အနက္ေရာင္ႏွင့္အျဖဴေရာင္ကို အခ်ိဳးက်ေရာစပ္ထားတဲ့ နံရံထက္တြင္ အဲရစ္စ္လင္းရဲ႕ ပံုတူပန္းခ်ီက နံရံအျပည့္နီးပါး မိန္႔မိန္႔ၾကီးေနရာယူလ်က္ရွိသည္။ ထိုပံုတူပန္းခ်ီေရွ႕မွာေတာ့ ရထားခဲ့တဲ့ ဆုေတြဟာ တန္းစီလ်က္။ တစ္ေနရာမွာလွဲေလ်ာင္းလ်က္ လက္ေခ်ာင္းသြယ္သြယ္ေတြဟာ ႏႈတ္ခမ္းနားတ၀ိုက္ေနရာယူထားပံုမွာ အႏုစိတ္ကာ လက္ရာေျမာက္လြန္းလွသည္။ ရီေ၀ေ၀အျပာေရာင္ေတာက္ေတာက္ မ်က္၀န္းေတြဟာေတာ့ ဓာတ္ပံုထဲမွာပင္ အသက္၀င္လ်က္ စိုက္ၾကည့္ေနသည့္ႏွယ္။ ထိုပန္းခ်ီေရွ႕ေမွာက္မွာပင္ အရိပ္တစ္ခုကေတာ့ခပ္သြက္သြက္ ဟိုေျပးဒီေျပး လႈပ္ရွားလ်က္ရွိေလသည္။
ဘယ္မွာလဲ..အဲ့တာဘယ္မွာလဲ..
မိုးထက္မိုရ္စိတ္ထဲကေနတီးတိုးေနရြတ္ရင္း တစ္ေနရာျပီးတစ္ေနရာသို႔ ကူးေျပာင္းကာ အလ်င္အျမန္လႈပ္ရွားေနသည္။ ဗီရိုေတြထဲၾကည့္သည္။ မေတြ႕။ အံဆြဲေတြထဲေရာ၊ ကုတင္ေအာက္ေခ်ာင္ေတြေရာ၊ အဲရစ္စ္လင္းရဲ႕ ဓာတ္ပံုမွန္ေဘာင္ေတြထဲကအစ ရွာၾကည့္သည္။ လံုး၀မေတြ႕ေသး။ မိုးထက္မိုရ္မွာ ရွာရင္းေဇာေခၽြးေတြပါ ျပန္လာေလသည္။
တစ္ေနရာရာမွ ရွိကိုရွိမွာ...ျပီးေတာ့ ရွာေတြ႕မွလည္းျဖစ္မွာ..ဒီအခြင့္အေရးဆိုတာ ႏွစ္ခါျပန္မရႏိုင္ဘူး။
မိုးထက္မိုရ္ရွာရင္းေနာက္ဆံုး ကုတင္ေဘးက အံဆြဲေတြကိုပါ ဆြဲဖြင့္လိုက္သည္။ နာရီေတြ၊ နက္ခ္တိုင္ေတြကို ေသခ်ာသပ္သပ္ရပ္ရပ္စီထားသည္ႏွင့္အတူ ၾကားထဲညွပ္ထားတဲ့ အနက္ေရာင္ပိုက္ဆံအိတ္တစ္ခုပါ ေတြ႔လိုက္ေလသည္။
ပိုက္ဆံအိတ္ထဲမွာမ်ား ညွပ္သိမ္းထားတာလား။
မိုးထက္မိုရ္စိတ္ထဲကေတြးရင္း ပိုက္ဆံအိတ္ကိုပါေကာက္ယူျပီး အထဲကိုဆြဲျဖဲကာ ေသခ်ာျပဴးျပဲၾကည့္လိုက္သည္။
မွန္း..ညပ္ေနတာမ်ားလား..
ေခ်ာင္ေတြမွာမ်ား ညပ္သိမ္းထားမလားလို႔ စစ္ၾကည့္မလို႔ အိတ္ထဲက တစ္ေသာင္းထပ္အထပ္လိုက္ကိုပါ ဆြဲထုတ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာပင္ ေနာက္ကေပၚလာတဲ့အသံတစ္ခုက မိုးထက္မိုရ္ရဲ႕ေက်ာကို တြန္႔ခနဲျဖစ္သြားေစသည္။
