အပိုင်း (၅၀)
"ယောင်ယောင် မင်း ယောင်းမကို နေကောင်းအောင် ကူညီပေးလိုက်ဦးနော်"
မေမေလုက လုယောင်ကိုပြောပြီးနောက် လုကျဲ့ထျန်းကပြောသည်။
"အမေနဲ့ထမင်းချက်ကူပါ့မယ်"
ကျိုးခိုင်းရွှမ်ကလည်း ဝင်ပြော၏။
"အန်တီ ကျွန်တော်ရောကူညီပါ့မယ်"
ဖေဖေလုသည် ကလေးများဘေးတွင်ထိုင်ကာ စကားမပြောဘဲ ပြုံးနေသည်။
လုယောင်သည် ချင်ရှီး၏ နံဘေးတွင် ထိုင်ချလိုက်ပြီး စူးစမ်းချင်စိတ်ဖြင့် မေး၏။
"ယောင်းမ မင်းရဲ့ အင်္ကျီက အရမ်းလှတယ်။ ဘယ်မှာဝယ်ခဲ့တာလဲ"
"ငါကိုယ်တိုင်လုပ်ထားတာပါ"
ချင်ရှီးပြောပြီးသည်နှင့်တစ်ပြိုင်နက် အန်အန်းကဝင်ပြောသည်။
"သမီးတို့ဝတ်ထားတဲ့ အဝတ်အစားတွေကလည်း မေမေ လုပ်ထားတာ"
ထို့နောက် ချထားသော အထုပ်ကြီးတွေကို လက်ညှိုးထိုးပြသည်။
"အန်တီ မေမေက အန်တီနဲ့ဖွားဖွားအတွက် အင်္ကျီတွေလုပ်ထားတာ အရမ်းလှတာဘဲ"
"ဘိုးဘိုး"
ကုချင်းဟိုင်သည် ဖျင်ဖျင်အား ခုံတန်းလေးပေါ်ကိုပွေ့ချီပြီး ထိုင်လိုက်သည်။
"ဖေဖေက စစ်ကုတ်အင်္ကျီ ယူလာပေးတယ်"
"အာ…"
လုယောင်သည် အလွန်အံ့သြသွားပြီး ချင်ရှီးကိုကြည့်ကာ ချိုသာစွာပြုံးသည်။
"ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ယောင်းမ။ မင်းက အရမ်း အလုပ်ကြိုးစားတာဘဲ"
"ရပါတယ်။ ငါတို့အားလုံးက တစ်မိသားစုတည်းလေ"
ချင်ရှီးကပြုံးလိုက်သည်။
ဖေဖေလုသည်လည်း ပြုံးကာ မျက်လုံးများ ကွေးညွတ်နေသည်မှာ သာမန်မျက်လုံးဖြင့်တောင် ရွှင်မြူးနေမှန်း သိနိုင်ပါ၏။
လုမိသားစုသည် အလွန်ကောင်းမွန်သော ကိုယ်ရည်ကိုယ်သွေးရှိကြပြီး လုယောင်သည်လည်း ရက်ရောသော မိန်းကလေးဖြစ်ပြီး မကောင်းသော ရည်ရွယ်ချက်ရှိသူတစ်ဦးမဟုတ်ပေ။ လုယောင်က အနည်းငယ် မျှော်လင့်နေသည်ကိုမြင်တော့ ဖျင်ဖျင်က ချင်ရှီးကို တိုက်တွန်း၏။
"မေမေ ဘာလို့ လက်ဆောင်တွေကို အခုထိမထုတ်သေးတာလဲ"
