"ဂြီ..."
မိုးထက္မိုရ္ရဲ႕ဗိုက္ထဲမွ ဒီေန႔အတြက္ ဘယ္ႏွၾကိမ္ေျမာက္မွန္းမသိ ထြက္ေပၚလာေသာျမည္သံပင္။ အနားမွာရွိတဲ့ ၀က္၀ံရုပ္တစ္ရုပ္ကို လွမ္းဆြဲယူလိုက္ရင္း ထိုအသံေပ်ာက္လိုေပ်ာက္ညား ဗုိက္ကိုဖိထားလိုက္မိေပသည္။ မ်က္ႏွာေလးကေတာ့ ငိုမဲ့မဲ့ႏွင့္။ ပါးစပ္နဲ႔ အစား တစ္ေနကုန္ မျပတ္တဲ့ မိုးထက္မိုရ္လိုလူအတြက္ ၂၄နာရီတိတိ အစာငတ္ခံဆႏၵျပသည္မွာ အေတာ့္ကိုခက္ခဲပင္ပန္းတဲ့ ကိစၥၾကီးပင္။
"ဟူး..."
သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကိုခ်လိုက္ကာ ဟိုဘက္ဒီဘက္လူးလိမ့္ေနရာမွ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မိုးထက္မိုရ္ ပက္လက္ေလးျဖစ္သြားေလသည္။ လအတန္ၾကာကင္းကြာေနခဲ့လို႔လားမသိ။ ေမြးကတည္းမွ စျပီး တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀အထိ ငယ္ဘ၀တစ္ခုလံုးကို ကုန္ဆံုးလာခဲ့တဲ့ ဒီအခန္းသည္ပင္ အနည္းငယ္စိမ္းသက္ေနသလို ခံစားေနရေပသည္။ အခန္းထဲမွာ တန္းစီေနတဲ့ ၀က္၀ံရုပ္ေလးေတြကပင္ မိုးထက္မိုရ္ကို ႏွစ္သိမ့္မႈမေပးႏိုင္။ ဗိုက္ဆာတဲ့ ခံစားခ်က္ေလးမ်ားေပ်ာက္လိုေပ်ာက္ညား မ်က္ႏွာၾကတ္တြင္ အလွဆင္ထားေသာ အာကာသဟင္းလင္းျပင္ၾကီးထဲ မီးဆိုင္းေနရာတြင္ တြဲေလာင္းက်ေနေသာ ၾကယ္ေလးေတြ၊ လေလးေတြကို အေၾကာင္းမဲ့ေငးေနရင္း မိုးထက္မိုရ္ရဲ႕ အေတြးေတြက ဟိုေရာက္ဒီေရာက္ျဖင့္။
မေန႔ညက မမမိုးထက္လိႈင္ဆီမွာ ဆြဲစိခံရျပီးေနာက္ အိမ္ေတာ္ကို မိုးထက္မိုရ္ျပန္ေရာက္လာသည္မွာ တစ္ရက္တိတိရွိေနျပီျဖစ္သည္။ ဒီအေတာအတြင္း မနက္စာေရာ ေန႔လည္စာေရာ အိမ္ကအေစခံေတြက အခ်ိန္မွန္ ပို႔ေပးခဲ့ေပမဲ့ ကိုယ့္ဟာကိုယ္မာနေတြစြတ္ၾကီးေနတာႏွင့္ တစ္စက္ကေလးမွ်မထိခဲ့။ ဘယ္သူနဲ႔မွလည္း အေတြ႕မခံသလို ဘယ္သူနဲ႔မွ စကားမေျပာႏွင့္ ဒီအခန္းထဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ပိတ္ေလွာင္ထားျခင္းသည္ တကယ္တမ္းေတာ့ ကိုယ့္ဒုကၡကိုယ္ခံေနျခင္းပင္ျဖစ္သည္ကို သေဘာေပါက္စျပဳလာတဲ့ေနာက္ မိုးထက္မိုရ္ ဆတ္ခနဲ ငုတ္တုတ္ၾကီးထထိုင္လိုက္ေပသည္။
မရေတာ့ဘူး။ ဆက္ျပီး သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ငါအရမ္းကိုဗိုက္ဆာေနျပီ။
