Schizophreny In Love l.t

25. Ανεμπόδιστη

Ακόμα και με την αίσθηση της προδοσίας φρέσκια στο μυαλό μου δεν πρόκειται να τα παρατήσω. Όπως έκανε ο Ρωμαίος με την Ιουλιέτα, αν πέσει ένας πέφτει και ο άλλος και δεν θα τον αφήσω να πέσει. Απλά δεν είναι μόνο ότι ήμουν ανάμεσα σε ψεύτες αλλά και σε έναν δολοφόνο, τον άνθρωπο που μου πήρε μακριά την Πόλα.. Αλλά αν είναι οι μόνοι που μπορούν να μας βοηθήσουν; Θα έπαιρνα ένα τέτοιο μεγάλο ρίσκο; Όχι.. Τουλάχιστον όχι ακόμα. Μπαίνω στο σκοτεινό μου σπίτι και ανοίγω τα φώτα για να δω τον Λουί να στέκεται χωρίς μπλούζα στο κέντρο του σαλονιού μου αλλά δεν ξαφνιάζομαι απλά προχωράω και χάνομαι μέσα στην αγκαλιά του.
Λ - Έλα να με βρεις.., λέει ψιθυριστά και με αφήνει.
Β - Αφού είσαι.., χάνεται από μπροστά μου, γίνεται ομίχλη στα μάτια μου αφήνοντας με με το στόμα ανοιχτό.
Β - Εδώ.., τελειώνω αυτό που ήθελα να πω και στριφογυρίζω για να τον βρω αλλά τα μάτια μου σταματάνε στα σκαλιά που οδηγούν στο δωμάτιο απομόνωσης. Το χέρι μου έρχεται στο μέτωπο μου και κλείνω τα μάτια χαμένη από αυτό που μου έγινε μόλις τώρα. Πάω στη κουζίνα και πίνω ένα ποτήρι νερό πριν πάω στο μπάνιο μου, γδυθώ και μπω κάτω από το καυτό νερό της ντουζιέρας μου. Τα μάτια του έρχονται στο μυαλό μου καθώς κλείνω τα μάτια μου για να βάλω και το πρόσωπο μου κάτω από το τρεχάμενο νερό, τον νιώθω εδώ μαζί μου καθώς με ένα σφουγγάρι καθαρίζω το σώμα μου. Το χέρι του πάνω από το δικό μου πάνω από το σώμα μου και τότε ακούω την φωνή του αγνή ανάμεσα από τις σταγόνες που πέφτουν παντού πάνω μου.
" Σε χρειάζομαι " και με αυτό κλείνω το νερό στεγνώνω γρήγορα το σώμα μου και τα μαλλιά μου πριν φορέσω το εσώρουχο μου, μια μεγαλύτερη μπλούζα και μια φόρμα πριν ξεκινήσω να περπατάω για το δωμάτιο που βρίσκεται. Πιάνω τα μαλλιά μου σε ένα ανέμελο κότσο και όσο πλησιάζω η καρδιά μου χτυπά πιο δυνατά χτυπώντας τα κόκαλα του θώρακα μου. Είμαι εδώ στο τελευταίο σκαλί όταν τον βλέπω να περπατάει σε κύκλο μέσα από το παραθυράκι και σαν να με αισθάνεται σταματά απότομα και γύρνα να κλειδώσει μάτια με εμένα. Η πόρτα είναι πιο κοντά μου και χωρίς να το καταλάβω έχω διανύσει όλη την απόσταση και ήδη έχω ξεκλειδώσει. Μπαίνω μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο και κλειδώνω από πίσω μου καθώς το μόνο που ακούγεται είναι οι γρήγορες ανάσες μας και η κλειδαριά που κλείδωσε.
Λ - Σε χρειάζομαι, ψιθυρίζει αλλά δεν κάνει κίνηση να έρθει πολύ κοντά μου.
Β - Το ξέρω, ξεροκαταπίνω και παίρνω μια βαθιά ανάσα για να ηρεμήσει η καλπάζουσα καρδιά μου.
Λ - Με εμπιστεύεσαι;, ρωτάει και κάνει ένα βήμα σε εμένα κάνοντας τα πόδια μου να τρέμουν αλλά όχι από φόβο, από κάτι πιο σκοτεινό.
Β - Ναι.. Σε εμπιστεύομαι, λέω καθώς το χέρι του αφαιρεί το λαστιχάκι από τα μαλλιά μου και κολλήσει πάνω μου κάνοντας με να χάσω τον έλεγχο των αναπνοών μου.

*****

μουαχαχαχαχα σγνμ που το σταματησα εδωω:')