Schizophreny In Love l.t

7. Άγνοια

Το επόμενο πρωί τηλεφωνώ σε όλες τις συνεδριάσεις που ήταν κανονισμένες να ακυρωθούν για μια επόμενη φορά γιατί δεν ένιωθα καλά. Δεν σηκώθηκα από το κρεβάτι καθόλου εκτός από όταν ήθελα να πάω τουαλέτα, να πάω στη κουζίνα για να φτιάξω κάτι να φάω και πήρα τηλέφωνο την Στέιση να έρθει από εδώ να μην είμαι τελείως μόνη. Ο Δεκεμβρίος με αποτελειώνει κάθε φορά, κάθε χρόνο θα αρρωστήσω χωρίς καμία εξαίρεση. Φυσάω την μύτη μου στο χαρτομάντιλο και το πετάω κάτω δίπλα από τα υπόλοιπα πριν ανασηκωθω στο κρεβάτι, ακουμπησω την πλάτη μου πίσω στο ξύλο και φέρω τα χαρτιά του φακέλου του Λουί στα πόδια μου. Ξανά διαβάζω ότι έχω γράψει για εκείνον. Η κίνηση του ώμου του, το πώς ο Γουιλ συγκρούεται με τον Λουί.., φυσικά! Πως ήμουν τόσο τυφλή;!
Β - Σκάτα.., λέω και ξανά βάζω τα χαρτιά στον φάκελο του καθώς σηκώνομαι αργά, ζαλίζομαι αλλά περπατάω μέχρι το ντουλάπι με τα φάρμακα. Βγάζω το βιβλίο που έχω και χαίρομαι που έχω μικρό απόθεμα Μορφίνης (Είναι ναρκωτικό και πολλές φορές το χορηγούν ως φάρμακο ((ψευτο φάρμακο)) βγάζω ένα κουτάκι και διαβάζω την ετικέτα πριν το πετάξω στο κρεβάτι μου και πάω στη κουζίνα για να βγάλω την ινσουλίνη. Ναι, κανένας δεν είναι τέλειος ακόμα και αυτός που φαίνεται μπορεί να μην είναι. Βρήκαμε ότι έχω διαβήτη από τα δέκα μου και από τότε μέχρι και όλη μου τη ζωή θα πρέπει με ενέσεις να περνώ ινσουλίνη. Βγάζω την σύριγγα και χτυπάω λίγο το μπράτσο μου πριν πιέσω την βελόνα για να μπει. Κλείνουν τα μάτια μου από το γνωστό τσούξιμο και πιέζω και άλλο για να μπει η ινσουλίνη στον οργανισμό μου. Την βγάζω, την ασφαλίζω και την πετάω όταν μπαίνει μέσα η Στέιση.
Σ - Αρρωστουλα μου, έρχεται να με αγκαλιάσει αλλά την σταματάω.
Σ - Έχεις ιδρώσει.. Και είσαι πολύ χλωμή, με κοιτάει με συμπάθεια.
Β - Είχα ξεχάσει να πάρω την ινσουλίνη μου.. Και συν το ότι αρρώστησα.
Σ - Πάλι την ξέχασες;!
Β - Στεις.. Έλα να κάτσουμε απλά..
Σ - Έφερα ταινίες!, βγάζει δύο αφού με κοιτάξει με μια μικρή δυσφορία που άλλαξα θέμα και τις φέρνει κοντά στα μούτρα μου. Κάνω πίσω και κατευθύνομαι στο σαλόνι μου όπου σκεπάζομαι με την κουβέρτα που ξέχασα εδώ εχθές όταν έβλεπα τηλεόραση.
Σ - Κάνα νέο από τον κούκλο;, λέει καθώς ετοιμάζει την ταινία για να αρχίσει.
Β - Ναι.. Εχθές πήγαμε για καφέ, λέω ανέκφραστα και γυρίζει με μια ειρωνική φάτσα, το φρύδι σηκωμένο και το χαμόγελο μέχρι τα αυτιά.
Σ - Τι έγινε η εξωτερική επαφή με ασθενείς απαγορεύεται αυστηρά;
Β - Έπρεπε να μάθω και άλλα για αυτόν και το έκανα.. Ξέρω τι ασθένεια έχει.., λέω και παίζω με τα δάχτυλα μου.
Σ - Εσύ δεν χαίρεσαι γιατί δεν χαίρεσαι; Πάντα χαίρεσαι όταν βρίσκεις τι έχει, με κοιτάει με γουρλωμένα μάτια. Και τι θα της πω; Ότι ήθελα βαθιά μέσα μου να μην είχε τόσο άσχημη Ασθένεια;
Β - Γιατί.. Γιατί είναι δύσκολη η ασθένεια που έχει.., λέω την μισή αλήθεια.
Σ - Χμμ.. Γιατί τι έχει;
Β - Διασπαστική διαταραχή ταυτότητας..
Σ - Εμμ.. Δηλαδή;
Β - Δηλαδή Στέιση είναι πολλές προσωπικοτητες κολλημένες σε ένα σώμα.. Στη περίπτωση του δύο άνθρωποι σε ένα και γαμωτο δεν ξέρεις πόσο θα ήθελα να είχε κάτι το απλό.. Κάτι που αν ξεφύγει να μην χρειαστεί να καλέσω αστυνομία να τον πάνε σε φυλακές ψυχικά διαταραγμενων αλλά.., η φωνή μου αυξάνεται και σταδιακά κοκκινίζοντας με ότι παραδέχτηκα μόλις τώρα και αρχίζει να σβήνει με το που το κατάλαβα.

****

Πραγματικά σας ευχαριστώ που συνεχίζεται και διαβάζεται την ιστορία μ ελπίζω να σας αρέσει αν και ακόμα δεν έχει ξεκινήσει καλά καλά