အဝတ်များကို အောက်ခံဖိထားပြီးနောက် ချင်ရှီးသည် အပေါ်မှအရာများကို တစ်ခုပြီးတစ်ခုထုတ်ကာ သူမကိုယ်တိုင်ဖုတ်ထားသော ဘီစကွတ်များနှင့် အဆာပြေမုန့်မျိုးစုံ၊ သံဘူးထဲတွင် အေးခဲထားသော အသားကင်များ၊ အိတ်ထဲတွင် အသားလုံးကြော်များ စသဖြင့် စားစရာတွေအများကြီးပါရှိသည်။ မိဘတွေအတွက် ချည်ဖိနပ်တွေ၊ အပူပေးခွက်တွေ၊ အင်္ကျီအထူတွေ၊ ခြေအိတ်အထူတွေ၊ ပဝါကြီးတွေလည်းပါရှိ၏။
ဖေဖေလုနှင့် လုယောင်တို့သည် ထိုအရာများကိုကြည့်လျက် ရှုပ်ထွေးသော ခံစားချက်များ ရှိနေကြသည်။
"ယောင်းမ မင်းဘာလို့ ဒီလောက်အများကြီး ပြန်သယ်လာရတာလဲ။ အဲ့ဒါတွေက ဘယ်လောက်တောင်ဈေးကြီးလဲ"
လုယောင်သည် ဝမ်းသာသွားရသည်။
အစ်ကိုအကြီးဆုံးက နောက်အိမ်ထောင်ပြုကြောင်း သူမ သိလိုက်သောအခါတွင် ချင်ရှီးသည် မည်သို့သောလူဖြစ်လိမ့်မည်နည်းဟု တွေးမိကာ အနည်းငယ်စိုးရိမ်နေသေးသည်။ ဒါပေမယ့် အခု သူမကိုတွေ့တော့ လုယောင် လုံးဝမစိုးရိမ်တော့ပါဘူး။
အဖိုးတန်ပစ္စည်းတွေ အများကြီးကိုပါ ပေးဖို့ယူလာခဲ့သေးသည်။ ချင်ရှီးက တကယ့်ကို ရက်ရောပါသည်။
ချင်ရှီးက ရှင်းပြသည်။
"တော်တော်များများက ကိုယ်တိုင်လုပ်ထားတာပါ။ ပိုက်ဆံလည်းအများကြီးမကုန်ပါဘူး"
သကြားလုံးနှင့်အဆာပြေမုန့်များကို သူမကိုယ်တိုင်လုပ်ထားကြောင်း သိရတဲ့အတွက် လုယောင်က အံ့ဩသွားသည်။
"ယောင်းမ မင်းအရမ်းတော်တာဘဲ"
"အံ့သြစရာကောင်းလိုက်တာ။ အပြင်မှာရောင်းတာထက် နူးညံ့ပြီး မွှေးကြိုင်နေရော"
လုယောင်က ထပ်ခါထပ်ခါ သက်ပြင်းချလိုက်သည်။
ပထမတော့ ဖေဖေလုသည် ကလေးတွေဆီက သကြားလုံးတွေကို မယူချင်ဘူးဆိုပြီး သူတို့ဘာသာသူတို့စားဖို့ပြောထားသော်လည်း ချင်ရှီးကိုယ်တိုင်လုပ်ထားတာကိုကြားတော့ စားဖို့ယူသွားသည်။
တစ်ကြိမ်စားပြီးသောအခါ နို့ချိုချိုအရသာသည် ပါးစပ်တစ်ခုလုံး ပြည့်သွားသည်။ ဖေဖေလုသည် အရသာအတွက် ချီးမွမ်းခြင်းအပြည့်ဖြင့် အထပ်ထပ်ခေါင်းညိမ့်ကာ ချင်ရှီးကို သဘောကျစွာ ကြည့်လိုက်သည်။
ချင်ရှီးသည် စစ်အင်္ကျီကို လှမ်းပေးလိုက်ပြီး ကုချင်းဟိုင်က တစ်ဆင့်ယူကာ ဖေဖေလုအားပေး၍ ပြုံးပြုံးလေးဖြင့်ပြော၏။
