Bir av hikayesi
Güçlü bir kız bir gün avcısının eline düşer ve hayatında ilk kez hiç bişey yapamıyordur
Ölmeden kurtulması gereken avcısına gittikçe çekilir ama bunun yanlış olduğunu kendine söyler durur...
Aradan 2 hafta geçti. Lilyum ruh gibi. Hastaneden çıktık. Orda durmamak için büyük bi savaş verdi. Sürekli ağlıyor. Arada bir, kendinde güç bulduğunda kalkıp ortalığı yıkıyor. O zamanlarda da sakinleştirici veriyoruz ona. Yemiyor, içmiyor. Güçsüz düşmesin diye serum taktırıyorum. Amcam doktor göndertti. Lilyum u o kontrol ediyor.
Eda sürekli yanına geliyor. Aslında sadece Eda değil herkes geliyor. Ama Eda nın dediklerine tepki veriyor. Bize hiç bişey demiyor. Bana bi kaç kez nefret kustu gerçi. Her şeyin benim yüzümden olduğunu hayatına girmesem bunların hiç birinin yaşanmayacağını söyleyip duruyor.
Tabi bunları sinir anında söylediği için hiç bişey yapamıyorum. Öylece nefret kusmasını izliyorum. İş kendine zarar verme evresine geçince de sakinleştirici veriliyor.
Bana şu ana kadar kendindeyken tek bir cümle kurdu. "Bunlar senin yaptıklarının cezası ama o cezanın bile acısı benden yani masumlardan çıkıyor" bu sözüne ne diceğimi bilemediğim için sessiz kalmıştım o an. Ama düşündükçe delirmeme sebep oluyor. Ben kötü bişey yapmadım. Tamam bazı hatalarım var ama kimseye hak etmediği bişeyi yaşatmadım.
Ben başında oturmuş saçlarını okşayarak bunları düşünürken içeri Eda girdi. "Uyuyor mu" Başımı evet anlamında sallamakla yetindim. Sandalye çekip yanıma oturdu. "Sen nasılsın" "İyiyim" kısa ve net cevabımı inanmadığını belli eden bakışlarla yanıtladı.
Bazen anlamıyorum. Eda neden benden nefret etmiyor. O niye beni anlıyor. Ablam bile bana sinirli kaldı bi süre. Ama Eda ameliyat sırasında olanlardan sonra hiç kızmadı. Hatta yanımda durdu. Beni anlamak için çabaladı. Benden nefret etmesi gerekmiyor mu!? Neden bana iyi davranıyor!? Bir çıkarı mı var yoksa!? Ne çıkarı var!?
"Yağız burda mısın" Eda nın sözleriyle düşüncelerimden uzaklaşıp ona döndüm. Ama hayır bana neden iyi davrandığını bulmam gerek. Bunca zaman nasıl kaçırdım ben bu detayı. Bu kızda bişey var çözmeliyim. "Burdayım" dedim kısaca.
(Eda)
Yağız bi anda garipleşti. Bakışları üzerimden gitmiyor. Yine o hastanede beni ittiğinde oluşan bakışları var üstünde. Beni öldürücek gibi bakıyor.
"Yağız bakma şöyle" "Nasıl" "Öldürücek gibi" "Öldürücem belki de" Ne diyo ya bu. "Yağız iyi misin sen" Bi anda ayağa kalktı. Aramızda ki kısa mesafeyi kapatıp üstten aşağı bana bakmaya başladı. Fazlaca gerilmemle birlikte ayağa kalkıp aramıza mesafe koydum. Ama durmadı. Üzerime gelmeye devam etti. Ta ki ben duvara çarpıp durmak zorunda kalana kadar. Duvarla arasına sıkıştım resmen.
"Hedefin ne senin" "Yağız çekilir misin bi hedefim yok" Bu sözümle duvara vurdu. Sıçrayıp yere bakmaya başladım. Yüzü bakılmayacak kadar korkunç.
"Söyle lan, neden bu kadar iyisin, ne istiyosun benden, hedefin ne!?" Bunları sert ve yüksek bi sesle sormuştu. Ama ne saçmalıyor bu. Sadece o da üzgün olduğu için iyi davranıyorum işte.
