ေနာက္ဆံုးေပၚအနက္ေရာင္ ကားတစ္စီးဟာ လမ္းမေပၚမွာတရိပ္ရိပ္ေျပးလႊားလို႔။ ကားေမာင္းသူေနရာတြင္ထိုင္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္သည္ စိတ္ႏွင့္ကိုယ္လြတ္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္လို ခပ္ေတာင့္ေတာင့္ၾကီးထိုင္လ်က္ရွိသည္။ ေတာက္ပေနျမဲ အျပာေရာင္မ်က္၀န္းေတြဟာ ဒီေန႔ေတာ့ ပင္လယ္ေသတစ္ခုလုိမႈန္မိႈင္းျငိမ္သက္လို႔။ အေရွ႕ကိုသာ တည့္တည့္ၾကည့္ေနေသာ္လည္း ျမင္ကြင္းထဲမွာ အကုန္ေ၀၀ါးေထြျပားလို႔။
"ကၽြန္မတို႔လည္းမတတ္လို႔ပါ။ ေက်ာင္းေျပာင္းလိုက္တာကပဲကေလးအတြက္ အေကာင္းဆံုးေရြးခ်ယ္မႈျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။"
"Alpha ျဖစ္မလာမွေတာ့ နင့္ကိုေမြးခဲ့ရတာ ဘာေစာက္သံုးက်မွာမို႔လဲ။ ဟမ္!"
"ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ထဲကေန အဲ့ေကာင္ရဲ႕ဗီဇေတြတစ္စမွမက်န္ေအာင္ေဖာက္ထုတ္ေပး!"
စိတ္ထဲက စကားသံရဲ႕အဆံုးမွာ ကားဘရိတ္ကို ဖိနင္းလိုက္ေတာ့ ဒုန္းခနဲေဆာင့္ရပ္သြားတဲ့ ကား။ အရွိန္ႏွင့္ တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္မွ် ယိမ္းခါသြားျပီးမွသာ လူကျငိမ္သက္သြားရသည္။ အျပီးတိုင္ေမ့ေလ်ာ့ေပ်ာက္ဆံုးလိုက္ခ်င္တဲ့ မွတ္ဥာဏ္ေတြ။ ငံု႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စတီယာရင္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ကိုင္ထားခဲ့တဲ့ လက္ဖ၀ါးျပင္တြင္ ေခၽြးေစးမ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္လို႔။
ျဖဴႏုႏုလက္ဖ၀ါးျပင္ထက္က ေခၽြးစက္ေတြကိုအေၾကာင္းမဲ့ေငးစိုက္ေနမိဆဲမွာပင္ ၀ုန္းခနဲ အသံတစ္ခုေၾကာင့္ လူကတစ္ခ်က္မွ် ေဆာင့္ခုန္သြားရသည္။ အဲရစ္စ္လင္းရဲ႕ကားေနာက္ဖင္သည္ ေနာက္ကားတစ္စီးရဲ႕ ၀င္တိုက္တာကို ခံလိုက္ရျခင္းပင္။
"မင္းေမလိုး! ပါကင္ထိုးတာေတာင္ ေစာက္သံုးက်ေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ဘူးလား!ကား၀ယ္စီးမေနနဲ႔ေတာ့ေလ။ ေခြးသူေတာင္းစားေတြရဲ႕!"
ဟုန္းခနဲထေတာက္တဲ့ ေဒါသမီးႏွင့္အတူ အဲရစ္စ္လင္းပါးစပ္က အယုတအနတၱစကားလံုးေတြ အကုန္ထြက္လာသည္။ တစ္ဖက္ကားဆီမွ လူလံုးကထြက္ျပမလာေသာ္လည္း အင္မတန္အကင္းပါးေသာနားကေတာ့ တြတ္ထိုးေနတဲ့အသံေတြကို အတိုင္းသားၾကားေနရသည္။
