အပိုင်း (၁၀)
လုကျဲ့ထျန်းက ချင်ရှီးကိုမကြည့်ဘဲ သူ့လက်ထဲက အထုပ်နှစ်ထုပ်ကို ငုံ့ကြည့်ရင်းပြောသည်။
"ဒီမနက် အမေက ငါ့ကိုခေါ်ပြောတာက မင်းက ဓမ္မတာလာနေတယ်ဆိုတော့ ကောင်းကောင်း ဂရုစိုက်ပါတဲ့"
ချင်ရှီးက တကယ်ကို အံ့သြသွားသည်။
"အမေက ဒါတွေပေးဖို့ပြောလိုက်တာလား"
လုကျဲ့ထျန်း၏ *အာဒမ်ပန်းသီးကအပေါ်အောက်လှိမ့်သွားလေပြီး နှုတ်ခမ်းပါးလေးက ပွင့်လာသည်။
"မဟုတ်ဘူး... ငါ့ ညီမငယ်က ဒီလက်မှတ်ကို ဓမ္မတာလာချိန်မှာ သုံးရတာပိုကောင်းတယ်လို့ အမြဲပြောဖူးတယ်"
(*T.N - ရှက်နေလို့ တံတွေးမျိုပြီး မဝံ့မရဲစကားပြောတာကိုဆိုလိုပါတယ်)
ချင်ရှီးက လုကျဲ့ထျန်းကို စိုက်ကြည့်လိုက်ချိန် လုကျဲ့ထျန်းကသူမကိုအကြည့် နှစ်ယောက်သား ခဏလောက် အကြည့်ချင်း ဆုံမိသွားပြီးနောက် သူ ချက်ချင်း အကြည့်လွှဲလိုက်သည်။
လုကျဲ့ထျန်းက ချင်ရှီးကို တိုက်တွန်းလိုက်သည်။
"မြန်မြန်သွား ဝယ်ပြီးရင် ရထားဘူတာမှာ စောင့်ရမယ်"
ထို့နောက်အထုပ်ကိုယူကာ ထောက်ပံ့ရေးနှင့် စျေးကွက်ရှာဖွေရေးသမဝါယမသို့ ဦးဆောင်ခေါ်သွားလိုက်သည်။
ချင်ရှီးသည် သူ၏ လျင်မြန်သော ခြေလှမ်းများကိုကြည့်ကာ တိတ်တခိုးဖြင့် ကြိတ်ရယ်မောလိုက်သည်။
'ဒီခေတ်ကလူတွေက ဓမ္မတာအကြောင်းပြောရင် သိပ်ရှက်တတ်ကြတာဘဲ။ တပ်မှူးလုလိုလူတောင် ရှက်နေလိမ့်မယ်'
ချင်ရှီးက အကြိမ်အနည်းငယ် ရယ်မောပြီး လုကျဲ့ထျန်းကို အမီလိုက်ဖို့ ခြေလှမ်းပြင်လိုက်သည်။
"ကျေးဇူးတင်ပါတယ် တပ်မှူးလု။ ဒီအရာက အရမ်းအရေးကြီးတာပေါ့"
လုကျဲ့ထျန်းက အထုပ်ကို ထောင့်စွန်းမှာ ချထားပြီး သူမကို ကြည့်လိုက်သည်။
"မင်းပြောတော့ ငါတို့ကြားမှာ (ဆက်ဆံရေး) တစ်ခုခုရှိနေတယ်ဆို ကျေးဇူးတင်စကားမပြောစေချင်ဘူးမလား။ မင်း ယဉ်ကျေးလွန်းနေပါပြီ"
'ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ချင်ရှီးက သူ့ဇနီးဖြစ်လာပြီမို့ သူမကို ပြုစုစောင့်ရှောက်ပေးသင့်တာဘဲလေ'
ချင်ရှီးက ပြုံးပြီး ခေါင်းညိတ်ပြသည်။
"ကောင်းပြီ။ ငါ ထပ်မပြောတော့ဘူး"
လုကျဲ့ထျန်းက သူ့ရဲ့ ပုံမှန်တည်ငြိမ်တဲ့ အမူအရာနဲ့ ပြန်ဖြစ်သွားပြီး သူ့အိတ်ကပ်ထဲက ပိုက်ဆံနဲ့လက်မှတ်တွေကို ထုတ်ယူလိုက်ကာ ချင်ရှီးကို ပေးလိုက်သည်။
"ငါ ဒါတွေယူခဲ့တယ်။ မင်းအရင်သွားဝယ်လို့ရပြီ"
