|+18|
Mutsuz, evde kapalı kalmış bir kız olarak büyüdüm. Tek istediğim şey, bu aileden kurtulmaktı.
Sonra, doğum günümde dileğim kabul oldu ve kendimi aniden başka bir evrende buldum.
Üstelik karşıma çıkan yabancı adamın kim olduğunu bile bilmiyordu...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Elimdeki çay bardağını sıkıca kavradıktan sonra dudaklarıma götürüp höpürdeterek içtim. Loira yüzünü sıvazlayarak saate baktıktan sonra konuştu. "Gece yarısı oldu, evine ne zaman gitmeyi planlıyorsun?"
"Ben mi?" Dedim, etrafıma bakıp. "Burası çok rahat geldi, hiç kalkasım yok."
"Hadi git," dedi hiç çekinmeden. "Eminim Boris'te seni bekliyordur. Özlemedin mi onu?"
"Sürekli eksik olan, bir süre sonra gerekli de olmaz." Dedim omuz silkip.
Loira şaşırarak bana baktı, "Anlamadım?"
"Ben anladım," Diyen Lucas benim evlerine kurulduğumu, daha doğrusu başlarına kaldığımı anlamış gibi ayaklandı. "Lunam trip atıyor."
"Bingo Lucas!" Dedim el çırpıp. "Gelecek vadediyorsun, demedi deme."
"Ama kabak bizim başımıza patlamaz, değil mi?" Diye sordu, endişeli bir tavırla.
Burnumdan sert bir nefes verdim, "Hiçbir şey olmaz, yani şöyle düşün; ben hamileyim," dedim elimle kendimi göstererek, yüzümde bir vatan gülümsemesi vardı. "İnan bana çok yoruluyorum, önüme gelen her yerde uyuya kalıyorum."
"Bu pek inandırıcı gelmedi."
Yüzümdeki gülümsemeyi bozmadım, "Olsun, ne olacak ki? Alt tarafı Boris'ten uzak bir iki hafta geçireceğim."
"Bir iki hafta, derken?!" Loira gözlerini irileştirip kafasını iki yana salladı. Tabii, ben varken rahat rahat birbirleri ile takılamıyorlardı.
"Aman, yemedik evini. Diğer günlerde de Miley'in evine giderim."
"Onu öldürmeden orada bir gece bile kalamazsın," dedi iddialı bir bakış atarak.
"Miley'in evinde kalacağım demek, onunla kalacağım demek değil," dedim gülümsememi hiç bozmadan, "ama haklısın, o da olmaz. Ne yapsam acaba?" Diye düşünür gibi yaptım, bana üzülüp 'tamam, burada kal,' demelerini bekledim ama ikisinden de ses çıkmadı.
"Peki, Boris'in annesinin evi yok mu?" Gözlerim ışıldadı, "Anne oğlan, ikisi de zenginler, vardır tabii."
"Yok!" Diye bağırdı en sonunda Loira, "Bak gerçekten yok, bugün burada kal ama yarın evine git."
"Beni, beni Almira'nı?" Dedim dudaklarımı titretip, "Gerçekten kovuyor musun? Çok kırıcısın. Ayrıca orası benim evim değil."
"Kimin evi? Benim mi evim?!"
"Gece yarısı neden bağırıyorsun?" Dedim sakince. "Benim değil işte, Boris'in."
"Neden bir anda ona soğuk yapıyorsun ki?!" Lucas bu sırada odadan çıkarken, omuzlarım düştü. "Günlerce seni aradı Almira! Aradık! Geralt ve ben az daha-"