"ဘိုးဘိုး ဖိနပ်နဲ့အင်္ကျီက ကိုက်မကိုက် စမ်းကြည့်ပါဦး"
ဖေဖေလုက နို့သကြားလုံးများကို သူ့လက်ထဲမှာ ချလိုက်သည်။ သူ့လက်ကို သုတ်ပြီးနောက် စစ်အင်္ကျီကို ပွတ်သပ်လိုက်သည်။ ထူထဲပျော့ပျောင်းသော စစ်အင်္ကျီကို ထိလိုက်သည်နှင့် မျက်လုံးထောင့်ရှိ အရေးအကြောင်းများပေါ်အောင် ရယ်မောလိုက်သည်။
“ကောင်းပြီ”
ဖေဖေလုက အဝတ်အစားကို ဝတ်လိုက်သောအခါ အန်အန်းက လက်ခုပ်တီးပြီး ရယ်မောရင်းပြောသည်။
"ဘိုးဘိုးက ဖေဖေနဲ့တူတယ်"
ထိုစကားကြားတော့ လူတိုင်းက ကျယ်လောင်စွာ ရယ်မောကြသည်။ သားဆိုတာ သူ့အဖေနှင့် တူတာမဟုတ်လား။
စစ်အင်္ကျီဝတ်ပြီးနောက် ဖေဖေလုသည် ဖိနပ်ကိုချွတ်ကာ ဖိနပ်အသစ်ကိုစမ်းဝတ်ရင်း ထိုင်နေရာမှ ခြေဖျားထောက်ကာ မတ်တပ်ထရပ်လိုက်စဉ် နူးညံ့သော အထိအတွေ့နှင့် နွေးထွေးသော အပူချိန်ကို ခံစားလိုက်ရပြီး မျက်နှာပေါ်တွင် ပြုံးလျက်ရှိသည်။
"အဆင်ပြေတယ်။ ကြီးတာသေးတာမျိုး မရှိပါဘူး"
ချင်ရှီးသည် ပြုံးပြုံးရွှင်ရွှင်နှင့် လုယောင်ကို အဝါနုရောင် အင်္ကျီတစ်ထည်ကို ပေးလိုက်သည်။
" မြန်မြန်ဝတ်ကြည့်လိုက်။ ကျဲ့ထျန်းကလည်း မင်းရဲ့အတိုင်းအတာကို မသိတော့ သူ အအကြမ်းဖျဉ်းပြောတာကိုဘဲ သိတယ်။ ငါလုပ်ထားတာ လိုက်ဖက်ပါ့မလားမသိဘူး"
လုယောင်သည် အဝတ်အစားများကို ယူကာ ဖြည်ကြည့်လိုက်ပြီး ဒီဇိုင်းကိုမြင်သောအခါ ပျော်ရွှင်စွာ ရယ်မောလိုက်သည်။ သူမ စမ်းဝတ်ကြည့်ရာ အနည်းငယ်ပိုကြီးသော်လည်း ပေါ့ပါးပြီး သက်တောင့်သက်သာရှိသည်။
လုယောင်က ကြယ်သီးတပ်လိုက်ပြီး ဗီရိုနားကို အမြန်လျှောက်သွားလျက် မှန်ကိုချလိုက်ပြီး အဝတ်အစားတွေကို အပေါ်ကနေအောက်ကို ကြည့်လိုက်သည်။
"အရမ်းလှတာဘဲ"
လုယောင်က သေချာမြင်ပြီးနောက် မှန်ကိုပြန်ထားလိုက်ပြီး ချင်ရှီးကို ကျေးဇူးတင်စကားပြန်ပြောသည်။
"ယောင်းမ မင်းတကယ်ကို အံ့သြစရာကောင်းတယ်။ ဒီဝတ်စုံက အပြင်မှာရောင်းတဲ့ အဝတ်အစားထက် အဆတစ်သောင်း ပိုကောင်းတယ်။