ချင်ရှီးက ပိုက်ဆံကိုယူပြီး အကြမ်းဖျင်းရေတွက်ကြည့်တော့ ယွမ်နှစ်ရာ့ငါးဆယ်ကျော်ရှိပြီး လက်မှတ်တွေ အမျိုးမျိုးလည်းရှိသည်။
လုကျဲ့ထျန်း : "မင်းသွားဝယ်လိုက်။ အိတ်တွေကိုစောင့်ကြည့်ဖို့ ငါနေခဲ့လိုက်မယ်"
ချင်ရှီးက သူ့ကိုကြည့်ကာ နောက်ပြောင်ခြင်းတစ်ဝက်ဖြင့် လေးနက်စွာပြောလိုက်သည်။
"ငါ ပိုက်ဆံကို ကြုံသလိုသုံးလိုက်မှာကို မကြောက်ဘူးလား"
လုကျဲ့ထျန်း : "မင်းကိုယုံတယ်"
ချင်ရှီးက မျက်ခုံးပင့်လိုက်ပြီး ဘာမှပြန်မပြောတော့ပေ။
"နင် ဘာလိုသေးလဲ"
လုကျဲ့ထျန်းက ခေါင်းခါလိုက်သည်။
"တပ်က အားလုံးကိုပေးထားတယ်။ ငါမလိုဘူး"
သူက ဒီလိုဖြေတာမြင်တော့ ချင်ရှီးလည်း ထပ်မမေးတော့ဘဲ ဒီနေရာမှာစောင့်နေခိုင်းလိုက်ပြီး သူမဘာသာ ဈေးဝယ်ထွက်သွားလိုက်သည်။
ထောက်ပံ့ရေးနှင့်ရောင်းဝယ်ရေးသမဝါယမ၏ လုပ်ငန်းသည် အလယ်အလတ်ရှိပြီး ထိုနေရာတွင် လူသိပ်မရှိပေ။ အရောင်းဝန်ထမ်းများသည် ချင်ရှီးနှင့် လုကျဲ့ထျန်းတို့ တံခါးဝသို့ဝင်ကတည်းက သူတို့အား စိုက်ကြည့်နေကြသည်။ လုကျဲ့ထျန်းသည် စစ်ဝတ်စုံနှင့် ချောမောကာ ချင်ရှီးသည် လှပသော်လည်း အရောင်လွင့်နေသည့် ဖြူရော်ရော်အဝတ်အစားများကိုသာ ဝတ်ထားပြီး အလွန်သနားစရာကောင်းနေသည်။
အထူးသဖြင့် လုကျဲ့ထျန်းက ချင်ရှီးကို ပိုက်ဆံလက်တစ်ဆုပ်စာ ပေးလိုက်တဲ့အခါ သူတို့ရဲ့ မျက်လုံးတွေက ပိုရှုပ်ထွေးသွားသည်။
ချင်ရှီးက ကောင်တာဆီသွားပြီး ပစ္စည်းများ သွားကြည့်သည်။ သို့သော် အရောင်းဝန်ထမ်းက ချင်ရှီးကိုမကြည့်ဘဲ လုကျဲ့ထျန်းကိုသာငေးနေကာ ထိုအမျိုးသားက ဤရွာသူကလေးကို (သနား၍) မျက်နှာသာပေးနေခြင်းဖြစ်နိုင်ကြောင်း တွေးနေမိသည်။
အရောင်းဝန်ထမ်းက သူမအတွက် ကုန်ပစ္စည်းထုတ်ယူပေးရမည့်အစား အခြားတစ်နေရာကိုသာ ငေးကြည့်နေကြောင်းတွေ့လိုက်ရ၍ ချင်ရှီး စိတ်ပျက်စွာ သက်ပြင်းချလိုက်မိသည်။ သူမသည် ဤခေတ်တွင် အရောင်းသမားဖြစ်ထိုက်သူပင်။ ခေါင်းမာပြီး သူမလုပ်ချင်သမျှကို စိတ်ထင်ရာအတိုင်း လုပ်နိုင်နေသည်ပင်။
“မိတ်ဆွေလေးရေ ကျေးဇူးပြုပြီး ပစ္စည်းတွေယူပြပေးဖို့ ကူညီပေးပါဦး”
ချင်ရှီးက ထပ်ခါတလဲလဲ ပြောလိုက်သည်။
အရောင်းဝန်ထမ်းသည် အကြည့်ကိုရုတ်သိမ်းလိုက်ပြီး သူမ မျက်နှာပေါ်တွင် သတိကြီးကြီးထားနေသည့် ဟန်ပန်က အထင်းသာပေါ်လွင်နေသည်။
"ဒီမှာ မင်းလိုချင်တာ မရှိဘူး။ တတိယထပ်က နိုင်ငံခြားပစ္စည်းလဲလှယ်ရေးဆိုင်ကို သွား"
ချင်ရှီး : "..."
