσυ φταις που είναι έτσι η μαμα της γυναίκας που αγαπώ.Και που αύριο μεθαύριο θα παντρευτώ!Το ίδιο μου το αίμα το έκανε αυτό!Τι θες να κάνω;»