Schizophreny In Love l.t

56. Περηφάνια

Τον έβλεπα να μεγαλώνει τόσο γρήγορα. Σε διάστημα έξι μηνών έμοιαζε με ένα μισή χρονών. Άρχισε να περπατά τον πρώτο μήνα και να παίζει, να μπορεί να κρατήσει κάτι γερά αφού ξεκίνησε να περπατά. Με τον Λουί είχαμε μείνει άναυδοι αλλά τον αγαπάμε σαν τίποτα άλλο. Τα γαλάζια - καφέ μάτια του μας θυμίζουν την διαφορετικότητα εμένα και του Λουί. Τώρα κανονικά ενός χρόνου μοιάζει με τρία και άρχισε να μιλά. Απλές λέξεις, μαμά, μπαπά φαϊτο τρώγοντας μερικά γράμματα αλλά το κάνει ακόμα πιο αξιολάτρευτο. Περνάμε απεριόριστες ώρες μαζί του, του μαθαίνω καινούργιες λέξεις καθώς τον αφήνω να παίζει και με τα παιχνίδια που του πήραμε εγώ και η γιαγιά του, η μητέρα μου. Στην αρχή δεν το πήρε καθόλου καλά αλλά μόλις τον αντίκρισε δάκρυα γέμισαν τα μάτια της και τον πήρε αγκαλιά, δεν ξέρει για αυτό που του συμβαίνει πραγματικά και δεν θα το μάθει, ακόμα μέχρι να βρούμε τρόπο να τον βοηθήσουμε.
Είναι τώρα στο σαλόνι και παίζει με την φιγούρα του Μπάτμαν, η αγαπημένη του φιγούρα δράσης παρόλο που ο Λουί ήθελε να τον κάνει Σούπερμαν φαν, απλά δεν τα κατάφερε. Γελάω στη σκέψη να τσακώνονται για δύο μικρές κούκλες με μπέρτες καθώς πλένω τα πιάτα.
Γ - Μαμά!
Β - Ναι αγάπη μου;
Τρέχει και σκουπίζω γρήγορα τα χέρια μου σε μια πετσέτα, και τον πιάνω έγκαιρα πριν συγκρουστεί με τα πόδια μου. Τον βόλευω στο ένα χέρι καθώς περπατάω πίσω στο σαλόνι όπου ήταν.
Β - Τι έγινε;
Γ - Αυλή!
Β - Θες να βγούμε έξω;, του φιλάω το μάγουλο. Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω ότι αυτός ο άγγελος βγήκε από μέσα μου, μεγάλωσε στη κοιλιά μου και δημιουργήθηκε από αγάπη. Που να το φανταζόμουν.
Καθώς κουνάει το κεφάλι του δυνατά πάνω κάτω το κολιέ με την άγκυρα βγαίνει μέσα από την μπλουζίτσα του. Του την άφησα ναι, το φυλαχτό από τότε που έσωσα τον Λουί, φαντάζει χρόνια πριν όταν στην αλήθεια ήταν δύο χρόνια πριν.
Περπατάω στη πόρτα και την ανοίγω για να δω μια μικρή μαύρη φιγούρα, άκαμπτη ακουμπισμένη στο γρασίδι της αυλής μας. Όταν καταλαβαίνω τι είναι πάω να κλείσω την πόρτα αλλά ο μικρός σπρώχνει το στήθος μου και ξεφεύγει από την αγκαλιά μου για να τρέξει προς εκείνο το νεκρό πουλί.
Β - Γαβριήλ όχι!, τρέχω να τον πιάσω αλλά έχει ήδη γονατίσει από πάνω του και το έχει πιάσει στη χούφτα του. Σκύβω δίπλα του και πάω να του πιάσω το χέρι όταν το πουλί πετάγεται όρθιο και μου τσίμπα το χέρι κάνοντας με να το αποφύγω ξαφνιασμενη.