ချင်ရှီး စိတ်ခုသွားမိသည်။
"မရှိရင်လည်း မင်း စောစောကတည်းက ပြောသင့်တာပေါ့"
အရောင်းစာရေးမလေးက စိုက်ကြည့်လိုက်သည်။
“မင်းရဲ့ အပြုအမူကလည်း ဘယ်လိုတောင်လဲ”
ချင်ရှီးက လှောင်ပြောင်လိုက်သည်။
“မင်းကရော ဘယ်လိုအပြုအမူလဲ။ မင်းသူဌေးက မင်းကို လူတွေကို ဝန်ဆောင်မှုပေးစေချင်တာနော်။ မင်းရဲ့ အပြုအမူက မင်း ဒါမျိုးမလုပ်ဘူးဆိုတာ ပြောနေတာဘဲ။ လူတွေကို ဝန်ဆောင်မှု မပေးချင်တာလား"
အရောင်းစာရေးမလေးက စိုးရိမ်တကြီးပြောသည်။
"ဘယ်လိုလုပ်ဖြစ်နိုင်မှာလဲ။ ငါ့ကို စွပ်စွပ်စွဲစွဲလာမပြောနဲ့"
ချင်ရှီးက သူမကို လျစ်လျူရှုပြီး အပေါ်ထပ်ကို လှည့်ထွက်သွားလိုက်သည်။ (နိုင်ငံက)ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးလုပ်ပြီး နှစ်အနည်းငယ်အကြာတွင် ရောင်းလိုအားနှင့်စျေးကွက်ချဲ့ထွင်ရေးသမဝါယမကလည်း စီးပွားရေးထိခိုက်ပြီး ပိတ်သွားမည်ဖြစ်သည်။ ထိုအချိန်က ဝန်ထမ်းအများအပြား အလုပ်ထုတ်ခံရပြီး အလုပ်လက်မဲ့ဖြစ်သွားကြသည်။ ထိုအချိန်ရောက်မှ သူတို့တွေ မာနကြီးနိုင်နေသေးလား ကြည့်ကြရဦးမည်ပင်။
ထိုအရောင်းဝန်ထမ်းက သူ့လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်များကို ထိတ်လန့်တကြားနဲ့ ရှင်းပြနေ၏။
“ငါလည်းဘာမှမသိဘူး။ ဒီလူက ရူးရူးနှမ်းနှမ်းလာပြောနေတာ"
ချင်ရှီးသည် တတိယထပ်သို့တက်သွားပြီး တတိယထပ်ရှိအရောင်းဝန်ထမ်း၏ သဘောထားမှာ ပထမထပ်ထက် များစွာသာလွန်သည်။
"ပုဝါစအတွက် လက်မှတ်နှစ်စောင်က ပုဝါစဆယ်ခုဝယ်လို့ရပါတယ်။ တစ်စကို နှစ်ယွမ်ကျပါမယ်။ မင်းဘယ်လောက်လိုချင်လဲ"
ချင်ရှီး အံ့သြသွားသည်။ ဒီလောက်စျေးကြီးမယ်လို့ မမျှော်လင့်ထားမိပေ။ ပုဝါစ ဆယ်ခုအတွက် ယွမ်နှစ်ဆယ်က တစ်လလျှင် လူသုံးလေးယောက်အတွက် လုံလောက်သည့်ပမာဏဖြစ်သည်။
ချင်ရှီးသည် ခဏတုံ့ဆိုင်းသွားပြီး အံကြိတ်ကာ ငါးခု ယူလိုက်သည်။ သူမသည် ထိုအရာများကို ဦးစွာအသုံးပြုပြီးနောက် သူတို့နေရမည့်နေရာသို့ရောက်သောအခါ ဓမ္မတာလာချိန်သုံးသည့် ခါးဝတ်ပတ်ကိုသာ ပြန်လည်ပြုလုပ်သုံးစွဲတော့မည်။ နောင် သူမ ပိုက်ဆံရှိသောအခါမှ ပုဝါစများကို ထပ်ဝယ်တော့မည်။ ယခုတော့ သူမက အမှန်တကယ်ပင် လုပ်နိုင်စွမ်းမဲ့နေပါသေးသည်။
"ဒါဆို လက်မှတ်တစ်ခုဘဲ လုံလောက်ပါတယ်"
