Av-Avcı

Hayatım (Lilyum)

Yine ve yine alarmımın çalmasına uyandım. Alarmımı kapatıp telefonumda mesajlarımı kontrol ettim. Klasik olarak takip ettiğim bazı fenomenlerin hikayeleri hariç hiç bişey yok. İşe geç kalmadan kalksam iyi olucak. Duşumu alıp aynanın karşısına geçtim. Vücudumu seviyorum ve aynı zamanda onu incelemeyi de. Biraz inceleme sonucunda yeni bir morluk yakaladım. Vücudumun tek kötü özelliği bu sanırım hemen morarıyor ve işin garip tarafı canım kolay kolay acımadığı için neden morardığını anlamıyorum. Üff neyse makyajımı yapıp çıkmam gerek. Makyaj yapabilen insanlara çok imreniyorum benim bu konuda el yeteneğim yok. Bazen partiye falan gidicek olduğumda asla cool bir makyaj yapamıyorum. Allah tan clean girl diye bişey var da işim kolaylaşıyor. Neyse hallettim sorun yok. Saçımı da şekillendirdim mi giyinebilirim. Beyaz bir t-shirt altına da siyah pantolon giydim mi tamamdır.

Normal de işe yürüme gitmeyi çok seviyorum ancak son bir kaç aydır bunu yapamıyorum. Çünkü sürekli içimde takip ediliyor gibi bi his var. Ama bu tamamen kuruntu. Çünkü etrafa bakıyorum kimse yok yine de bu hisle yaşamaktansa toplu taşıma kullanmayı tercih ederim.

Otobüs duraklarından nefret ediyorum hiç birini gitmek istediğiniz mekanın dibine yapmıyorlar. Her zaman yürümeniz gereken bi mesafe kalıyo. Yine indim ve yürüyorum bugün içimde ki panik arttı zaten. Etrafa bakıp duruyorum kendi halinde işlerine yetişmeye çalışan insanlar haricinde kimse yok işte ne heyecanı bu anlamıyorum.

Neyse sonunda işe geldim. Cafenin önünde bir sigara içtim ve içeri girip kahve mi yaptım. Çok şanslıyım ilk müşteri kahvemi bitirdiğim an geldi keyfimin yarıda kesilmesi hiç hoşuma gitmiyor.

Klasik bir iş gününün ardından artık evime gidebilirim. Sanırım eve yürüme dönücem çünkü içimde ki paniği geçirmek istiyorum kendime bişey olmadığını kanıtlamam gerek.