Schizophreny In Love l.t

6. Πρόοδος

  Περπατάω με απόσταση δίπλα του, ακόμα και αν με ελκύει είναι και ασθενής μου και ακόμα δν ξέρω τι ασθένεια έχει.
Λ - Συγγνώμη για πριν, λέει και βάζει τα χέρια του στις τσέπες του τζιν του καθώς περπατάμε.
Β - Μου έχουν μιλήσει και χειρότερα, χαμογελάω ελαφρά και έρχονται αναμνήσεις από το λύκειο και κουνάω το κεφάλι μου για να διώξω αυτές τις σκέψεις.
Λ - Πας και εσύ στο στέκι του Τζακ έτσι ?
Β - Βασικά ναι.. Ναι πάω εκεί, Γυρίζω να τον κοιτάξω και τον πιανω να με κοιτάει με ένα μικρό χαμόγελο στα χείλη του και τα γαλανά μάτια του να λάμπουν με τα φώτα φθορίου που φωτίζουν την πλατειουλα.
Λ - Μου θυμίζες κάτι.., λέει χαμηλωνοντας την φωνή του. Γνέφω μην θέλοντας να πω ότι και εμένα κάτι μου θύμιζε πριν ανοίξει την πόρτα της καφετέριας για να μπω και να με ακολουθήσει μέσα. Βγάζω το παλτό μου και σέρνει την καρέκλα για να κατσω, του χαμογελάω και λέω ψιθυριστα ευχαριστώ καθώς νιώθω το άγχος να χτίζεται στο στομάχι μου και ο κόμπος που έχει δημιουργηθεί στον λαιμό μου το κάνει ακόμα πιο άβολο.
Λ - Θέλω να με βοηθήσεις.. Αλήθεια θέλω, κάθεται απέναντι μου και ενώνει τα χέρια του καθώς μιλάει. Μας παραγγέλνει ζεστό τσάι και γυρίζει ξανά σε εμένα.
Β - Θέλω να σε βοηθήσω αλλά πρέπει να με αφήσεις.., τον κοιτάω κατάματα μιλώντας σοβαρά.
Λ - Ρώτα με ότι θες τον ελέγχω.
Β - Τον ελέγχεις;
Λ - Είναι ο Γουιλ.. Ναι τον ελέγχω τώρα.
Β - Πόσο καιρό είναι εκεί ο Γουιλ;
Λ - Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.. Δεν είχα πατέρα και η μητέρα μου ήταν απασχολημένη με τις αδερφές μου.. Με μεγάλωσε η Ντειζι αλλά ακόμα και έτσι ένιωθα μοναξιά και τότε ήρθε ο Γουιλ.
Β - Μάλιστα.. Νιώθεις να σε καταπιέζει;
Λ - Όταν παίρνει τον έλεγχο ναι.., κοιτάει αλλού από εμένα, το καταλαβαίνω ότι νιώθει άβολα αλλά χρειάζομαι πληροφορίες.
Β - έχεις κάνει κάτι που μετανιώσες;
Λ - Εγώ όχι μόνο το ότι δν κατάφερα ποτέ να κάνω ότι όλοι στη ηλικία μου που το έχω ξεπεράσει αλλά όταν ο Γουιλ έχει τον ελέγχο δεν ξέρω τι κάνει.. Δεν ξέρω αν έχει κάνει.
Β - Εντάξει.. Νομίζω ήδη νιώθεις αρκετά άβολα θα ήθελες να μιλήσουμε για κάτι άλλο;
Λ - Ναι.. Ευχαριστώ, μου χαμογελάει μελαγχολικά και εγώ απλά το ανταποδίδω το χαμόγελο.
Ξαφνικά όμως τα μάτια του ανοίγουν διάπλατα και με κοιτάει τρομαγμένος.
Λ - Πρέπει να φύγω συγγνώμη, λέει και τρέχει έξω αφήνοντας με πίσω απορημένη για άλλη μια φορά. Πίνω το τσάι μου και πληρώνω πριν φύγω από το μαγαζί επαναλαμβανοντας στο μυαλό μου ότι μου αποκάλυψε σήμερα.