အရောင်းဝန်ထမ်းက လက်မှတ်ကို လက်ခံလိုက်သည်။
"ငါတို့ရဲ့ နိုင်ငံခြားပစ္စည်းလဲလှယ်ရေးဆိုင်မှာ လက်မှတ်မလိုတဲ့ ပစ္စည်းတစ်ချို့ရှိသေးတယ်။ မင်းလိုချင်သေးလား"
ချင်ရှီးသည် မူလက ကလေးများလိုချင်တတ်ကြသည့် သကြားလုံးတစ်ချို့ဝယ်ချင်မိသည်။ ဟိုဟိုဒီဒီ သွားကြည့်တော့မှ တစ်မျိုးက အခြားတစ်မျိုးထက် ဈေးပိုကြီးတာကို တွေ့လိုက်ရတော့ စိတ်ညစ်သွားရ၏။
ဒုတိယထပ်ရှိ အဝတ်အစားများနှင့် နေ့စဉ်သုံးပစ္စည်းများရောင်းသည့်နေရာသို့ လှည့်ကြည့်လိုက်ရာ အဝတ်အစားတစ်ထည်သည် ဆယ်ယွမ်ကျော်ကျော်ရှိ၏။ ငရဲတမျှဆိုးဝါးလှသော ဈေးနှုန်းပါတကား။ ထို့ကြောင့် ချင်ရှီးသည် အထည်စများကိုသာ အုပ်လိုက်ဖြတ်၍ ဝယ်လာခဲ့သည်။
ချင်ရှီးကိုယ်တိုင်က အဝတ်အစားချုပ်နည်းကို မသိသော်လည်း မူရင်းကိုယ်ကတော့ ချုပ်တတ်ပါသည်။ ချင်ရှီးက ရေရှည်အတွက်တွေးကာ အဝတ်အစားတွေဝယ်ဝတ်တာထက် ကိုယ်တိုင်ချုပ်တာက သေချာပေါက် ပိုကောင်းပါ၏။ ထို့ကြောင့် ပိုက်ဆံများကို မဖြုန်းချင်တော့ပေ။
ရှုတ်ထွေးပွေလီလှသော နေ့စဉ်သုံးပစ္စည်းများကိုဝယ်ပြီးနောက် ချင်ရှီးသည် ပထမထပ်သို့ဆင်းသွားသည်။ ထို့နောက် အနည်းငယ်စဉ်းစားပြီးနောက် ကောင်တာသို့သွားကာ သကြားငါး*ကတ်တီလောက်ဝယ်လိုက်သည်။
(*T.N _ ကတ်တီ - အလေးချိန်အတိုင်းအတာ)
သကြားလုံးများဝယ်ရန် မတတ်နိုင်သော်လည်း ချိုချိုချဥ်ချဉ်မုန့်တွေ တော်တော်များများလုပ်ရန် သကြားကတော့ လုံလောက်သည်။ သကြားဖြူသည် သကြားလုံးထက် အဆများစွာ စျေးသက်သာပြီး တစ် ကတ်တီလျှင် *ဆင့် ၈၀ သာရှိပြီး သင့်လျော်သော အရောင်းအဝယ်ဖြစ်သည်။
(*T.N_ ဆင့် - တရုတ်ငွေကြေးယူနစ်ဖြစ်ပြီး ယွမ် ထက်တန်ဖိုးနည်းပါတယ်)
ဒီတစ်ခါတွင် အရောင်းဝန်ထမ်းသည် ချင်ရှီးကို ပမာမခန့်မပြုဝံ့ဘဲ ပစ္စည်းကောင်းများပေးခဲ့သည်ဟုသာ ရိုးရိုးသားသားပြောလေသည်။
ချင်ရှီးသည် ပစ္စည်းများကိုယူကာ လုကျဲ့ထျန်းထံသို့ လျှောက်သွားရာ လုကျဲ့ထျန်းက ချင်ရှီး၏လက်ထဲမှအရာများကို အံ့အားသင့်စွာကြည့်လိုက်သည်။
"အဝတ်အစားတစ်ထည်မှ မဝယ်ခဲ့ဘူးလား"
ချင်ရှီးက ပစ္စည်းတွေကို အထုပ်ထဲထည့်လိုက်သည်။
"အဲ့ဒါတွေက မလှတဲ့အပြင် ဈေးကကြီးသေးတယ်။ ငါ အထည်တွေဝယ်လိုက်တယ်။ ပြန်ရောက်တဲ့အခါ ကိုယ်တိုင်ချုပ်ဝတ်လိုက်ယုံဘဲ"
