|+18|
Mutsuz, evde kapalı kalmış bir kız olarak büyüdüm. Tek istediğim şey, bu aileden kurtulmaktı.
Sonra, doğum günümde dileğim kabul oldu ve kendimi aniden başka bir evrende buldum.
Üstelik karşıma çıkan yabancı adamın kim olduğunu bile bilmiyordu...
Yeni bölüme hoş geldinizzz. Diğer bölüm size fazla olaylı gelmiş galiba mcksosl. Buradan devam edelimm. Selamlar saygılar.
BİZ 500K OLDUK!!!!
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🕸️
İnsan en büyük darbeyi sevdiklerinden yermiş. En çok onlara kırılırmış. Loira benim ilk arkadaşımdı, çoğu konuda bana yardımcı olmuş, beni canı pahasına korumuştu. Diğer darbelerin bana gelmesini hep engellemişti, çünkü en büyük darbenin kendisine ait olmasını istiyordu. Anlamadığım şey bunu neden Boris üzerinden yaptığıydı.
Yaşadığım şokun etkisinden hâlâ çıkamamıştım. Bir süredir dalgın bir şekilde seyrettiğim yerden bakışlarımı çektim. Aldığım nefesler ağrıyan boğazımdan geçmemek için yemin etmiş gibiydi. Odada duyduğum tek ses, Boris'in monitörden yankılanan kalbinin sesiydi. Babam, onu hastaneye getirmem için bana yardım etmişti, hastaneye geldiğimizde ise tahmin edileceği üzere, bizi ellerinde çiçeklerle karşılayanlar olmamıştı. Koca bina kaos ortamına dönüşürken Boris acil bir şekilde ameliyata alınmıştı, daha fazla acıyı hissetmemesi içinse narkoz verilmişti.
Yaşayacaktı. Tek temennim buydu ve bu yüzden, korkudan başından ayrılamıyordum.
Loira konusu ile ilgili bir kişi hariç kimseye ağzımı açmamıştım, doğrusu onu henüz görmemiştim bile. Görmemem iyi mi kötü mü bilemiyordum çünkü göz göze geldiğimiz ilk an ikimizden birinin öleceğine emindim.
İki defa tıklandıktan sonra aralanan kapı ile daldığım düşüncelerimden sıyrıldım. Gelenin Geralt olduğunu görmemle ayaklanıp ona sarıldım. Buna ihtiyacım vardı ve yanımda kimsem yoktu. O da bana sarılırken temkinliydi. "İyi misin?"
"Ölecekmiş gibi hissediyorum," dediğimde sesim, boğazım delinmiş gibi çıkıyordu. Bir süre öncesine kadar beni sürekli ziyaret eden, ama uzun süredir olmayan sancılar, kasıklarıma doğru iğneymişçesine batmaya başlamıştı.
Stresten dolayı olduğunu düşündüm.
"Kimse ölmeyecek," dedi benden ayrılırken, elini arkama, Boris'e uzattı. "Bak, Lider de iyi, yakında uyanacak."
O an Geralt'a inanmamam gerektiğini bilmiyordum.
"Uyandığı anda onu öldüreceğim," dedim sinirle.
"Bence öpeceksin, iddiasına girelim mi?" Dedi Geralt gülerek. Hemen sonrasında ciddileşti, "Sana kötü bir haberim var."
Umursamayıp oturduğum yere döndüm, bakışlarım Boris'teydi. "Daha kötü ne olabilir ki?"
"Loira, düşük yapmış. Biraz önce Lucas onu hastaneye getirdi."
