မိုးထက္မိုရ္တစ္ေယာက္ လက္ထဲမွဖုန္းကိုတၾကည့္ၾကည့္ျဖင့္ ဖင္တႂကြႂကြႏွင့္ အၿငိမ္မေနႏိုင္။ နံရံေပၚမွနာရီကလည္း တခ်ပ္ခ်ပ္ျမည္သံႏွင့္အတူ ည၁၀နာရီေက်ာ္ကို ၫႊန္ျပေနၿပီျဖစ္သည္။သိပ္မၾကာေသးခင္ကမွ ေခၚထားတဲ့ ဖုန္းနံပါတ္ကိုပင္ မိုးထက္မိုရ္တစ္ေယာက္ ထပ္ႏွိပ္လိုက္မိေလေတာ့သည္။
"လူႀကီးမင္းေခၚဆိုေသာ ဖုန္းနံပါတ္မွာသတ္မွတ္ခ်ိန္အတြင္း ျပန္လည္ေျဖၾကားျခင္းမရွိ..."
ဒီေန႔အတြက္ အႀကိမ္ေပါင္းမေရတြက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ၾကားႏွင့္ၿပီးသား အသံကို စိတ္ပ်က္စြာျဖင့္ မိုးထက္မိုရ္ခ်က္ခ်င္း ပိတ္ခ်ပစ္လိုက္မိသည္။
ဘာလို႔လဲ။ ဘာျဖစ္ေနလို႔မ်ားလဲ။ ကိုကိုဘာျဖစ္ေနတာလဲ။
ေခါင္းထဲမွာ မေရတြက္ႏိုင္တဲ့ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာႏွင့္အတူ မိုးထက္မိုရ္တစ္ေယာက္ ဘယ္လိုမွၿငိမ္ထိုင္မေနႏိုင္ေတာ့။ အခန္းထဲမွာ ဟိုဘက္ေလွ်ာက္လိုက္ ဒီဘက္ေလွ်ာက္လိုက္ျဖင့္ ဘ၀မွာတစ္ခါမွ ဒီေလာက္ႀကီးမပူပန္ခဲ့ရဖူးဘူးဟုပင္ထင္ရေလာက္တဲ့အထိ။ ၿပီးတာနဲ႔ခ်က္ခ်င္းျပန္လာခဲ့မယ္လို႔ ေျပာထားခဲ့တဲ့သူတစ္ေယာက္က ဒီေလာက္ႀကီးထိေနာက္က်စရာအေၾကာင္းမရွိဘူးမလား။ ဒါေပမဲ့ ဒီတစ္ခါမွဖုန္းမကိုင္လွ်င္ေတာ့ ေနာက္က လိုက္သြားဖို႔ကလြဲ တျခားမရွိတာမို႔ ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္အျဖစ္ဖုန္းကို ထပ္ဆက္လိုက္ခ်ိန္မွာတင္ တစ္ဖက္ကဖုန္းကိုကိုင္လာခဲ့ေလသည္။
"ဟဲလို..ကိုကိုလား။ ကိုကို.."
စိတ္သက္သာရာရသြားမႈႏွင့္အတူ အေရာင္ေတာက္သြားတဲ့ မိုးထက္မိုရ္ရဲ႕မ်က္လုံးေလးသည္ စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္းမွာပင္ မွိန္ပ်သြားခဲ့ရေလသည္။ သတိဝင္လာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ မိုးထက္မိုရ္တစ္ေယာက္ ေဆး႐ုံတစ္ခုရဲ႕ ေကာ္ရစ္တာေျပးလမ္းတေလွ်ာက္မွာ ေျပးလႊားေနၿပီျဖစ္သည္။ ဒေရာေသာပါးေျပးလာခဲ့တဲ့ မိုးထက္မိုရ္မွာ ဖိနပ္ပင္ပါမလာခဲ့။
ကိုကိုဘယ္မွာလဲ..ကိုကို..
မ်က္လုံးကိုသာယွဥ္ယွဥ္ထားရင္း ဟိုဟိုဒီဒီလိုက္လွည့္ပတ္ၾကည့္ေနရင္းျဖင့္ အေရးေပၚခြဲစိတ္ခန္းတစ္ခုရဲ႕ေရွ႕မွာ လွမ္းျမင္လိုက္ရသည္က အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ႏွင့္ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္။ ျမင္လိုက္တာႏွင့္ Alpha မွန္းတန္းသိရေလာက္တဲ့ ထိုေဒါင္ေကာင္းေကာင္းအမ်ိဳးသမီးကိုေတာ့ မိုးထက္မိုရ္ ေသခ်ာမသိေပ။ သို႔ေသာ္ ခုံမွာေျခပစ္လက္ပစ္ႏွင့္ ထိုင္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသားဟာ ကိုကို႔အတြင္းေရးမႉးမွန္းတန္းသိလိုက္သည္ႏွင့္ သူ႔ဆီကိုသာတန္းသြားလိုက္ေလသည္။