သူမကျောင်းမှာ ချမ်းသာတဲ့သူတွေ အများကြီးရှိပြီး သူတို့အင်္ကျီတွေက ဒီလောက်မလှပါဘူး။ ပြီးတော့ ဒီအရောင်ကိုလည်း သူမ အရမ်းကြိုက်ပါသည်။ အဖြူစွတ်စွတ်လို ဖျော့တော့နေတာမျိုးမဟုတ်သည့်အပြင် အရမ်းနူးညံ့ပါ၏။
"မင်းကြိုက်ရင်အဆင်ပြေပါတယ်"
ချင်ရှီးလည်း ပြုံးပြသည်။
လုယောင်သည် အထည်စထူထူနှင့် နူးညံ့သိမ်မွေ့သော ကြယ်သီးကြီးများကို ထိလိုက်ကာမေးသည်။
"ယောင်းမ ချည်ထည်အတွက် ပိုက်ဆံတွေ အများကြီးကုန်တယ်မဟုတ်လား"
ချင်ရှီးက သူမ ပြောချင်တာကို သိလိုက်သည်။ သူမ ဒီစကားကိုကြားတော့ လက်ကိုဝှေ့ယမ်းပြီးပြောသည်။
"ငါတို့ ပထမဆုံးအကြိမ်တွေ့တုန်းမှာ ယောင်းမတစ်ယောက်က လက်ဆောင်ပေးရမယ်မဟုတ်လား။ နောက်မှ မင်းထပ်ချုပ်ဖို့မေးတဲ့အခါ ပေးခိုင်းမယ်လေ"
လုယောင်က တစ်ခုခုပြောခါနီးတွင် မေမေလုက တံခါးကန့်လန့်ကာကိုဖွင့်ပြီး နောက်ခန်းက ထွက်လာသည်။
"ဘာတွေပြောနေကြတာလဲ။ ရယ်နေကြတာ အရမ်းပျော်နေကြတဲ့ပုံဘဲ"
မေမေလုသည် ပြောပြီးသည်နက် အဝတ်အစားအသစ်ဝတ်ထားတဲ့ သူမသမီးနှင့် ခင်ပွန်းကို ကြည့်လိုက်ပြီး စားပွဲအပြည့်ပစ္စည်းတွေကိုမြင်တော့ သူမမျက်လုံးတွေက ထိတ်လန့်တကြား ပြူးကျယ်သွားသည်။
"မေမေ မြန်မြန်လာ"
လုယောင်သည် သူမ၏ကိုယ်ပေါ်ရှိ အင်္ကျီကို ချွတ်လိုက်ပြီး မေမေလုအတွက် ချင်ရှီးပြုလုပ်ထားသည့် အနီရောင်အင်္ကျီကို ကောက်ကိုင်လိုက်သည်။
"ယောင်းမကိုယ်တိုင် လုပ်ထားတာတဲ့"
မေမေလုသည် နှစ်ကြိမ်တိုင်တိုင် စိုက်ကြည့်ရင်း ပြောလိုက်သည်။
"အရမ်းလှတယ် ဒါပေမဲ့ နီရဲနေတုန်းဘဲ။ ရှောင်ချင်ကိုပြန်ယူခိုင်းပြီး ကိုယ်တိုင်ဝတ်ခိုင်းလိုက်။ ငါက အဘွားကြီးဆိုတော့ ဘာလို့ ဒီလောက်တောင် ဝတ်ရမှာလဲ"
"မေမေ ဒါက မင်းအတွက် အထူးတလည်လုပ်ထားတာ"
ချင်ရှီးသည် အဝတ်အစားကိုယူကာ မေမေလု၏ ကိုယ်ပေါ်တွင် တင်လိုက်သည်။
"နီရဲပြီးလေးနက်တယ်။ ဒါက ဂုဏ်ပြုတဲ့သဘောမျိုးပေါ့။ ဒါကြောင့် လက်ခံပေးလိုက်ပါ"
