"မမလႈိင္ေရ။ အန္တီျပန္ေရာက္ေနၿပီ။"
"ဪ။ ေအး။ လာခဲ့မယ္။"
ဖတ္လက္စ ဖက္ရွင္မဂၢဇင္းကိုေအာက္ပစ္ခ်လိုက္ၿပီး မိုးထက္လႈိင္အိမ္ေရွ႕သို႔ထြက္လာလိုက္သည္။ ျပတင္းေပါက္ကေန လွမ္းျမင္လိုက္ရတာ ဆင္ဝင္ေအာက္မွာ ရပ္ထားတဲ့ ကားတစ္စီး။ ခုနက မိုးထက္လႈိင္ကိုလာေျပာသြားတဲ့ အိမ္အကူေကာင္မေလးကေတာ့ ကားထဲကေန အထုတ္အပိုးေတြကို ကူၿပီးခ်ေနေလသည္။ ကားေခါင္းခန္းကထြက္လာတဲ့ ေမေမကေတာ့ သူ႔စကတ္စနဲ႔သူညိၿပီးလဲမက်႐ုံတမယ္ကို ခပ္သုတ္သုတ္ႏွင့္ အိမ္ေပါက္၀ဆီသို႔ ေျပးတက္လာသည္။
"အငယ္ေရာ။"
အဲ့တာက အိမ္ေပါက္၀မွာအသင့္ရပ္ေစာင့္ေနတဲ့ မိုးထက္လႈိင္ကို ျမင္ျမင္ခ်င္း လွမ္းေမးတဲ့စကား။ ေသခ်ာေပါက္ Anniversary အထိမ္းအမွတ္ခရီးစဥ္မွာ အေဖေတာင္ျပန္ပါမလာဘဲ သူ႔ခ်ည္းသက္သက္ ျပန္ေရာက္လာရတာက သူ႔သားအငယ္ဆုံးကို ျမင္ခ်င္လို႔ဆိုတာ ေမးစရာေတာင္မလိုဘူး။
"ေမေမ့သားက အခန္းထဲက အခန္းျပင္ေတာင္ထုတ္မရဘူး။"
"အဲ့တာနဲ႔ပဲ ကေလးကိုတစ္ေယာက္တည္းအခန္းထဲ ပစ္ထားစရာလား။ ဖယ္။"
ေျပာရင္းမိုးထက္လႈိင္ကိုေဆာင့္တြန္းထုတ္သြားေလသည္။ သူ႔သားအငယ္ကလြဲရင္ ဘယ္သူမွကိုမ်က္လုံးထဲမျမင္တာပဲ။ မိုးထက္လႈိင္ စိတ္ေလေလႏွင့္ အိမ္ထဲျပန္ဝင္ဖို႔အလုပ္မွာပဲ အေမ့ဆီကေပၚလာတဲ့ ခပ္စူးစူးအသံ။
"ဟယ္။ သားေလး။ အငယ္။"
စကားအဆုံးမွာပဲ ေလွကားေပၚကေနဆင္းလာတဲ့ မိုးထက္မိုရ္ဆီကို ေျပးဝင္သြားတဲ့ ေမေမ့ကိုလွမ္းေတြ႕လိုက္ရသည္။
"ပိန္သြားလိုက္တာ။ သားေလးရယ္။ ဟင္။မ်က္တြင္းေတြလည္းက်လို႔။ ထမင္းလည္းေသခ်ာမစားရဘူးလား။ တစ္ေယာက္တည္းေနရတာ ပင္ပန္းတယ္မို႔လားဟင္။ ေျပာပါဦး။ ဘာေတြျဖစ္ခဲ့..."
ပြစိပြစိႏွင့္ အေတာမသတ္ႏိုင္တဲ့ေမးခြန္းေတြၾကား မိုးထက္မိုရ္မေျပာႏွင့္။ ျမင္ေနရတဲ့မိုးထက္လႈိင္ေတာင္ စိတ္ေတြရႈပ္လာသည္။ ညဝတ္အိပ္ဝတ္စုံႀကီးႏွင့္ အျပင္ထြက္လာတဲ့ မိုးထက္မိုရ္ကေတာ့ သူ႔ကိုမမွီမကမ္းျဖင့္ ဆံပင္သပ္ေပးလိုက္ ဖက္လိုက္လုပ္ေနတဲ့ အေမျဖစ္သူကို အူတူတူေလးၾကည့္ေနသည္။ စိတ္နဲ႔လူနဲ႔ ကပ္ေနပုံမေပၚေပမဲ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အခန္းထဲကေန အျပင္ထိေရာက္လာၿပီဆိုရင္ မိုးထက္မိုရ္ရဲ႕ အေျခအေနက မဆိုးဘူးလို႔ပဲ ေျပာရမွာေပါ့။