Β - Πάμε μέσα τώρα, τον πιανω καθώς το πουλί πετάει μακριά. Κοιτάω γύρω για να δω εάν κάποιος από τους γείτονες είδε οτιδήποτε και όταν σιγουρευτώ τρέχω μέσα με τον Γαβριήλ στα χέρια μου. Τον αφήνω στο σαλόνι.
Β - Πήγαινε πλύνε τα χέρια σου θα έρθω μέσα σε λίγο ψυχή μου, σκύβω ξανά στο ύψος του και κλείνω το σαγόνι του στη παλάμη μου καθώς του φιλάω την μικρή, γυριστή προς τα πάνω μυτούλα.
Γ - Εντάξει μαμά, το βλέμμα του σαν στενοχωρημένο αλλά και παράλληλα ενθουσιώδες, τρέχει μέσα στο μπάνιο. Βγάζω γρήγορα το κινητό και παίρνω τηλέφωνο τον Λουί.
Λ - Βανέσα μου, απαντάει.
Β - Λουί το ξανά έκανε
Λ - Πιο;
Β - Λουί.. Είναι το τρίτο πουλί στην αυλή μας που πέφτει νεκρό και ο Γαβριήλ το.. Το ανέστησε!
Λ - Βανέσα.. Ηρέμησε.. Θα.. θα μιλήσω με την Λόα μην ανησυχείς.
Β - Πως να μην ανησυχώ; Λουί δεν είναι φυσιολογικό.., το χέρι μου πάει στο μέτωπο μου και γυρίζω να δω τον διάδρομο και να ελέγξω αν ο μικρός ακούει, πράγμα που ευτυχώς δεν κάνει.
Λ - Δεν είναι πως είχαμε και την πιο φυσιολογική ζωή Βαν.. Θα βρούμε την άκρη όπως πάντα.
Β - Σ'αγαπαω
Λ - Εγώ περισσότερο.. Τα λέμε Βανέσα, μου το κλείνει και ακουμπάω στον τοίχο για λίγη στήριξη έτσι ώστε να ανακτήσω την ψυχραιμία μου. Βαθιές ανάσες, αργές εκπνοές ξανά και ξανά. Όταν το κάνω, πάω πλένω και εγώ τα χέρια μου και πάω στο δωμάτιο του μικρού.
Β - Χέυ τι λες για λίγο Μπομπ Σφουγγαράκη;, τον πιανω στην αγκαλιά μου και τον κάνω μια γρήγορη σβούρα στον αέρα, το γέλιο του να κάνει τις άκρες των χειλιών μου να ανασηκωθούν. Και ποια μητέρα δεν θέλει να ακούει το γέλιο του παιδιού της, έτσι;
Γ - Όχι Μπομπ! Πάτμαν!
Β - Πάλι Μπάτμαν;! Γελάω καθώς τον αφήνω στο κρεβάτι του.
Γ - Ναι!
Β - Κέρδισες μεγάλε, σηκώνω τα χέρια ψηλά κάνοντας την ηττημένη κερδίζοντας άλλο ένα σύντομο γελάκι του, τα μάγουλα του να κοκκινίζουν και το έχει συνήθειο να πιάνει της πατούσες του και να πέφτει πίσω καθώς γελάει, που το βρίσκω αξιολάτρευτο.
Βλέποντας το χαμογελαστό προσωπάκι του καθώς του βάζω να δει ένα επεισόδιο από τον Μπάτμαν, ο θαυμασμός στο βλέμμα του με κάνει να έχω ελπίδες. Ίσως να σταματήσει όλο αυτό και να γίνει κανονικός όπως όλα τα παιδιά στην ηλικία του, αλλά ξέρω βαθιά μέσα μου ότι ψεύδομαι.

*******

ΩΧ ΩΧ ΩΧ ΤΙΙ?!

Χαχα ελπίζω να είστε όλες καλά:)

Οφ κορς #1 θέση!

Η ιστορία είναι τελειωμένη, έμειναν ελάχιστα κεφάλαια αλλά! Θα ξανά γράψω το τέλος που ίσως πάρει μια με δύο μέρες. Θα σας αφήσω για λίγο σε αγωνία χεχε.

Ψηφίστε κ Κομμεντάρετε αγάπες!
(πείτε και σε φίλες εάν θέλουν να διαβάσουν ένα φανφικ που το έγραψε μια με ψυχολογικά χαχαχχαχα κλαίω. Όχι, απλά εάν θέλετε διαδώστε:')