သွေးဆောင်ခြင်းခံရသော မေမေလုသည် နဂိုကငြင်းဆိုခဲ့ပြီးနောက် နောက်ဆုံးတွင် ချင်ရှီးနှင့် လုယောင်တို့က ဖြားယောင်းသွေးဆောင်သဖြင့် အနီရောင်အင်္ကျီကို ဝတ်ဆင်ခဲ့သည်။
ဝတ်ပြီးနောက် သူမသည် အဝတ်အစားကို အထပ်ထပ်ပွတ်သပ်ကာ ပြုံးလျက်အံကြိတ်လိုက်သည်။
"ဒီတစ်ခါဘဲနော်။ နောက်နောင် ထပ်မလုပ်နဲ့တော့"
ချင်ရှီးက ပြုံးပြီး စကားသိပ်မပြောပါ။
အခန်းတွင်းရှိ လေထုသည် ကလေးမှ လူကြီးအထိ လိုက်ဖက်ညီပြီး လူတိုင်း၏မျက်နှာပေါ်တွင် အပြုံးကိုယ်စီရှိကြသည်။
ချင်ရှီးသည် လက်ဆောင်အားလုံးကို ဝေငှပြီးနောက် မေမေလုသည် ထိုအရာများကို ဂရုတစိုက်သိမ်းလိုက်သည်။ ဤအရာများကို သူမကိုယ်တိုင် ပြုလုပ်ခဲ့သော်ငြားလည်း(ဈေးသက်သာသော်ငြားလည်း) ထိုအရာတို့သည် များစွာတန်ဖိုးရှိနေဆဲဖြစ်သည်။
သကြားလုံးနှင့် ဘီစကွတ်များကို စားပြီးသည်နှင့် သူမသည် ပစ္စည်းများကို ကောင်းစွာသုံးစွဲတတ်ကြောင်းသိလိုက်ပြီး အဝတ်အစားလည်း ကောင်းမွန်စွာချုပ်လုပ်တတ်သေး၏။ မေမေလုသည် သူ့သား၏ အကျင့်ကို ကောင်းစွာသိပြီး ချင်ရှီးသည် ထိုအရာများကို သူမဘာသာ လိုက်လျောညီထွေဖြစ်အောင် လုပ်နိုင်၏။
လမ်းမပေါ်မှာ ပေါ့ပေါ့ပါးပါး တွေ့ဆုံခဲ့ရသည့် မိန်းကလေးက ဒီလောက်ကောင်းတဲ့ ချွေးမဖြစ်လိမ့်မယ်လို့ ဘယ်သူက ထင်မှာလဲ။ သူမသည် ကလေးများကို အလွန်ကောင်းမွန်စွာ ပြုစုပျိုးထောင်ခဲ့ပြီး သူမသားသည်လည်း ပို၍ ခံစားချက်ရှိသည့်လူသားဆန်လာသည်။
မေမေလုသည် သူ့သား၏ကျန်ရှိနေသည့်ဘဝအတွက် စိတ်မပူတော့ဘဲ ချင်ရှီးကို သဘောကျနေ၏။ ထို့ကြောင့် လုကျဲ့ထျန်းပင် အနည်းငယ် အံသြသွားရအောင်ထိ လုကျဲ့ထျန်းထက် သာလွန်စွာ ဘက်လိုက်ဆက်ဆံပေး၏။
စုံညီတက်ကြွသောနေ့လယ်စာစားပြီးနောက် ကျိုးခိုင်းရွှမ်သည် နှုတ်ဆက်ပြီး ထွက်ခွာသွားကာ လုကျဲ့ထျန်းက သူ့ကို တံခါးဝထိ လိုက်ပို့ပေးသည်။
ချင်ရှီးနှင့် လုယောင်တို့သည် မီးဖိုချောင်ထဲတွင် ပန်းကန်ဆေးနေကြပြီး မေမေလုက ကလေးငယ်များကို ခြံထဲတွင် ဆော့ကစားစေကာ အိမ်နီးနားချင်းများကို ချင်ရှီးအကြောင်း ကြွားလုံးထုတ်ပြောပြနေ၏။
