Schizophreny In Love l.t

37. Παρεξήγηση

" Έχουμε ένταλμα απαγωγής " επαναλαμβάνετε συνέχεια κάνοντας τα πόδια μου να τρέμουν και τα αυτιά μου να βουίζουν.
Α - Μαντάμ είστε καλά;
Β - Ποτέ έγινε η καταγγελία;
Α - Απόρρητη πληροφορία δεσποινίς, τα παίρνω τόσο πολύ που μου έρχεται να τους κλείσω την πόρτα στα μούτρα έτσι αλλά ξέρω ότι θα φανεί ύποπτο και κατά μου.
Β - Έχετε κάποιο ενοχοποιητικό στοιχείο εναντίον μου;
Α - Όχι.. Ακόμα όμως.. Ναι δώσανε πολλές λεπτομέρειες για το άτομο που απήχθει από εσάς, είναι λίγο έκπληκτος από το θάρρος μου αλλά προσπαθεί να αμυνθεί και να κάνει κάλα την δουλεία του έλα σου όμως που έχω ξανά δουλέψει με αστυνομικούς.
Β - Λεπτομέρειες σαν;, σταυρώνω τα χέρια μου καθώς αφήνω το βάρος του σώματος μου στην άκρη της πόρτας μου.
Α - Όπως το ότι ένας ασθενείς σας έχει να εμφανιστεί στο σπίτι του παραπάνω από ένα μήνα και ήσασταν η τελευταία που βρισκόταν κοντά του.
Β - Σκεφτήκατε την περίπτωση να έφυγε από την πόλη;
Α - Φυσικά μαντάμ.. Αλλά τα πράγματα στο σπίτι του είναι ακόμα εκεί, ωραία..γιατί δεν το σκέφτηκα αυτό; Σκατά.
Β - Όταν θα έχετε αρκετά ενοχοποιητικά στοιχεία χτυπήστε ξανά την πόρτα μου. Γειά σας.,
Τους κλείνω την πόρτα στη μάπα και αφήνω το βάρος μου ξανά πάνω στη πόρτα για να πάρω μερικές ανάσες. Το άγχος που νιώθω δεν περιγράφεται. Βλέπω τον Λουί να περπατά προς το μέρος μου και του σηκώνω το χέρι να σταματήσει πριν συγκεντρωθώ στον ήχο των βημάτων τους, τις πόρτες του αμαξιού και το γκάζι του αυτοκινήτου. Κατεβάζω το χέρι και έρχεται και με αγκαλιάζει.
Λ - Όλα θα πάνε καλά, μου χαϊδεύει την πλάτη καθησυχαστικά και προσπαθώ να χαλαρώσω όταν νιώθω τον ίδιο πόνο στο κεφάλι και καταρρέω στα χέρια του.
Λ - Βανέσα! Βανέσα!, ακούω και νιώθω το σώμα μου να συσπάτε βίαια πάνω στο δικό του και τότε δεν βλέπω. Τουλάχιστον όχι το σπίτι μου. Είμαι μέσα σε ένα δικαστήριο, όχι εγώ, ο Λουί και ο Δικαστής χτυπά το σφυρί δηλώνοντας την απόφαση που δεν άκουσα και μετά η εικόνα αλλάζει. Είμαι εγώ, εγώ πίσω από γκρι μπάρες, μέσα σε ένα κελί και γελάω καθώς είναι καθισμένη με τα γόνατα στη στήθος μου και να κουνιέμαι μπροστά πίσω γελώντας. Όχι όχι δεν θα καταντήσω έτσι. Και με αυτή τη σκέψη η εικόνα πάλι αλλάζει. Είμαι εγώ και ο Λουί, μπροστά από έναν καθρέφτη και χαμογελάμε στην αντανάκλαση μας καθώς τα χέρια του έχουν κλείσει πάνω από την διογκωμένη κοιλιά μου και εγώ τα κρατάω σφιχτά εκεί. Νιώθω την καρδιά μου να πάλλεται τόσο γρήγορα και δυνατά που με κάνει να πονάω και τότε με μια βαθιά ανάσα ξυπνάω κάτω από ένα άσπρο ταβάνι με φώτα φθορίου να φωτίζουν τα πάντα γύρω μου. Δεν μπορώ να γυρίσω να δω που είμαι, δεν έχω την δύναμη.
Β - Λουί.., λέω ψιθυριστά.
Λ - Επανήλθε! , φωνάζει και η Στέιση με την στολή του νοσοκομείου της μαζί με τον Λουί εμφανίζονται από πάνω μου.
Β - Που βρίσκομαι;
Κοιτάζονται ταυτόχρονα με ένα ανήσυχο βλέμμα και μετά γυρίζει ο Λουί και με φιλάει πεταχτά.
Λ - Είσαι στο νοσοκομείο, λέει και βγάζει μια τούφα από τα μαλλιά μου μακριά από το πρόσωπο μου και με το χέρι του μου χαϊδεύει απαλά το μάγουλο.
Β - Είχα πάλι κρίση; Πόσο κράτησε;
Σ - Τρεις ώρες.. Κάτι εντελώς ασυνήθιστο και δεν είχες μόνο κρίση.. Κατά τη διάρκεια έκανες και αυτά με τα νύχια σου.
Βγάζει το σεντόνι από πάνω μου για να εκθέσει τα χέρια μου στα μάτια μου.
Η αναπνοή μου κόβεται με το θέαμα.
Έχω χαράξει και τα δύο μου χέρια το αριστερό λέει " Σώσε με " και το δεξί μου χέρι είναι χαραγμένο λέγοντας " Ή σκότωσε με ". Η ανάσα μου όταν επανέρχεται γίνεται τόσο γρήγορη όπως και οι παλμοί μου που ακούγονται και από το μηχάνημα δίπλα μου.
Β - Τι μου συμβαίνει;!

*****

Ωωωωωωω! τι ανατροπή!

Γνώμες? Τι λέτε να της συμβαίνει? Ο Γουίλ ή κάποιος άλλος?

Ψηφίστε, Κομμεντάρετε και διαδώστε αγάπες!