|+18|
Mutsuz, evde kapalı kalmış bir kız olarak büyüdüm. Tek istediğim şey, bu aileden kurtulmaktı.
Sonra, doğum günümde dileğim kabul oldu ve kendimi aniden başka bir evrende buldum.
Üstelik karşıma çıkan yabancı adamın kim olduğunu bile bilmiyordu...
Yeni bölüme hoş geldinizzz. Benim için aşırı gergin bir bölüm oldu. Bölüm ismine de şimdiden dikkat edin😉
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Fotoğraf gelecek için spoiler içerir 🫡
🕸️
Elimdeki kâğıdı acele ile büküp cebime sakladım. Tüm vücudumun titremesi dışarıdan bakan birinin soğuktan donduğumu düşünmesine sebep olabilirdi ama aksine, üzerime bir anda sıcak basmıştı. Şakaklarım fazladan ısınıp terlemeye başladığımda uzağımda duran Loira'nın yanına gittim. "Kolyeyi nereye koyduğumu hatırladım," dedim sesim az önce olanları belli etmezken. "Boris'in çalışma odasında çıkarmıştım."
"Emin misin?" Dedi Loira tereddütle. Konuştuğu askerden bir sonuç alamayıp çoktan o da bana doğru yürümeye başlamıştı. Başımı abartılı bir şekilde yukarı aşağı salladım.
"Eminim, şimdi eve gitmeliyim. Boya yapmaya devam ederim." Duraksayıp onu kibar bir şekilde kovmaya çalıştım... çünkü ona güvenmiyordum. "Başka bir zaman gelsen olur mu? Bugün bütün günümü o odaya ayıracağım."
Tereddüt etse de zorlukla başını salladı. "Olur tabii. Keyfine bak."
Ona gülümsedim ve daha fazla olduğum yerde duramadan eve doğru ilerlemeye başladım. Sanki her adımım cehenneme doğru gidiyormuşçasına bacaklarım yanıyordu. Kalbim göğsümde sıkışıyor ve bir sorun olduğunu ciyaklıyordu.
Sonunda eve girdiğimde, keskin bir bıçağı ve o adamın evinin anahtarını, sakladığım yerden çıkarıp yanıma aldım. Aslında zor bir yerde değildi, ama kimsenin aklına buzdolabının içindeki yumurtaların arkasında bir anahtarın olduğunun geleceğini sanmıyordum. Sürekli eve gelip temizlik yapan ama aramızda bir konuşma geçmediği için isimlerini bilmediğim kadınların bile.
O evin önüne geldiğimde duraksadım, sanki damarlarımda akan kan bana ait değilmiş gibi alarma geçmişti. Sanki fırtına öncesi sessizliğin olduğu o andaymışım gibi derin bir nefes aldığımda, sanki yüksek bir ses çıkarmışım gibi bu kulaklarımda yankılandı. Avucum kadar olan, göğsümde atarak yaşamımı sürdüren organım bile bir şeylerin yanlış olduğunun farkındaydı.
Neden buradaydım? Basit bir kolye için mi? Bana ait olduğu bile belli olmayan bir kolye için mi gelmiştim buraya?
Peki o nasıl bu kadar yakınımıza gelebilmişti? Boris'in söylediğine göre başkente yaklaşması yasaktı. Gerçi beni kaçırdığında bile bunu kolayca yapabilmişti. Dişlerimi sıkıp cesaretimi kaybetmemek için hızlı davranarak kapıya yaklaştım ve anahtarı çıkaracağım anda zaten yarı aralık olduğunu fark ettim. Ayakkabımın ucuyla kapıyı daha çok araladım ve içeri tedbirli bir adım attım. Elim sıkı bir şekilde, kıyafetimin arasına sakladığım bıçağa sarılmıştı.