"ဟေး ငါ့ချွေးမက အစစအရာရာ အဆင်ပြေတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူ(မ)က အရမ်းရက်ရောလွန်းအားကြီးတယ်။ ပစ္စည်းတွေအများကြီးဘဲ။ တန်ဖိုးကြီးတဲ့ အပူပေးခွက်၊ ယွမ် ၂၀ ကျော်တန်တဲ့ချည်ဖိနပ်တွေကိုလည်း ဝယ်ခဲ့တယ်။ ငါစိတ်မကောင်းဖြစ်ရတယ်"
"သူ(မ)က ဟင်းတွေလည်းပြင်လာသေးတယ်။ အသားတွေချည်းဘဲ။ တရုတ်နှစ်သစ်ကူးတုန်းက အများကြီးဝယ်ထားလိုက်တယ်ထင်တယ်။ သည်းမခံနိုင်စရာဘဲ"
မေမေလု၏ တက်ကြွပျော်ရွှင်နေဟန်နှင့် ငြူစူပြီးကူကယ်ရာမဲ့နေသောဟန်ပန်က သူမ ပတ်ဝန်းကျင်မှလူများကို လှမ်းကြည့်နေကြစေ၏။
"ဟုတ်ပါပြီ မင်းပျော်နေတာ ငါတို့သိတယ် ဒါကြောင့် ဟန်ဆောင်မနေပါနဲ့"
မေမေလုနှင့် ဆက်ဆံရေးကောင်းတဲ့သူက တိုက်ရိုက်ပြောကြ၏။
"ဟုတ်တယ်။ မင်းပျော်နေတာကို"
မေမေလုသည် ရယ်မောရင်း ပျော်ရွှင်နေသည်။
တစ်ချို့လူတွေကတော့ ရှု့ထောင့်တစ်မျိုးရှိကြသည်။
“ဒါတွေက စျေးကြီးတယ်မဟုတ်လား။ အဲ့ဒါတွေ ချက်စားပြီးရင် ငါတို့ ဘယ်လို အသက်ရှင်နိုင်မလဲ”
"ကြက်သွန်ဖြူက ဘယ်လိုမျိုးမို့လဲ။ ဘယ်လောက်ချမ်းသာနေပါစေဦး ဒီလိုမျိုး(သုံးတာ)ကတော့ လွန်တာပေါ့"
“ဒါက မင်းသားရဲ့ ပိုက်ဆံတွေ မဟုတ်လား”
မေမေလုသည် တခစ်ခစ်ရယ်ပြီး ခြံထဲမှာ ကစားနေတဲ့ ကလေးတွေကို လက်ညှိုးထိုးပြသည်။
“ကလေးတွေဝတ်ထားတဲ့ အင်္ကျီတွေကိုကြည့်လိုက် အားလုံးကို သူ(မ)ကိုယ်တိုင် ချုပ်ထားတာ။ လက်မှုပညာလည်း ကျွမ်းကျင်တယ်။ တခြားအရာ ကျွမ်းကျင်မှုလည်း အများကြီးရှိတယ်”
“သူ(မ)က တခြားသူတွေအတွက် အဝတ်အစားတွေ ဖန်တီးနိုင်ပြီး ပိုက်ဆံလည်း ရှာနိုင်တဲ့အပြင် လစဉ်လစာကောင်းကောင်းရတဲ့ အလယ်တန်းကျောင်းဆရာမလည် ဖြစ်သေးတယ်"
မေမေလုက အခြေအနေကို လာကြည့်ကြသည့်လူတွေကို ကြည့်လျက် ပျော်ရွှင်စွာပြောနေသည်။
“သူ(မ)မှာ ပိုက်ဆံရှိတယ်။ ငါ့အတွက်ဝယ်တဲ့ချည်ဖိနပ်က သူ(မ)ပိုက်ဆံနဲ့အကုန်ဝယ်ပေးတာ”
အခြားတစ်ယောက်က မနာလိုအားကျစွာပြောသည်။
