|+18|
Mutsuz, evde kapalı kalmış bir kız olarak büyüdüm. Tek istediğim şey, bu aileden kurtulmaktı.
Sonra, doğum günümde dileğim kabul oldu ve kendimi aniden başka bir evrende buldum.
Üstelik karşıma çıkan yabancı adamın kim olduğunu bile bilmiyordu...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Fotoğraf birazcık küçük oldu gibi ama kdpğwşwldğd 🕸️
"Bunu giy" Loira elindeki siyah montu bana uzatınca, zar zor onu da elinden alıp üstüme geçirdim. Son konuşmamızdan hemen sonra Loira apar topar, gitmemiz gerektiğini söylemişti. Üstelik daha evden çıkar çıkmaz ruhen bunalıma girmiş olan beni azarlamaya başlamıştı.
"Sabahtan beri senin uyanmanı bekliyoruz!" Diye homurdandı. "Hayır Boris'e diyorum uyandıralım artık diye, yok diyor. Neden bu kadar uyudu diyorum, yorgun diyor. İkinizin arasında ben kafayı yiyeceğim artık!" Sert çıkan sesi ile mimiksiz yüzümü ona döndürdüm.
"Bakma şöyle ya!" Dedi bu seferde. "Tamam! Uyu istediğin kadar, bir şey demedim" gözlerimi devirip sessiz bir şekilde ilerlemeye devam ettim.
Birkaç dakika sonra sessizliğime dayanamayıp yine konuştu. "Pişt!" Dediğinde oflayıp ona döndüm. "Yoksa!" Dedi sondaki a harfini uzatıp, "Bana bahsetmediğin bir takım şeyler mi oldu?"
Ona gözümün yanı ile umursamadığımı belli eden bir bakış atıp yine önüme döndüm. Soğuk hava ciğerlerimi dağlıyordu. Üstelik şu an Loira'nın söylediği şeye utanacak bir halde de değildim.
Adım atmayı bıraktı, "Artık beni sevmiyor musun?" Ağlamaklı çıkan sesi ile kaşlarımı çatıp ona döndüm ve , 'ne saçmalıyorsun aptal' adlı bakışımı attım.
"Dilini mi yuttun?" Dedi bu sefer.
"Ben yutmadım ama, senin yutman lazım sanki" dedim uyararak.
"Miley mühürlenmiş biliyor musun?" Dedi heyecanla, "Aramız eskisinden daha iyi oldu" söylediklerine sonra şaşırmayı aklıma not ettim fakat düz bir şekilde ona bakmaya devam ettim.
"Beni ilgilendirmiyorsunuz ki?" Dedim sorgulayıcı bir tavırla.
"Tamam boşver o zaman, hadi gidelim" sesinde eski heyecanı kalmazken önümden yürümeye başladı. Onu kıracak bir şey söylememiştim ki? Hamile olmak böyle iğrenç bir şey miydi?
Adımlarımı hızlandırıp ona yetiştim fakat birkaç adım gerisinden yürümeye özen gösterdim. Az sonra ne olurdu bilmiyordum ama, yüzleşmekten korkuyordum.
Tek tesellim oraya gidip, Loira'yı haksız çıkarıp eve dönmek ve birkaç asırcık daha uyumaktı. Hem açtım da, bir şey yiyememiştim ki.
