Schizophreny In Love l.t

40. Ξενιστής

Την επόμενη μέρα με το που ο ήλιος εμφανίστηκε στον ορίζοντα κάνοντας τα σκούρα χρώματα του ουρανού να υποχωρήσουν, είμασταν στον δρόμο για το σπίτι της Ντείζι. Αδύναμη από την αϋπνία σχεδόν με σέρνει ο Λουί καταμήκος του πεζοδρομίου. Όταν το απαλό ροζ σπίτι της πιάνει τα μάτια μου ένα ρίγος διαπερνά την ραχοκοκκαλιά μου και γαργαλά τις πληγές στα χέρια μου φέρνοντας φαγούρα.
Λ - όλα θα πάνε καλά, με διαβεβαιώνει και φιλάει πεταχτά το μάγουλο μου κάνοντας με να νιώσω ελάχιστη αλλαγή.
Η πόρτα της Ντείζι είναι ανοιχτή μέχρι πίσω και δεν διστάζουμε να την χτυπήσουμε καθώς εκείνη έχουν παραβιάσει τόσες φορές την προσωπική μας ζωή. Τα πόδια μου με πάνε κατευθείαν στην αποθήκη όπου όλο αυτό ξεκίνησε, όλο αυτό που συμβαίνει άρχισε.
Λο - Άργησες
Β - Δεν ήξερα.. Ότι πρέπει να ξανά έρθω, λέω ξερά καθώς αφήνω το χέρι του Λουί για να σταθώ από μόνη μου.
Λο - Δεν χρειαζόταν να το ξέρεις αφού το ένιωθες.. Σε άκουσα, μου χαμογελάει και τα μάτια της ανοίγουν αποκαλύπτοντας το άσπρο τους χρώμα ξανά αλλά χωρίς να με επηρεάζουν τόσο όσο την πρώτη φορά.
Β - Δεν σε φώναξα, λέω και σταυρώνω τα χέρια μου απορόντας με αυτό που μόλις είπε. Ούτε φωναχτά την φώναξα ούτε ούτε με τις σκέψεις μου που δεν γνωρίζω αν μπορεί να τις διαβάσει.
Λο - Ωωω, αναφωνεί και μετά αρχίζει να γελά με εκείνο το ανατριχιαστικό γέλιο που έχουν οι κακοί στις ταινίες.
Λ - Γιατί γελάς; Κάνει ένα βήμα μπροστά της και γυρνάω να τον δω που τέσσερα χέρια δύο σε κάθε χέρι τον πιάνουν και τον τραβάνε πίσω.
Λο - Ντείζι.. Τρέβορ.., μιλάει με έναν τόνο σαν να τους μαλώνει αλλά και να τους κοροιδεύει που με κάνει να κοιτάξω στα κενά, χωρίς κανένα συναίσθημα μάτια τους, τόσο ψυχρά σαν νεκρά.
Β - Τι τους έκανες;
Λο - νομίζεις ότι ήρθα για να βοηθήσω την μικρή σας αξιολυπητη σχέση; Όχι όχι μου χρωστούσαν και πλήρωσαν με τον άλλον τρόπο όπως είχαν υποσχεθεί.
Β - Τι τους έκανες;!
Λο - Μου έδωσαν τις ψυχές τους αγάπη μου, ξανά γελά και τα χέρια αφήνουν τον Λουί έτσι ώστε τα σώματα τους να κινηθούν και να σταθούν δεξιά και αριστερά από την βασίλισσα του βουντού.
Β - Εμείς δεν χρωστάμε;
Λο - Ήρθα για μια ψυχή και πλήρωσαν και για εσάς, χαϊδεύει τα ζαρωμένα μάγουλα της Ντείζι και μετά τα χέρια του Τρέβορ.
Λο - Το μυαλό σου ουρλιάζει για βοήθεια και με κάνει να αναρωτηθώ για ποιον ακριβώς λόγο ήρθες εδώ γιατί δεν είναι να βρεις την Ντείζι και τον Τρέβορ, μου χαμογελάει με τα δόντια της τόσο άσπρα όσο και τα μάτια της κάνοντας με τελικά να ανατριχιάσω αλλά να μην τραβήξω το βλέμμα μου από εκείνην για να μην φανώ αδύναμη.
Β - Κάτι μου συμβαίνει, λέω και σηκώνω τα μανίκια της μπλούζας μου και να επεκτείνω τα χέρια μου μπροστά μου έτσι ώστε να τα δει. Μόλις τα αντικρίζει αλλάζει η στάση της και με ένα βήμα έρχεται μπροστά μου και πιάνει δυνατά τα χέρια μου κάνοντας ένα βογγητό πόνου να ξεφύγει από τα χείλη μου.
Λο - Φαίνεται πως έχουμε έναν ξενιστή, χαμογελά σε εμένα και αυτή τη στιγμή που είναι τόσο κοντά μου αποφεύγω να την κοιτάξω στα μάτια και εστιάζω στα δικά μου χέρια.
Β - Τι ξενιστή; Λέω χώρις να φοβάμαι την απάντηση.
Λο - άσε τον να απαντήσει μόνος του, λέει και τα χέρια της κατεβαίνουν στις παλάμες μου πριν τα νύχια της μπουν μέσα στη σάρκα μου και με κρατήσει σφιχτά ακίνητη. Λίγο αίμα αναβλύζει από τις πληγές που τα νύχια της δημιούργησαν και ακόμα ανοίγουν.
Λο - ρώτα τον
Β - Εντάξει.. Εμμ..Ποιος είσαι;
Λο - Χεχε, ένα ψιλόφωνο γελάκι φεύγει από τα χείλη της.
Λο - με λένε Ντάνζελ, μια παιδική φωνή βγαίνει από την γυναίκα που εδώ μπροστά μου.
Β - Ακούγεσε μικρός Ντάνζελ πόσο είσαι.. Η ήσουν;
Λο - ήμουν 8 όταν με σκότωσε, γελάει παράλληλα με τις λέξεις και με κάνει να τον λυπηθώ.
Β - Πως μπήκες μέσα μου;
Λο - σε είδα πως ήρθες και βοήθησες τον κύριο και ενθουσιάστηκα ότι ίσως θα έσωζες και εμένα., το πρόσωπο της Λόα παραμορφώνεται σε ένα αγνό χαμόγελο.
Β - Γιατί με έκανες να έχω παραισθήσεις;
Λο - Συγγνώμη έπαιζα και ήθελα να βλέπω συχνά τον κύριο, ακούγεται λυπημένος και μετά μια τρεμάμενη αναπνοή του μου λέει ότι είναι φοβισμένος.
Λο - Με διώχνει σε παρακαλώ Σώσε με!, λέει πριν τα νύχια της βγουν από τις παλάμες μου αφήνοντας με ξέπνοη και με μια αίσθηση ενοχής.
Λο - Μπορώ να το σκοτώσω, πιάνει τα μάγουλα μου με τα μεγάλα χέρια της. Γλιστράω ανάμεσα τους και πιάνω το χέρι του Λουί.
Β - όχι.. Δεν πρόκειται να σε αφήσω.. Γιατί θα τον σώσω.

****

Ωωωωωωω το μικρό μου:')

Χαχαχα νομίζατε ότι έχει να σώσει μόνο την αγάπη της; Εε λοιπόν όχι γιατί έχει διεστραμένη λογική!

Ψηφίστε, Κομμεντάρετε και Διαδώστε! *~*