“ဒါဆိုမင်းရဲ့ သားလေးက ဘဝကို ကောင်းကောင်းနေနိုင်တာပေါ့။ မိသားစုလိုက် ပိုက်ဆံရှာလို့ရတယ်ဆိုတော့ မင်းလည်းပျော်အောင်နေနိုင်တယ်"
တစ်ယောက်ယောက်ကပြောသည်။
"ဒါဆို သူတို့နှစ်ယောက်လုံး ပိုက်ဆံရှာနိုင်တယ်။ မင်းတို့ကို တစ်လကို ပိုက်ဆံဘယ်လောက်ပြန်ပေးလိုက်လဲ"
မေမေလုက မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်စဉ် ဘေးလူက အရင်ပြောသည်။
"တခြားသူတွေရဲ့ မိသားစုအတွင်းရေးကို မင်းဘာလို့ အရမ်းသိချင်နေတာလဲ။ တစ်လဘယ်လောက် ထောက်ပံ့သလဲဆိုတာ မင်းကိုပြောပြရမှာလား"
ထိုလူသည် အရေပြား ခပ်ထူထူဖြစ်နေတော့ သူက ဘာမှ ဂရုမစိုက်ပေ။ အဲ့ဒီအစား မေမေလုဘက် လှည့်ပြီးပြောသည်။
"ငါ ဂရုမစိုက်ပါဘူး။ မင်းရဲ့ချွေးမကလည်း ပိုက်ဆံရှာနိုင်တယ်။ ဒါကြောင့် သူတို့ကို များများတောင်း"
မေမေလု မျက်လုံးပြူးပြီးပြောသည်။
"သူတို့က သူတို့ဘာသာသူတို့ ပိုက်ဆံရှာနေတာ။ ငါက ဘာလိုချင်ရမှာလဲ။ ငါက စားစရာမရှိ၊ သောက်စရာမရှိတာမဟုတ်ပါဘူး။ ငါ့သားကို နောင်မှာ ပိုက်ဆံထပ်မပို့ပေးဖို့ ငါပြောထားပြီးသား"
"မင်း လူမိုက်ဘဲ"
"သူ အိမ်ထောင်ကျပြီး မိသားစုကြီးတစ်ခုထူထောင်ဖို့ လိုနေပြီလေ။ သူ ဘဝကို ကောင်းကောင်းဖြတ်သန်းနိုင်လို့ ကျေနပ်ပါတယ်"
မေမေလုက အမှန်အတိုင်း ပြောသည်။
ဖေဖေလုသည် ယခင်က နာမကျန်းဖြစ်ခဲ့ခြင်းကြောင့်သာမဟုတ်ပါက လွန်ခဲ့သည့်လအနည်းငယ်က သူမအား ပိုက်ဆံပို့ပေးရန် လုကျဲ့ထျန်းအား တောင်းဆိုမည်မဟုတ်ပါ။
"သူတို့မိသားစုမှာ ဝင်ငွေရှာသူနှစ်ယောက်တောင်ရှိတယ်။ ဘာလို့မတောင်းရမှာလဲ။ မင်းက မိုက်မဲတဲ့သူ မဟုတ်လား"
"အွန်း…ဟုတ်ပါ့"
လူတော်တော်များများက မေမေလုတွေးနေတာကို နားမလည်နိုင်၍ ထူးဆန်းတဲ့အမူအရာတွေပြကြသည်။
မေမေလုသည် သူတို့ကို ဂရုစိုက်ဖို့ စိတ်မ၀င်စားတဲ့အတွက် သိပ်ရှင်းပြမနေဘဲ တခြားအကြောင်းအရာတွေကို ပြောလိုက်သည်။
