မ်က္ေတာင္တိုေလးေတြ ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္ျဖင့္ မိုးထက္မိုရ္တစ္ ေယာက္ အိပ္ရာထဲကေန လူးလြန္႔ႏိုးလာသည္။ ျပတင္းေပါက္ကတိုး၀င္လာတဲ့ ေလေၾကာင့္ မ်က္ႏွာၾကတ္ကမီးဆိုင္းဟာ ဟိုဒီယိမ္းႏြဲ႕ေနသည္မွာ ပက္လက္ကေလးျဖစ္ေနတဲ့ မိုးထက္မိုရ္ကို ေလွာင္ေျပာင္ေနသေယာင္။ အဲ့တာထက္ ႏိုးႏိုးခ်င္ႏွာေခါင္းထဲ အလုံးအရင္းတိုး၀င္လာသည္က အရင္ႏွင့္မတူဘဲ စူးရွျပင္းထန္လြန္းတဲ့ pheromone ရနံံ့မ်ား။
ရင္ေတြပူလာလို႔ ညကေရထေသာက္လိုက္ေသးတယ္မလား..အိပ္ရာထဲ ဘယ္လိုျပန္ေရာက္လာတာပါလိမ့္..
ေသခ်ာအာ႐ုံစုစည္းၿပီးေတြးေသာ္လည္း မွတ္ဥာဏ္ေတြ အကုန္လုံးက တကြဲတျပား။
ဒါနဲ႔ ကိုကိုနဲ႔အတူေနျဖစ္လိုက္ေသးလား။ မေန႔က ေရသြားေသာက္ေနတုန္း
ကိုကိုအိပ္ရာကေနထလာတဲ့ ေျခသံလိုလိုကိုေတာ့ မိုးထက္မိုရ္ ၾကားလိုက္မိသလိုရွိလားလို႔...
ကိုကိုဆိုတဲ့ အေတြးကေခါင္းထဲ ၀င္လာတာနဲ႔ မိုးထက္မိုရ္ခ်က္ခ်င္းလူးလဲထၿပီး ေဘးကို ၾကည့္လိုက္မိသည္။ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ ကိုကို႔မ်က္ႏွာျဖဴျဖဴႏုႏုေလးက လုံးေထြးေနတဲ့ေစာင္ေအာက္မွာ တစ္စြန္းတစေလးသာ ေပၚထြက္လို႔။
"ကိုကို..."
မိုးထက္မိုရ္ ကိုကို႔ကို အသာလႈပ္ႏႈိးလိုက္မိသည္။ ကိုကိုက တုပ္တုပ္ကေလးေတာင္ မလႈပ္။ ပုံမွန္အသံတစ္ခုေလာက္ၾကားရင္ကို ဆတ္ခနဲႏိုးတတ္သူမို႔ ႏွစ္ခ်က္သုံးခ်က္ေလာက္လႈပ္ႏႈိးတဲ့တိုင္ မႏိုးလာေတာ့ မိုးထက္မိုရ္ျပာယာခတ္ရေလၿပီ။
"ကိုကို! ကိုကို!"
"ကြၽန္ေတာ္ေခၚေနတယ္ေလ..ကိုကိုလို႔!"
"ကိုကိုေရ..ကိုကို..လို႔..ဟို႔..ဟို႔.."
"အြန္း...ဟြန္း...အင္း.."
ႏွစ္ခါသုံးခါေလာက္ထပ္ၿပီး အသံျမႇင့္ကာ ေခၚေတာ့မွ ကိုကို႔ဆီက အသံေသးေသးေလးက ထြက္ေပၚလာေတာ့သည္။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ဟုေတြးရင္း ထိုအခါမွ သက္ျပင္းခ်မိ႐ုံရွိေသး။
