Part-31-Zawgyi

278 2 0
                                    


အနက္ေရာင္ကားတစ္စီးသည္ လူကုံထံရပ္ကြက္ထဲမွာ ရွိတဲ့ Villa တစ္လုံးေရွ႕မွာ ရပ္တန္႔သြားေလသည္။ ကားရပ္ရပ္ခ်င္းမွာပဲ ကားေပၚကေန ေျပးဆင္းလာသည္က ယိုင္နဲ႔နဲ႔အျဖဴေရာင္ပုံရိပ္ေလး။

"ဆရာ။ ေနဦး။ ကြၽန္ေတာ္လိုက္မယ္။"

"မလိုက္နဲ႔။ ေနခဲ့။"

ျပန္​ေျဖတဲ့အသံက မာထန္ေနသည့္တိုင္ အားအင္မရွိမွန္းသိသာလြန္းလွသည္။ မေန႔ကမွ အေရးေပၚခြဲစိတ္ခန္း၀င္ခဲ့တဲ့သူက ဒီမနက္ အိမ္ကိုခ်က္ခ်င္းျပန္ခ်လာတာဟာ နည္းတဲ့ေဇာလား။ ဒါေပမဲ့ စိတ္ကေဆာင္လွ်င္ေတာင္ လူကအေျခအေနမဟန္တာမို႔ သန္႔ပိုင္လိုက္သြားမွသာျဖစ္ေပမည္။ သို႔ေသာ္ ကားကိုစက္သတ္ၿပီး ထိုင္ေနရာမွထကာ အျပင္သို႔ထြက္ထြက္ခ်င္း ၾကားလိုက္ရသည္က ကန္႔ကြက္ေသာ စကားလုံးမ်ားသာ။

"မလိုက္နဲ႔။ ေနခဲ့လို႔ငါေျပာေနတယ္မလား။"

လွည့္ေအာ္ပစ္လိုက္တဲ့ ဆရာ့မ်က္ႏွာတျပင္လုံးက ရဲရဲနီလို႔ေနသည္။ သန္႔ပိုင္သည္ ေနရာမွာတင္ အေၾကာင္သားရပ္တန္႔သြားရသည္။ သန္႔ပိုင္ဘ၀တေလွ်ာက္လုံးမွာ ဆရာ့စကားဆိုတစ္ခြန္းဆိုတစ္ခြန္း ဆိုရေလာက္ေအာင္ မကန္႔ကြက္ခဲ့။ ဒါေပမဲ့ ဒီလိုကိုယ္ိကိုယ္နဲ႔ကိုယ္ေတာင္ ခ်ည့္နဲ႔ ယိမ္းယိုင္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာေတာင္ သန္႔ပိုင္ကိုမလိုအပ္ဘူးတဲ့လား။ ဘာလို႔လဲ။ ကိုယ့္ခႏၶာကိုယ္ကိုေတာင္ ကိုယ္မသနားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အဲ့ေကာင္ေလးက ဆရာ့ဘ၀မွာ အဲ့ေလာက္ အေရးပါတာလား။

လက္သီးကိုက်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုတ္ထားလ်က္ႏွင့္ သန္႔ပိုင္ေက်ာက္႐ုပ္တစ္႐ုပ္လို ေတာင့္တင္းေနတဲ့အခ်ိန္မွာပင္ ဆရာကေတာ့ ေရွ႕သို႔တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ႏွင့္သြားေနၿပီျဖစ္သည္။ ဘာလို႔မွန္းမသိ ခုခ်ိန္မွာ တားႏိုင္စြမ္းမရွိတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မုန္းလြန္းလို႔ တကိုယ္လုံးပင္တုန္ယင္လာတဲ့အထိ။ ေနာက္ဆုံး သန္႔ပိုင္အံကိုႀကိတ္လ်က္ အသံကုန္ေအာ္ဟစ္လိုက္ေလေတာ့သည္။

"ဆရာသြားလည္းထူးမွာမဟုတ္ဘူး။"

ေရွ႕ကပုံရိပ္ေလးက တုံ႔ခနဲရပ္တန္႔သြားေလသည္။

ANTI ALPHAWhere stories live. Discover now