တစ်နေကုန်နီးပါး စကားစမြည်ပြောပြီးသောအခါ မေမေလုသည် ဟန်မဆောင်နိုင်တော့ဘဲ အိမ်အလည်လာသူများအား နောက်ကျနေပြီဟုဆိုကာ အိမ်ပြန်ခိုင်းပြီး သူတို့လည်း ထမင်းချက်ရန် စီစဉ်ကြတော့သည်။
အခြားတစ်ယောက်သည် မတ်တပ်ထရပ်ကာ ထွက်သွားတော့မည်ဖြစ်သော်လည်း မေမေလုသည် တံခါးဝတွင် တစ်ယောက်ယောက်နှင့် စကားစမြည်ပြောနေသည်ကိုမြင်တော့ မေးလိုက်သည်။
"ဒီည ဟင်းမချက်တော့ဘူးလား။ စကားစမြည်ပြောနိုင်သေးတာလား"
မေမေလုသည် မေးစေ့ကို မြှောက်ကာပြန်ဖြေသည်။
"ချွေးမလေးက ဟင်းချက်တာတော်တယ်။ အစိုးရပိုင် စားသောက်ဆိုင်ရဲ့ စားဖိုမှူးထက် ပိုကောင်းတယ်လေ။ ငါ စားဖို့စောင့်နေယုံဘဲ"
ထိုလူက မေမေလုကို လှောင်ပြောင်လိုက်၏။
“ကြွားလုံးထုတ်နေလိုက်။ ငါတော့ ဟင်းချက်ဖို့ အိမ်ပြန်တော့မယ်”
"ငါက ကြွားလုံးထုတ်နေတာလား ဟား ဟား ဟား"
မေမေလုသည် သူ(မ)နောက်ကျောကို ကြည့်ပြီးပြောလိုက်သည်။
"ခဏနေရင် မင်း အရမ်းမွှေးတဲ့ဟင်းနံ့ရလာလိမ့်မယ်"
ထွက်သွားတော့မည့်လူအနည်းငယ်က ရယ်မောကာ သူတို့၏ အမူအရာများမှာ မယုံနိုင်လောက်အောင် ဖြစ်နေကြသည်။ မေမေလုသည် ဒီနေ့ အရမ်းပျော်ရွှင်နေ၍ အရာအားလုံးကို လွန်လွန်ကျူးကျူးဖော်ကျူးနေသည်ဟု ထင်ကြ၏။
ဒါပေမဲ့ လုမိသားစု၏ခေါင်းတိုင်ကနေ မီးခိုးတွေထွက်လာပြီးနောက် အိမ်နီးနားချင်းတွေက စွဲမက်ဖွယ်ရနံ့တွေကို အနံ့ခံလိုက်ရတဲ့အခါမှာတော့ တံတွေးမျိုချလိုက်ပြီး မေမေလုပြောသမျှကို ယုံကြည်သွားကြသည်။
'ဟေ့ သူ့(မ)ချွေးမက ဘယ်လိုမျိုးလဲ။ ပိုက်ဆံရှာနိုင်ပြီး အဝတ်အစားလဲ ချုပ်နိုင်တယ်။ ဟင်းချက်စွမ်းရည်ကလည်း အရမ်းကောင်းတယ်'
တစ်စုံတစ်ယောက်က ခပ်ချဉ်ချဉ်ခံစားလိုက်ရပြီး တစ်ခုခုကို တွေးမိသွားကာ သူမ ချွေးမကို ခေါ်ပြီးမေးသည်။
"မင်းတို့မိသားစုက ချင်မိသားစုတို့ရွာကမဟုတ်လား။ ချင်ရှီးကို သိလား။ အန်တီလုရဲ့ ဒုတိယချွေးမက ချင်မိသားစုရဲ့ ဆွေမျိုးဖြစ်ပုံရတယ်။ စကားလေးဘာလေး သွားပြောလေ။ မင်းတို့ ရင်းနှီးကြရဲ့လားတော့ ငါမသိပါဘူး"
"ကောင်းပါပြီ နောက်ရက် သွားကြည့်လိုက်ပါ့မယ်"
_***_
