ဥကၠာမင္းပိုင္သည္ ဧည့္ခန္းထဲကဆိုဖာခုံေပၚ၀ယ္ ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္စြာထိုင္ေနမိသည္။ မ်က္လုံးတို႔ကေတာ့ ေရွ႕တည့္တည့္မွ တီဗြီဆီကေန မခြာမိ။
တီဗြီမွန္သားျပင္ထက္မွာေတာ့ ပုခုံးေလာက္ထိရွည္တဲ့အနက္ေရာင္ဆံႏြယ္မ်ားနဲ႔ မ်က္ႏွာလွလွေလးဟာ အသစ္ထြက္ရွိလာတဲ့ထုတ္ကုန္ ပစၥည္းႏွင့္အတူ ရံဖန္ရံခါထုတ္လႊင့္လို႔ေနသည္။ ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ေၾကျငာျဖစ္ေသာ္ညားလည္း သြယ္လ်လ်သူ႔ကိုယ္လုံး ထက္မွာ ေနရာယူထားေသာပိုးေပ်ာ့သား၀တ္စုံကလည္း စြဲမက္ဖြယ္ေကာင္းလြန္းလွသည္။ အဲ့တာထက္ အျပာေရာင္သူ႔မ်က္၀န္းေတြ။
ဥကၠာမင္းပိုင္မွတ္ဥာဏ္ထဲမွာက်န္ရစ္ခဲ့သေလာက္ေတာ့ ထိုကေလးဆီမွာ မ်က္၀န္းျပာေတြရွိမေနခဲ့ပါ။ အဲ့အစား ေၾကာက္႐ြံ႕မႈေတြျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ မ်က္၀န္းနက္ေတြသာ။
ထိုမွတ္ဥာဏ္ဟာေခါင္းထဲဝင္လာသည္ႏွင့္ ဥကၠာမင္းပိုင္ရဲ႕လက္ေခ်ာင္းမ်ားက ဆိုဖာလက္ကိုင္ကိုအမွတ္မထငိဆုတ္ကိုင္လိုက္မိေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္ စိတ္အာ႐ုံတို႔သည္ ပစၥဳပၸန္ကဧည့္ခန္းဆီမွသည္ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာဆီက ဧည့္ခန္းတစ္ခုဆီသို႔ အလည္ေရာက္သြားေလေတာ့သည္။
အထက္တန္းေက်ာင္းသားေလးတစ္ေယာက္
သည္ ဧည့္ခန္းထဲတြင္ ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္စြာ ထိုင္ေနခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ႏုနယ္ပ်ိဳမ်စ္ေသာမ်က္ႏွာေလးတြင္ ေသခ်ာေဝခြဲမရေသာ စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔ျခင္းေတြဟာ ဟိုဒီျဖတ္ေျပးေနဆဲ။ မ်က္လုံးတို႔ကဂဏာမၿငိမ္ဘဲ လက္ေခ်ာင္းမ်ားဟာဆိုဖာလက္ကိုင္ကို အေၾကာင္းမဲ့ကုတ္ျခစ္လို႔ေနေလသည္။ သို႔ေသာ္ သိပ္မၾကာခင္ပင္ ထိုကုတ္ျခစ္သံတို႔က တံခါးတြန္းဖြင့္သံတစ္ခုေနာက္မွ ရပ္တန္႔သြားေလသည္။
"မာမီ.."
ခုံကေန ခ်က္ခ်င္းထရပ္လိုက္တဲ့သူ႔အမူအရာဟန္ပန္သည္ အခု၀င္လာသူကို ဘယ္ေလာက္ထိေမွ်ာ္ေနခဲ့မွန္း သိသာလြန္းသည္။ မာမီဟုေခၚခံလိုက္ရသူအမ်ိဳးသမီးကေတာ့ တည္ၿငိမ္ေသာ ဟန္ျဖင့္ပင္ အခန္းထဲသို႔ ၀င္လာခဲ့ေလသည္။
"မာမီ..ဟို..အဆင္ေျပရဲ႕လားဟင္။"
အိပ္ခန္းထဲသို႔တန္း၀င္သြားေတာ့မည့္ဟန္ျပင္မဲ့ ထိုအမ်ိဳးသမီးသည္တုံ႔ခနဲရပ္သြားေလသည္။ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းလွည့္ၾကည့္လာတဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ႏူးညံ့ခ်ိဳၿမိန္ေသာအၿပဳံးတစ္ခုရွိေနသည္။ ထို႔ေနာက္ ထိုအမ်ိဳးသမီးသညိစိုးရိမ္ေနပုံရတဲ့ေကာင္ေလးဆီသို႔ တိုးကပ္လာေလသည္။