လုကျဲ့ထျန်းက 'သူမပြောတာမဆိုးဘူး'ဟုထင်ပြီး ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။
ပစ္စည်းတွေ ထုပ်ပိုးပြီးသည်နှင့် သူတို့ နှစ်ယောက် ဘူတာရုံကိုသွားပြီး ရထားလာဖို့စောင့်ကြသည်။
ဤကာလ၌ ရထားဘူတာသည် အလွန်ရိုးရှင်းသည်။ စောင့်ဆိုင်းရန်အတွက် သီးသန့်နေရာ လုံးဝမရှိပေ။ လူတိုင်းက မြေပြင်ပေါ်တွင် ထိုင်ပြီး စောင့်နေကြသည်။
ချင်ရှီးသည် အိမ်သာသို့သွားကာ ဓမ္မတာလာချိန်သုံးသည့် ဂွမ်းကပ်အဖြစ် ပုဝါစကိုပြောင်းလဲပြီးနောက် ပိုမိုသက်တောင့်သက်သာရှိလာသည်။
ဓမ္မတာလာချိန်သုံးရသည့် ခါးဝတ်ပတ်စတစ်ခုရှိသော်လည်း ချင်ရှီးသည် ထိုအရာကိုသုံးရသည်က သန့်စင်ခန်းသွားပြီးနောက် အဝတ်အစားကို စွန်းထင်နေစေသကဲ့သို့ ခံစားချက်ကိုဖြစ်စေသဖြင့် သူမကို စိတ်မသက်မသာဖြစ်စေသည်။
ယခုနောက်ဆုံးတော့ သက်သာလာပြီး စိတ်ချလက်ချ လမ်းလျှောက်ရဲလာသည်။
လုကျဲ့ထျန်းအနား ပြန်ရောက်တော့ ချင်ရှီးက ဘာမှလုပ်စရာမရှိ၍ ကျောပိုးအိတ်ထဲက ဘောပင်နှင့်မှတ်စုစာအုပ်အသစ်ကို ထုတ်လိုက်ပြီး ယနေ့ဝယ်လာသည့်ပစ္စည်းတွေကို မှတ်တမ်းတင်လိုက်သည်။
လုကျဲ့ထျန်းက အမှတ်တမဲ့ ကြည့်မိသွားပြီး စာရင်းဇယားရှင်းလင်းချက်ကို မြင်လိုက်ရ၍ မည်ကဲ့သို့ အမူအရာထားရမည်ကိုပင် မသိနိုင်ဖြစ်သွားသည်။
သူမသည် အမှန်တကယ် အလေးအနက်ထားပြီး မှတ်တမ်းတင်ထားချင်နေသည်ပင်။
လုကျဲ့ထျန်းသည် အနည်းငယ် မှင်တက်သွားသော်လည်း နောက်ဆက်တွဲရလဒ်အဖြစ် အာမခံချက်တစ်ခုရလိုက်သလို ခံစားလိုက်ရသည်။ သူ့နောက်ကွယ်မှာ ရှုပ်ရှုပ်ရှုက်ရှုက်ငွေသုံးစွဲသည်ထက် ငွေရှင်းတမ်းများကို မှန်မှန်ကန်ကန်မှတ်တမ်းတင်ထားသည်က ပိုကောင်းပါသည်။
ချင်ရှီး ရေးပြီးသည်နှင့် သူမက မှတ်စုစာအုပ်ကို ပြန်သိမ်းပြီး ခေါင်းကို အနည်းငယ်လှည့်ကာ လုကျဲ့ထျန်းကိုပြောသည်။
"ငါ ငွေစာရင်းရှင်းတမ်းကို အပတ်စဉ် တင်ပြပေးပါ့မယ်။ စိတ်မပူပါနဲ့"
လုကျဲ့ထျန်းကလည်း သဘောတူလိုက်သည်။
"ကောင်းပြီလေ"
တစ်နာရီကျော်ကြာအောင် စောင့်ပြီးနောက် ရထားက ဘူတာသို့ရောက်ရှိလာသည်။ လုကျဲ့ထျန်းသည် ချင်ရှီးအား ရထားပေါ်သို့ တွန်းပို့လိုက်ပြီး အိပ်ခန်းပါသည့်အပိုင်းသို့သွားလိုက်ကြသည်။
