Εβελινα & Ορφεας (#3 ΠΛΟΥΣΙΟΠΑΙΔΑ)

LXVII.ΤΟ ΤΕΛΟΣ•Ορφεας•

Σηκώνομαι και πάω στην κουζίνα.

«Καλημέρα Τζινα»λεω και κάθομαι στον πάγκο.
«Καλώς το το αγόρι μας.Νωρίς σήμερα»λεει ενώ κάτι κάνει πάνω από το μάτι της κουζίνας.
«Έχω σύσκεψη στις 9»απανταω.

Η Κωσταντινα αφήνει το ποτηρι με το φυσικό χυμό πάνω στον πάγκο και η Εύα αφήνει ένα πιάτο με μπισκότα.

«Τι θα έκανα χωρίς εσάς κορίτσια.Μου λέτε;»λεω και παίρνω ένα μπισκότο.
Με κομμάτια σοκολάτας.
Χαλάλι του τόσο ωραίο που είναι.Και ζεστό.

Αυτές γελάσανε και οι τρεις.

Απορώ πως δεν ήξερα κανέναν πριν.Εννοώ κάποιοι δουλεύουν εδώ όλη μου την ζωή.Από μωρό.Πως γίνεται να μην ξέρεις κάποιον που σε προσέχει και σου παρέχει τα παντα για τόσα χρόνια;

«Να σου ετοιμάσω βρώμη;»ρωτάει η Εύα.
«Ξέρεις τι;Θα το κάνω μόνος μου.Σίγουρα θα έχεις χίλιες δουλειές να κανείς.»προτείνω.
«Δεν με πειράζει...»
«Ούτε εμένα.Ολόκληρο γαϊδούρι ας κάνω και εγώ κάτι καμία φορά.Άλλωστε σε έχω δει να το κανείς χίλιες φορές.Ποσό δύσκολο να είναι;Το πολύ πολύ να πιάσει φωτιά το σπίτι!»λεω και γέλασαν καθώς έφυγαν και οι τρεις σε διαφορετικές κατευθύνσεις.

Λοιπόν.
Το 'χω.
Κατσαρόλα.Γάλα.Βρώμη.

Η Εβελίνα με κορόιδευε πάντα που έτρωγα αυτό το πράγμα.
Με την σκέψη της χαμογέλασα.

                                          ***

Τους αφήνω να μιλήσουν και μετά όταν δεν είχε κανένας τους να πει κάτι σηκώνομαι.Τους δίνω από ένα φυλλάδιο.

«Τι είναι αυτό αγόρι μου;»ρωτάει ο μπαμπάς.
«Πήγα από κοντά και έλεγξα τα οικόπεδα που σκεφτόμασταν να αγοράσουμε.Τα είδα από κοντά.Είδα τι είχαν γύρω και τι όχι»λεω.
«Και τα 8;»ρωτάει ο μπαμπάς μου.
«Και τα 8.Και από τα 8 θεωρώ τα 3 μόνο αξίζουν.έχω σημειώσει τα καλά και τα κακά του καθενός από αυτά αλλά από ότι είδα μονο τρία αξίζουν.Φυσικά είναι στο χέρι σας.Δεν είμαι εξπερ απλά έκανα μια έρευνα και...»ξεκινάω να εξηγω αλλά με έκοψε ο μπαμπάς.
«Τέλεια.Αυτά τα τρία  θα αγοράσουμε.»λεει σίγουρος.

Τι;
Τόσο εύκολα;
Χωρίς συζήτηση;

«Μα...»κάποιος πήγε να μιλήσει.
«Ότι πει ο γιος μου θα γίνει.Του έχω εμπιστοσύνη»λεει εκείνος.

Εμπιστοσύνη;
Σε εμένα;
Ο μπαμπάς μου;

Ένιωσα κάτι περίεργο μέσα μου.
Κάτι όμορφο.

Όλοι σηκώθηκαν και έφυγαν στις δουλειές τους αφού τελείωσε η σύσκεψη.

«Έλα γερό μου.Πάμε να σε κεράσω φαγητό.Κερνάω εγώ.Με τα λεφτά σου φυσικά αλλά ξέρεις»τον πειραζω και περπατάμε να πάρουμε το ασανσέρ.
«Τα λεφτά είναι και δικά σου Ορφέα.Τα έχεις κερδίσει πλέον.Είναι με τον κόπο και την δουλειά σου»λεει.