အပိုင်း (၃)
"ဖက်ထုပ်တွေရပါပြီ"
စားပွဲထိုး၏အော်သံက ချင်ရှီးကို ခေတ္တကယ်ဆယ်ရာဖြစ်ခဲ့ပြီး စိတ်အားထက်သန်သော အဒေါ်ကို ပြုံးပြကာ ဖက်ထုပ်များကိုစားရန် စားပွဲဆီသို့ အမြန်လျှောက်သွားလိုက်သည်။
ချင်ရှီးသည် ပန်းကန်ကို စားပွဲပေါ်တင်လိုက်ပြီး ခွေးခြေခုံလေးကို ဆွဲထုတ်ခါနီးမှာ အဒေါ်ဖြစ်သူက နောက်တစ်ကြိမ်ထပ်လာပြီး သူ့ဘေးမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။
“သမီးလေး၊ ဒီမှာ တော်တော် အခြေအနေကောင်းတဲ့သူ ရှိတယ်”
ထိုအဒေါ်ကဆက်ပြောသည်။
“စားရင်း အဒေါ်ရဲ့စကားကို နားထောင်လို့ရတယ်။ မကောင်းဘူးလို့ ထင်ရင် ဘာမှ ပြန်မပြောဘဲနေလိုက် စိတ်မဆိုးဘူး"
ချင်ရှီးက တုံ့ဆိုင်းနေပြီး ခဏအကြာတွင် သူမ ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။
"ပြောပါ"
အဒေါ်က ပြုံးပြီး ချက်ခြင်း မိတ်ဆက်ပေးသည်။
"ဒီလူက စစ်သင်တန်းကျောင်းက ဘွဲ့ရပြီး အသက် ၂၈ နှစ်မှာ တပ်ရင်းမှူး ဖြစ်နေပြီ။ အိမ်က ၈၀ စတုရန်းမီတာလောက်ကျယ်တယ်။ လစဉ် လစာက ၈၀ ယွမ်။ သူက အရပ် ၁၈၅ စင်တီမီတာနှင့် ရုပ်ရည်ကလည်း ချောမောတယ်။ ဆေးလိပ်မသောက်ဘူး လောင်းကစားမလုပ်ဘူး"
"အခြေအနေတွေက အရမ်းကောင်းလား"
စားပွဲထိုးက ချင်ရှီး မေးချင်နေသည့်အရာကိုမေးလိုက်သည်။
အဒေါ်ဖြစ်သူက ပြုံးပြုံးလေးရပ်ကာ သက်ပြင်းချ၏။
"အမှန်တိုင်းပြောရရင် ဒီလူက ငါ့ဒုတိယသားပါ။ သူ့အခြေအနေက တကယ်ကောင်းပေမယ့်... သူက အိမ်ထောင်ကျပြီးသား သားသမီးသုံးယောက်ရှိတယ်"
“အင်း…”
စားပွဲထိုးက ညင်သာစွာ စားသောက်နေသော ချင်ရှီးကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး သူ့အခြေအနေက မဆိုးဘူးလို့ တွေးမိသည်။
ထိုအဒေါ်ဖြစ်သူက စကားကို အမြန်ပြင်ဆင်ပြီးထပ်ပြောသည်။
“ဒါပေမယ့် ကလေးသုံးယောက်လုံးက သူ့ကလေးချည်းဘဲတော့မဟုတ်ပါဘူး။ တိုင်းပြည်အတွက် ကျဆုံးသွားတဲ့ ရဲဘော်ရဲဘက်တွေ ကျန်ရစ်ခဲ့တဲ့ ကလေးငယ်တွေပါ။ အရင်က အိမ်ထောင်ကျခဲ့ပေမဲ့ အိမ်ထောင်ကျပြီးတာနဲ့ တာဝန်ကို ထမ်းဆောင်ခဲ့တာမို့ ဇနီးမောင်နှံ နှစ်ယောက်သား ကွဲကွာသွားကြတယ်။ ကျွန်မရဲ့ချွေးမဟောင်းက စစ်ဒေသမှာ ပညာတတ်တစ်ယောက်လေ။ တစ်နေ့လုံး သူနဲ့ အဝေးမှာ မနေနိုင်ဘူး။ ကလေး ပြုစုပျိုးထောင်နည်းကိုလည်း မသိဘူး။ ကလေးရပြီး တစ်နှစ်အကြာမှာ ကွာရှင်းလိုက်ကြတာဘဲ”