ထိုင်ခုံ (၆)လုံးပါပြီး အိပ်စက်ရသည့်နေရာက မလွယ်ကူလှပေ။ ချင်ရှီးလဲလျောင်းသည့်အခါ အနည်းငယ်ကျုံ့ထားရမည်ဖြစ်ပြီး လုကျဲ့ထျန်းဆိုလျှင်တော့ သူ၏ခြေထောက်များကို လုံးဝကွေးထားရမည်ဖြစ်သည်။
ညဘက်တွင် လုကျဲ့ထျန်းသည် အောက်ထပ်တွင်အိပ်ပြီး ခရီးဆောင်အိတ်နှင့် ချင်ရှီးကို စောင့်ရှောက်ပေးကာ ချင်ရှီးက အပေါ်ထပ်တွင် သက်တောင့်သက်သာ အိပ်သည်။
တစ်ညလုံး ဘာမှထွေထွေထူးထူးမဖြစ်ဘဲ နောက်တစ်နေ့မနက်မှ ခြေသံကြား၍ ချင်ရှီးနိုးလာသည်။ အပြင်ကိုကြည့်လိုက်တော့ လုကျဲ့ထျန်းကို မြင်လိုက်ရပြီး သူ့လက်ထဲမှာ ရေနွေးအိုးကိုင်ထားကာ ရေသွားယူရာမှပြန်လာခြင်းဖြစ်မည်။
"ဘယ်အချိန်ရှိပြီလဲ"
ချင်ရှီးက မို့အစ်နေသော မျက်လုံးများကို ပွတ်သပ်လိုက်သည်။
လုကျဲ့ထျန်းက သူ့လက်ကို မြှောက်လိုက်ပြီး နာရီကြည့်သည်။
“မနက်ငါးနာရီ”
ပြောပြီးသည်နှင့် ရေခွက်ကို ချင်ရှီးအား ပေးသည်။
“ရေနွေးလေးသောက်လိုက်ဦး”
ချင်ရှီးက (ခွက်ကို သူမ လက်နဲ့မယူဘဲ သူ့လက်ထဲကအတိုင်း) အနည်းငယ်သောက်ပြီး သူထံပြန်တွန်းပို့ပေးလိုက်သည်။ လုကျဲ့ထျန်းသည် ကြောင်တက်တက်ဖြင့် နံရံကို မှီလိုက်သည်။
ရထားက ကားထက်စာလျှင် ပိုအဆင်ပြေသော်လည်း ဆိုးဆိုးရွားရွား လှုပ်ခါနေဆဲပင်။ ထို့အပြင် ချင်ရှီးသည် ကားပေါ်မှာ တစ်နေကုန် မူးဝေနေပြီးနောက် မခံမရပ်နိုင်ဖြစ်နေသည်။
သူမကိုကြည့်ရင်း လုကျဲ့ထျန်းက သူမ နေမကောင်းဖြစ်နေမှန်းသိသောကြောင့် မေးလိုက်သည်။
"နေ့လည်မှရောက်မှာမို့ နည်းနည်းလောက် ဆက်အိပ်လိုက်ဦး"
ချင်ရှီးက ခေါင်းညိတ်ကာ ဖြည်းညှင်းစွာ လှဲလျောင်း၍အိပ်လိုက်ပြီး မျက်လုံးကို ပြန်မှိတ်လိုက်သည်။
မိုးလင်းသည်နှင့် ချင်ရှီးသည် ဆက်လက်အိပ်မပျော်တော့သဖြင့် ထကာ သန့်စင်ခန်းသို့ သွားလိုက်သည်။ အေးအေးဆေးဆေး တစ်ခုခုစားကာ ပြတင်းပေါက်အပြင်ဘက်ရှိ တောင်တန်းရှုခင်းများကိုကြည့်၍ ရထားဘူတာရောက်ရန် စောင့်ဆိုင်းနေသည်။
နောက်ဆုံးတွင် မွန်းတည့် ဆယ့်တစ်နာရီ၌ ရထားသည် မြို့တော်X သို့ ရောက်ရှိလာသည်။ ရထားပေါ်မှ ဆင်းပြီးနောက် ချင်ရှီး၏ ခြေထောက်များသည် အနည်းငယ် ပျော့ခွေသွားကာ ကမ္ဘာကြီးကပင် လှုပ်ခါရမ်းနေသည်ဟု ခံစားလိုက်ရသည်။
"တပ်မှူး"
"တပ်မှူး ငါဒီမှာ"