"KONUŞSANA LAN" diye bağırıp bi kez daha vurdu duvara. Buraya Melih le gelmemekle hata mı yaptım ben. Neden bu kadar sinirlendi ki. Korkuyorum, kahretsin ki çok korkuyorum.
Saçımdan tutup aşağı sürükledi beni. "Yağız bırak saçımı. Napıyosun ya" Koltuğa fırlattı. Ardından üstüme gelip "Söyliceksin. Hedefin neyse söyleyeceksin. Eğer söylemezsen söylettireceğime emin olabilirsin" dedi.
Yine susunca elini boğazıma dayayıp "KONUŞSANA LAN" diye bağırdı. "Yağız... bi hedefim yok... yemin ederim" bu sözlerimle boğazımı sıkmaya başladı. "O zaman niye iyi davranıyorsun lan" Nefes alamıyorum artık. Son gücümle eline vurunca nefes alamama izin verdi. Boğazımı bırakmadı. Ama sıkmayı bıraktı. Bıraktığı an öksürmeye başladım. Öksürüklerimin arasında "ne istiyorsun" diyebildim sadece.
"Niye iyi davrandığını bilmek istiyorum. Eda sana zarar vermek istemiyorum. Ama eğer yanlış bişey yapıyorsan vermekten asla kaçınmam. Melih e tekrar acı vermek umrumda olmaz. Lilyum un tekrar yıkılması umrumda olmaz. O yüzden şimdi hedefin neyse söyle ki acı çekme"
"Yağız bi hedefim yok. Yemin ederim bi hedefim yok. Sadece değer veriyorum sana. İyi bi insansın. Tamam yaptıklarını dinledikten sonra senden hiç nefret etmedim diyemem. Ama o da kısa sürdü. İyi bi insansın sen. Ve ben bunu gördüm. Melih e olan tavrın. Lilyum a, ablana, Nur a, amcana, hatta bana, hepsini gördüm Yağız. İyi bir insansın sen. Ve şu an üzgünsün. Bebeğini kaybettin. Lilyum kendinde değil. Her krizinde sana sonradan pişman olucağı şeyler söylüyor. Ve sen bunlarla tek başına mücadele ediyorsun. Bende sadece yanında olmak istiyorum. Başka bir sebebi yok. Yemin ederim yok"
Yağız bi anda bıraktı beni. Evden gitti sonra da. Ne oldu, neden yaptı bunu, bilmiyorum. Tek bildiğim bi daha böyle bir korku yaşamak istemediğim. Hemen Lilyum un yanına gittim. Halada uyuyordu. Yanına girip uzandım ve kendimi uykuya teslim ettim.
(Yağız)
Yine biri sadece iyilik olsun diye benle ilgilendi. Ve ben yine onu yanlış anlayıp ona zarar verdim.
...
Bu olayın üstünden 1 ay geçti. Bu süre de Eda ya iyi davrandım. Hatta bir ara Nur, Eda ya ona bişey yapıp yapmadığımı sordu. Ama Eda bişey demedi. Melih e bile söylememiş sanırım.
Lilyum kendine geldi. Artık kriz geçirmiyor. Hepimizle konuşuyor. Eski neşesi yok. Ama yine de iyi durumda.
Ben bunları yaşamamızın sebebi olan adamların soyunu kuruttum. Bunu yaparken amcamdan zaten yardım alacaktım ama Melih ve Bartu da baya yanımda oldu.
Ben sanırım Lilyum sayesinde geniş bi aileye sahip oldum. Hayatımda hep bişeyler eksikti. Ama artık o eksikliği çekmiyorum. Ve çevremde ki insanların sevgisi eskisi gibi korktukları için verdikleri sahte bişey gibi gelmiyor. Ama bunların bir gün bitmesinden korkuyorum. Ve asla bitmemesi için ne gerekiyorsa yapmaya hazırım...
Eveeeeet sizce Yağız iyileşiyor mu yoksa daha korkunç bi hal mi alıyor!?
Sonuçta olmayan sevgiyi bile kaybetmemek için yaptıklarını düşününce olan için neler yapar tahmin bile edemiyorum...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
