Εβελινα & Ορφεας (#3 ΠΛΟΥΣΙΟΠΑΙΔΑ)

LXVI.ΤΟ ΤΕΛΟΣ•Εβελινα•

Δυο μήνες μετά.

Βγαίνει και μένω με το στομα ανοιχτό.
Κυριολεκτικά.

Η μαμα δίπλα μου άρχιζε να κλαίει και η Άννα στον άλλο καναπέ κοίταζε συγκινημένη.

Θεέ μου είναι πανέμορφη.
Το άσπρο φόρεμα της αρκετά μακρύ,με μεγάλη ουρά,με τέλεια λεπτομέρεια,με υπέροχα μανίκια.

«Πως είμαι;»ρωτάει.
Σοβαρά τώρα;Ρωτάει;Σοβαρά;

«Είσαι υπέροχη...»λεω και αρχίζω να κλαίω και εγώ.

Παντρεύεται.
Η μεγάλη μου αδερφή παντρεύεται.
Θα μου φύγει.
Σε λίγο καιρό δεν θα είναι στο σπίτι μου.Στο απέναντι δωμάτιο.

Θεέ μου δεν νομίζω να το αντέξει η καρδιά μου.

«Κόρη μου...δεν έχω λόγια...»λεει η μαμα και η Έλενα τρέχει στην αγκαλιά της και κάπως έτσι κλαίμε όλες.
Με κάθε νυφικό που δοκιμάζει.

                                           ***

34,35.

Το σημειώνω στο βιβλίο μου.

35 μόνο σήμερα.
Πήγαμε πολύ καλά φέτος.
Μην μας ματιάσω.

«Έτοιμα Εβελίνα.Να τα πάω;Στον Κύριο Σπύρο αυτά πάνε;»ρωτάει ο Τάσος.
«Ναι Τάσο.Σε ευχαριστώ έτσι;»του λεω και μπαίνει μέσα και βάζει μπρος.

Ότι καλύτερο κάναμε ήταν που βρήκαμε κόσμο για όλα.Για τα πορτοκάλια,για τα ζώα για όλα.Ποσό πιο εύκολα γίνονται τώρα.Και μένει και χρόνος για εμάς.

Κλείνω το τετράδιο και πάω σπίτι να φαω επειδή πεινάω τρέλα.

Μόλις μπαίνω στην κουζίνα όμως βλέπω την αδερφή μου με το κινητό στο χέρι.

«Μόλις ήρθε.Έλα παρτην»λεει και βάζει το κινητό στο αυτί μου.Το πιάνω με το χέρι μου.Δεν είναι δύσκολο να καταλάβω ποιος είναι.

«Έλα μπαμπά»λεω.
«Έλα Εβελινακι.Τι κανείς;»ρωτάει στην αλλη γραμμή.
«Καλά.Τώρα ήρθα από τις πορτοκαλιές.Εσυ;»
«Τώρα φτιάχνω κάτι να φαω.»
«Εσυ;Μαγειρεύεις;Ποιος φούρνος γκρεμίστηκε;»ρωταω και γελάμε μαζί με αυτο.

Με τον μπαμπά τα πάμε γενικά καλά.Προσπαθεί.Παίρνει όσο πιο συχνά μπορεί.Και αυτο είναι αρκετό.

Άλλωστε όπως έχω ξαναπεί δεν ήταν κακος πατέρας.
Απλά κακος σύζυγος.

                                               ***

Βγάζω από το αυτοκίνητο του Σταύρου τα ξύλα που έφερα.Και τα πήγαινα μέσα στην αποθήκη.