ယူနီဖောင်းဝတ်ထားသည့် လူငယ်တစ်ယောက်က လုကျဲ့ထျန်းကို စိတ်လှုပ်ရှားစွာ လက်ဝှေ့ယမ်းပြီး သူ့လက်ထဲမှာ အထုပ်ကိုယူဖို့ အမြန်ပြေးလာသည်။
လုကျဲ့ထျန်းက သူ့ကို ခေါင်းညိတ်ပြပြီး ချင်ရှီးကို မိတ်ဆက်ပေးသည်။
"ဒါက ငါ့ရဲ့ ကိုယ်ရံတော် ဟေးဟူလေ"
အထုပ်များကို သူ့လက်ထဲမှာ ကိုင်ထားပြီး ဟေးဟူက သူ့ရင်ဘတ်ကိုမောက်လိုက်ပြီး ခွာပါသောဖိနပ်ကိုခပ်ဖွဖွနင်းပြီးပြောသည်။
"ဟယ်လို ခယ်မ။ မင်း ငါ့ကို ရှောင်ဟေး ဒါမှမဟုတ် ရှောင်ဟူလို့ခေါ်လို့ရပါတယ်"
"ဒါဆို မင်းကို ရှောင်ဟူလို့ခေါ်မယ်နော်"
ချင်ရှီးက သူ့ကို ပြုံး၍ကြည့်နေသည်။
"မင်းနာမည်က တကယ့်ကို ကြီးကျယ်လွန်းတာဘဲ"
ဟေးဟူက ရယ်လိုက်သည်။
"လူတိုင်းကလည်း အဲ့လို ပြောကြတာဘဲ”
(*T.N- 黑虎 ဟေးဟူ - အနက်ရောင်ကျားလို့အဓိပ္ပါယ်ရလို့ ချင်ရှီးက စနောက်လိုက်တာပါ)
ထို့နောက် ဟေးဟူက တစ်ကိုယ်တည်းတွေးပြီး သက်ပြင်းချမိသည်။
'ဒီခယ်မအသစ်က ပျော့ညံ့နေပုံရပေမဲ့ အရင်ကတစ်ယောက်ထက် စိတ်ဓာတ်ပိုကောင်းပုံရတယ်။ ဒီလိုဆိုတော့ ပေါင်းသင်းဖို့ သိပ်မခက်လောက်ဘူး… အဆင်ပြေပါတယ်'
ရထားဘူတာမှ ထွက်ခွာပြီးနောက် ချင်ရှီးသည် ဟေးဟူမောင်းနှင်သည့် ဂျစ်ကားထဲသို့ဝင်ကာ ပြတင်းပေါက်ကိုဖွင့်၍ ဘေးသို့လှဲ၍ လေတိုးသည်ကို ခံစားနေလိုက်သည်။
ခန္ဓာကိုယ်က အလွန်အမင်း ကားမူးသည့်ဒဏ်ကို ခံစားနေရသည်။ အေးစက်သောလေကသာ သူမစိတ်ကို အနည်းငယ် ကြည်လင်သွားစေနိုင်သည်။
- တစ်ချိန်တည်းမှာပင် တပ်တွင်းမိသားစုနယ်မြေ၌ -
လုမိသားစု၏ ကလေးသုံးယောက်သည် အိမ်နီးချင်း အန်တီကျောင်း၏ အိမ်တွင် ညစာစားကြပြီး ပန်းကန်များနှင့်တူများကို မီးဖိုချောင်ထဲသို့သိမ်းရန် နာခံစွာ ကူညီပေးနေကြသည်။ အကြီးဆုံးဖြစ်သူ ကုချင်းဟိုင်က တံမြက်စည်းကို ကောက်ယူပြီး အန်တီကျောင်းအား ကြမ်းပြင်ကိုသန့်ရှင်းရန် ကူညီပေးပြီးနောက် သူ့ညီ၊ညီမငယ်များကို ခေါ်ထုတ်လာခဲ့ကာ ညီအကိုမောင်နှမများ အိမ်ပြန်ရန် ပြင်ဆင်ကြသည်။
"ဧည့်ဝတ်ကျေပွန်တဲ့ အဖွားကျောင်းကို ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။ ကျွန်တော်၊ ဖျင်ဖျင်နဲ့ အန်အန်းတို့ အရင်ပြန်လိုက်ပါဦးမယ်"
ကုချင်းဟိုင်က ပန်းကန်ဆေးနေသည့် အန်တီကျောင်းကို ပြောလိုက်သည်။
