Schizophreny In Love l.t

14. Όλεθρος

  Μέσα σε σαράντα πέντε λεπτά φτάσαμε στο λούνα παρκ έξω από την επόμενη πόλη από εμάς. Βάζω το καβαλέτο και κατεβαίνω βγάζοντας το κράνος μου και αφήνοντας το σε ένα από τα χερούλια όπως και ο Λουί στο άλλο. Μου παίρνει το χέρι και ενώνει τα δάχτυλα μας κάνοντας με να νιώθω σαν ένα κομμάτι ζελέ. Μπαίνουμε μέσα από την τεράστια πύλη τους και βλέπουμε χιλιάδες πάγκους γεμάτους παιχνίδια, στολισμένους με πολύχρωμα λαμπάκια όπως και πιο μέσα τεράστια παιχνίδια όπως τρενάκια, μια Ρόδα μεγάλη, συγκρουόμενα αυτοκινητάκια και η μπαλαρίνα που νόμιζα ότι την είχαν καταργήσει εδώ και καιρό.
Λ - Με τι θα ήθελες να ξεκινήσουμε;
Β - Μπουγέλωμα, λέω ξέπνοα καθώς αναμνήσεις επιστρέφουν.
Λ - Ας είναι, με τραβάει στο πάγκο με τα νεροπίστολα και τους κλόουν με ανοιχτό στόμα που έχουν ένα μπαλόνι και πρέπει να το γεμίσουμε για να σπάσει. Πληρώνει και μου δίνει το ένα νεροπίστολο, του χαμογελάω όταν χτυπά το κουδουνάκι να ξεκινήσουμε και η αδρεναλίνη ξεκινάει να βράζει μέσα στις φλέβες μου. Χάνω την αρχή αλλά το βρίσκω μετά και αρχίζω να γεμίζω το μπαλονάκι όταν κάτι κρύο χτυπά το πρόσωπο μου και ακούω το γέλιο του, όχι το ανατριχιαστικό που είχα ακούσει την δεύτερη μέρα, και γυρίζω το πιστόλι μου σε εκείνον ξεχνώντας το μπαλόνι αλλά όταν μας κάνει παρατήρηση ο υπεύθυνος σταματάμε γελώντας και αφήνουμε τα ψεύτικα όπλα.
Β - Αυτό είχε πλάκα, λέω και σκουπίζω το πρόσωπο μου με μερικές χαρτοπετσέτες όπως και εκείνος τινάζει το μαλλί και με το μανίκι του σκουπίζει ότι σταγόνα δεν έχει στεγνώσει.
Λ - Σίγουρα είχε.. Επόμενο;
Β - Μμμ συγκρουόμενα, λέω και χαμογελάω καθώς θυμάμαι άλλη μια ευτυχώς χαρούμενη ανάμνηση.
Λ - Τότε έλα!, μου τραβάει το χέρι και πληρώνει πάλι και για τους δύο μας πριν προλάβω να δυσανασχετήσω. Διαλέγουμε διαφορετικά αμαξάκια και γεμίζει με μικρά παιδιά. Νιώθω περίεργα αλλά έχει πλάκα. Ο Λουί να με προκαλεί μόνο με το βλέμμα του καθώς ρίχνω την μάρκα μέσα στη σχισμή και ξεκινήσω να οδηγώ καταπάνω του χτυπώντας τον με όση φορά μπορεί αυτό το αμαξάκι να έχει και γελάω. Γελάω τόσο δυνατά αλλά μου κόβεται όταν ένα αμάξι με τρακάρει από αριστερά και βλέπω ένα μικρό κοριτσάκι να γελάει μαζί μου και της χαμογελάω κάνοντας όπισθεν και τη χτυπήσω κερδίζοντας την ίδια αντίδραση που είχα και εγώ.
Αλλά μετά με χτυπά κάποιος από πίσω.
Λ - Τα μάτια στο δρόμο!, φωνάζει γελώντας και πάω πιο μπροστά και κάνω όπισθεν χτυπώντας τον όταν πήγαινε να ξεκινήσει.
Β - Εσύ βλέπε που πας, γελάω και με αυτό χτυπά το καμπανάκι και τα παιδιά τρέχουν έξω από τα μικρά οχήματα στο υπόλοιπο πάρκο.
Β - Σειρά σου να διαλέξεις, λέω καθώς πληρώνω για δύο κορν ντογκς και του δίνω το ένα.
Λ - Εγώ; Μμμ δεν ξέρω
Β - Ωω έλα κάτι θα θες να κάνεις, του λέω και μετά σταματάω. Πρέπει λίγο να μαζευτώ.. Όπως και να έχει είναι ασθενής μου σωστά;
Λ - Είμαι ανάμεσα μπαλαρίνα και ρόδα, λέει και τρώει μια μεγάλη μπουκιά από το κορν ντογκ του καθώς περπατάμε στη μέση του πάρκου. Σε παρακαλώ μην διαλέξεις ρόδα, σε παρακαλώ.
Β - Επέλεξε, Τελειώνω το δικό μου και πετάω το ξυλάκι στο και πιο δίπλα όπως κάνει και αυτός.
Λ - Ρόδα.. Πρέπει να δεις την θέα από εκεί πάνω, με τραβάει αλλά σταματάω καθώς οι αναμνήσεις έρχονται σαν χείμαρρος. Αλλά συνέρχομαι γρήγορα για να μου έρθει άλλη μια φλασιά. Θα μπούμε δύο άτομα σε ένα στενό κάθισμα για να ανεβούμε δεκαπέντε μέτρα ψηλά.
Λ - Όλα εντάξει;
Β - Ναι.. Όλα είναι.. Τέλεια, χαμογελάω και ξεκινάω να περπατάω μαζί του στην ανάμνηση του λόγου που διάλεξα αυτή τη δουλειά που κάνω τώρα.   

****

Ξέρω ότι δεν γράφω πολλά authors notes αλλά δν ξρ απλά δν μου δν χαχ