Sellllaaammm yeni bölüme çooook hoşgeldiniz.
Arkaşlar menim ankisitem var okul açıldı korkuyorum ıy ldpwğwlşsşdldğd.
Başlamadan önce oy vermeyi unutmayınnn 🥹💞
🕸️
Adını bilmediğim doktor kollarımı da bağladıktan sonra elinde bir iğne hazırlamaya başladığında nefes almaya çalışmaktan başka pek bir şey yapamıyordum.
Evet, hastaneye gelmiştik ve ben nasıl bir şey söyleyeceğimi, nasıl tepki vereceğimi bilemediğim için az sonra kötü bir şey yapacaktık. Tüm hücrelerim buradan gitmem gerektiğini bas bas bağırırken gözümü kırpacak kadar bile enerjim yoktu.
Freya yerine tanımadığım başka bir doktor vardı. Muhtemelen kadın doğum ile ilgilenmiyordu ama bir yandan da tanıdık birini göremediğim için stresliydim.
'Bebeğimizi bizden alacakları için stresli olman gerekmez mi? Korkak.'
Ama çok korkuyorum.
"Genel anestezi olacağı için sonrasında acı hissetmeyeceksiniz." Doktor olan adam dikkatimi çekmek için konuştuğunda buğulu gözlerimi tavandan ona çevirdim.
Ama büyük bir acı hissediyorum.
Elindeki iğne ile bana yaklaştığında beynimde şimşek çakmış gibi irkildim.
Ne yapıyordum ben?
Sırf o bu bebeği istemediği için, onun istediklerini mi yapacaktım?
"İstemiyorum!" İçimde bir yerlerde kaybolan sesim açığa çıktığında, kararlı tonuna ben bile şaşırdım.
"Zaten bu bebeği istemediğiniz için buradasınız."
"Salak mısınız siz?" Kolumdaki bantları söküp yataktan hızla kalmaya çalıştım. "O benim! Neden istemeyeyim onu?" Yerde bulunan botlarımı da hızla giydiğimde adamın peşimden şaşkınca baktığını biliyordum. "Aldırmak istemiyorum, o benim."
O benimdi, bizimdi. Ama en çokta benimdi. Ben bana ait olan şeyleri asla bırakmazdım.
"İzniniz olmadan bu işlemi gerçekleştiremem." İğneyi çöp kutusuna attığında rahatlamış gibi bir nefes bıraktı. Çok sevdikleri ve itaat ettikleri Liderlerinin bir çocuğu olacaktı değil mi? Buna seviniyorlardı.
Ama o benimdi.
'Kaç.'
Kapıyı arkamdan çarparak odadan çıktığımda nereye gideceğimi hesaplamaya çalışıyordum. Tavandaki ışıklar her zamanki gibi boş olan koridoru aydınlatıyordu ve bu boğuk bir hava yaratmıştı. Bilemiyorum belki de tamamen bana öyle geliyordu.
Koridorun sonuna ulaştığımda kafamı hafifçe uzatıp kimin olduğunu görmeye çalıştım. Geralt bu seferde burada bulduğu bir hemşireye asılıyormuş gibi duruyordu ve Loira'da Lucas'ı batıracak şekilde çikolata yemeye devam ediyordu.
Boris buraya gelmeye bile zahmet etmemiş, yanımda iki koruma(!) ile beni buraya gelmeye zorlamıştı. Teknik olarak ona bebeği istediğimi söylemediğim için zorlama gibi durmuyor olabilirdi ama bana fikrimi bile sormamıştı.
Şerefsiz kurt! Düşündüğü tek şey kendi çıkarlarıydı.
'Kaç.'
Geralt belki anlamazdı ama Loira nefes almamın bile sesini duyabilirdi. Başka bir çıkış aramaya çalıştım, sanırım yangın merdivenlerinden inebilirdim. Acaba doktor öter miydi?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kurdun Mührü (+18) | TAMAMLANDI
Werewolf|+18| Mutsuz, evde kapalı kalmış bir kız olarak büyüdüm. Tek istediğim şey, bu aileden kurtulmaktı. Sonra, doğum günümde dileğim kabul oldu ve kendimi aniden başka bir evrende buldum. Üstelik karşıma çıkan yabancı adamın kim olduğunu bile bilmiyordu...