အန်တီကျောင်းက ခေါင်းညိတ်ပြပြီး သူတို့သုံးယောက် ချစ်စရာကောင်းနေတာကိုမြင်တော့ ချက်ချင်းရယ်လိုက်သည်။
"ကောင်းပြီလေ ပြန်ကြတော့နော်။ မင်းတို့ဖေဖေ ဒီနေ့ပြန်လာလိမ့်မယ်။ မင်းတို့အတွက် မေမေအသစ်လည်း ပါလာလိမ့်မယ်"
အန်တီကျောင်းက အနည်းငယ်စိုးရိမ်သွားသည်။
"သူမက မင်းတို့ဖေဖေရဲ့နောက်ကွယ်မှာ မင်းတို့ကို ဆိုးဆိုးရွားရွားဆက်ဆံရင် အန်တီ့ကို လာပြောနော်။ အရင်ကလို တိတ်တိတ်လေးငြိမ်ခံမနေကြနဲ့"
ကုချင်းဟိုင်က ခေါင်းညိတ်ပြသည်။
"မှတ်ထားလိုက်ပါ့မယ် အဖွားကျောင်း။ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်"
"ဟုတ်ပြီ… သားလေး မြန်မြန်ပြန်သွားတော့နော်"
ကုချင်းဟိုင်သည် ကလေးများအား လက်တစ်ဖက်စီဖြင့် တံခါးအပြင်သို့ ဆွဲခေါ်ကာ ကလေးသုံးယောက်သား အိမ်သို့ သက်တောင့်သက်သာ လျှောက်သွားကြလေသည်။
"အစ်ကို မင်း အမေအသစ်ကို ဆိုးဆိုးရွားရွားအလဲထိုးဖို့ ဆုံးဖြတ်ပြီးပြီလား"
အမြွှာလေးထဲမှ ဒုတိယကလေးဖြစ်သည့် လုချင်းလော့က သူ့အစ်ကိုကို မော့ကြည့်လိုက်သည်။
"သူမက ငါတို့ကို အနိုင်ကျင့်တာမျိုးမခံနဲ့"
အမြွှာကလေးနောက်တစ်ယောက်ဖြစ်သည့် လုချင်းဟယ်ကပြောသည်။
"အစာအငတ်ခံရတာတွေ၊ ဝတ်စရာအဝတ်မရှိတာတွေနဲ့ အရိုက်ခံရတာမျိုးတွေ ငါမကြုံချင်ဘူး"
လုချင်းလော့သည် ပြောရင်းဖြင့် စိတ်ဆိုးမာန်ဆိုး မျက်လုံးကလေးများပြူးကာ လက်ကလေးနှစ်ဖက် တင်ပါးပေါ်တင်၍ ကြိမ်းဝါးလိုက်သည်။
"သူမ ငါတို့ကို အနိုင်ကျင့်ဝံ့ရင် ဖေဖေ့ကိုတိုင်ပြောရအောင်။ ဖျင်ဖျင် မင်းကို ငါကာကွယ်ပေးမယ်"
ထို့နောက် လက်ကလေးကို ဝှေ့ယမ်းကာ လေထဲသို့ လက်ဝှေ့ထိုးလိုက်သေးသည်။
ကုချင်းဟိုင်သည် သူ၏ ညီငယ်၊ညီမငယ်များကိုကြည့်ကာ ခေါင်းကိုတို့ထိ၍ မကြာသေးမီကကြားခဲ့ရသည့် စကားကို သတိရပြီး သူ့အမူအရာမှာ လေးနက်လာသည်။
"စိတ်မပူပါနဲ့ အကိုကြီးက မင်းတို့ကို အကာအကွယ်ပေးမှာပါ။ မင်းတို့ သူမကို တွေ့တဲ့အခါ မေမေလို့မခေါ်ကြနဲ့ ကြားလား”
“ဟုတ်ကဲ့” ကလေးနှစ်ယောက်က အားတက်သရော ခေါင်းညိတ်ကြသည်။
_***_
T.N - ကလေးသုံးယောက်မှာ အကြီးလေးက ကုချင်းဟိုင်၊ အမြွှာနှစ်ယောက်က လုချင်းလော့နှင့် လုချင်းဟယ်တို့ဖြစ်ပါတယ်။ ဒါ့အပြင် အမြွှာလေးနှစ်ယောက်ကို ချစ်စနိုးနာမည်ဖြစ်တဲ့ ဖျင်ဖျင်နှင့် အန်အန်းလို့လည်းခေါ်ပါတယ်။
