Chapter 48

3.8K 142 15
                                    

~ Yes, They Know ~
💜 Unicode 💜

အေးချမ်းတဲ့ညချမ်းရဲ့ မှန်ပြတင်းတံခါးက ဖြာကျလာတဲ့လရောင်အောက်မှာ ပူပူလောင်လောင်ချစ်ခါစအတွဲကတော့ ကိုယ်စီအနွေးဓာတ်တွေအပြည့်သာ။ ဆိုဖာဆီနောက်မှီထိုင်နေတဲ့လူကြီးနဲ့ သူ့ရှေ့က သူဖိညှစ်ထားတဲ့ခါးသွယ်သွယ်ပိူင်ရှင်လေးက တစ်ချက်ဆီဖိထိုင်လို့သာ။ လုံနေတဲ့အဲကွန်းအခန်းတစ်ခုလုံး ချိုမြသြရှတဲ့ငြီးသံတွေအပြည့်သာ။ အသံပိုင်ရှင်အမျိုးသားလေးခမျာ နှုတ်ခမ်းကိုက်လိုက် အံကြိတ်လိုက်ဖြင့်သာ။ သူ့ကိုကျောခိုင်းထားတဲ့အမျိုးသမီးငယ်လေးကတော့ ချစ်လို့သာအလိုလိုက်ရတာ အတော်လေးခံရခက်နေဟန် နှုတ်ခမ်းကိုဖိကိုက်လို့ ဖြည်းဖြည်းဆီအရှိန်ယူနေရ၏။

ငယ်.....ပြွတ်....မင်းဆက်လုပ်နေရင် ကိုယ်အထဲမှာပြီးမိတော့မယ်။"

အ့....."

အငယ်လေးရဲ့ခါးကိုဆွဲကိုင်ပင့်မြှောက်လိုက်တာနဲ့ ချက်ချင်းပင် ငွေရောင်အရည်ကြည်လေးတွေအငယ့်တင်ပါးစီ စင်ထွက်ကုန်လေသည်။ ဘယ်နှကြိမ်မှန်းမသိပြီးမြောက်ပြီးထားတဲ့အငယ်လေးအဖို့ အသက်တောင်မနည်းလုရှူနေရဟန်။

ငယ်....လရောင်ကြည့်မလား...."

ဟင်...."

ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ နေရောင်က အငယ့်ကိုချီချရင်းထရပ်ကာ အငယ့်ခါးလေးပိုက်ပြီး ပြတင်းတံခါးဝနားသွားရပ်လေသည်။ 

ကုန်းပေး....ကိုယ်နောက်ကနေမလို့"

Mark! လူမြင်ကုန်မယ်လေ"

ည ၁နာရီတောင်ထိုးနေပြီ ဘယ်သူကထိုင်ကြည့်နေမှာတုန်းကလေးရယ်။ လိုက်ကာလည်းကာထားပါတယ်။ "

ရှင်ဟာလေ အရှက်မရှိတာ"

ဘုရားစူး မင်းနဲ့မှအရှက်ကမရှိတော့တာတကယ်။ လာပါ ကုန်းလိုက်ပါငယ်ရဲ့"

ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ အငယ်လေးက ဖြေးဖြေးခြင်းကုန်းကာ ပြတင်းပေါက်မှန်ကိူလက်ထောက်ထားလိုက်သည်။ အနောက်မှာလက်ခံမယ့်ဌာနလေးပွင့်ဟသွားတာနဲ့ နေရောင်ကအနောက်ကနေ အငယ့်ဆီကို အားနဲ့တိုးဝင်လေသည်။ ဒုတ်ခနဲဆောင့်သွားတဲ့ဒဏ်ကြောင့် အငယ်လေးခမျာ ရှေ့ကိုငိုက်ကျပြီး ဒူးတွေတောင်ချောင်ချင်သွားရသည်။

မချိုပေမယ့်...မခါးပါဘူးWhere stories live. Discover now