Schizophreny In Love l.t

Χριστούγεννα.

Loui's POV

Χριστούγεννα. Σαν σήμερα πριν από οχτώ χρόνια την είχα γνωρίσει. Σήμερα είναι τα γενέθλια μου αλλά το μόνο που σκοπεύω να κάνω είναι να κάτσω στο γραφείο της, ο τόπος γνωριμίας μας. Το αγόρασα μαζί με το σπίτι μας και δεν πέταξα τίποτα δικό της γιατί ποιος ξέρει; Μπορεί να εμφανιστεί μετά από καιρό. Ο Γαβριήλ ήρθε και με επισκέφτηκε πέρσι τέτοιες μέρες. Μεγάλωσε και μου θυμίζει ακόμα πιο πολύ την μητέρα του, από εμένα πήρε μόνο ένα μάτι, το άλλο ανήκει στην αγαπημένη μου. Η Στέιση με τη Ρίτσελ περνάνε τον χρόνο τους μαζί μου όποτε μπορούν αλλά δεν είναι αυτή. Κανένας δεν θα είναι σαν και αυτή.

 Λένε ότι όταν χάσεις κάτι σύντομα θα βρεις κάτι να το αντικαταστήσεις και ότι τώρα πονά σύντομα θα γιάνει αλλά έχουν περάσει τρία χρόνια και ακόμα να λησμονήσω αυτόν τον αβάσταχτο πόνο. Πολλές φορές σκέφτηκα να το τελειώσω, να τα παρατήσω γιατί ποιος ο λόγος να ζω χωρίς τη Βανέσα μου αλλά μετά θυμάμαι δεν θα ήταν αυτό που θα έκανε εκείνη και εάν το έκανα δεν θα ήταν αποδεχτό από εκείνη. Έτσι πρέπει να μάθω να ζω με αυτό, να το αγκαλιάσω όπως εκείνη θα έλεγε.

Η κορνίζα με την φωτογραφία μας πάνω στο γραφείο της έχει σπάσει. Εκείνη τη μέρα που 'έφυγε' η κορνίζα κάπως έπεσε και έσπασε αλλά δεν την άλλαξα γιατί μου θυμίζει τη καρδιά μου τώρα, μετά από εκείνη. Σύντομα σηκώνομαι για να πάω στο σπίτι μας... Δηλαδή στο σπίτι μου και να περιμένω μέχρι το επόμενο πρωί για να πάω στη δουλεία, να τελειώσω από εκεί και να έρθω να ξανά κάτσω εδώ πριν ξανά πάω σπίτι. Ένας φαύλος κύκλος, η ρουτίνα μου.

Πρωτοχρονιά

Σαν σήμερα πριν από εννιά χρόνια την φίλησα πρώτη φορά. Είμαι εδώ, στο συντριβάνι της πλατείας όπου τα φώτα είναι πιο φωτεινά μέσα στα νερά παρότι κάποια σημεία έχουν παγώσει τελείως. Σαν σήμερα κατάλαβα ότι τη ήθελα δικιά μου και εάν το καλοσκεφτείς, την είχα. Θυμάμαι ένα πρωινό που τρώγαμε μαζί και μου είχε μιλήσει για αυτή τη μέρα που ακόμα ο Γουίλ ήταν παρόν εκείνη τη πρωτοχρονιά. Μου είχε πει πως ήμουν ο πρώτος ασθενής της που είχε σπάσει όλα τα πρωτόκολλα για να ακολουθήσει την καρδιά της και ότι με εκείνο το φιλί, κάτω από το πανό, δίπλα από το συντριβάνι, μέσα σε αυτό το κρύο, άρχισε να πιστεύει στα θαύματα και ότι εγώ είμαι το πρώτο. Το χαμόγελο και μόνο που είχε εκείνο το πρωινό φτάνει για να σφίξει η καρδιά μου σαν γροθιά και πονάει. 

" Πέντε! Τέσσερα! Τρία! Δύο! Ένα! ΚΑΛΉ ΧΡΟΝΙΆ! " ο κόσμος που γεμίζει την πλατεία δίπλα από εμένα στο σιντριβάνι ζητωκραυγάζει. 

" Χαρούμενα εννιά χρόνια αγάπη μου " ψιθυρίζω έτσι μόνο εγώ να το ακούω.

" Καλή χρονιά! " Η Ρίτσελ τρέχει πάνω μου και την σηκώνω γελώντας μελαγχολικά. 

" Καλή χρονιά Λούι " Η Στέιση χτυπά ελαφρά τον ώμο μου καθώς της εύχομαι και εγώ.

Αφήνω την Ρίτσελ από την αγκαλιά μου  και της χαμογελάω.

" Μεγάλωσες!" λέω τώρα σε μια υπερκινητική, ψηλή κοπελίτσα.

Κάνει μια στροφή γύρω από τον εαυτό της και μου χαμογελά.

" Λούι να σε κεράσω ένα πότο; " μου χαμογελάει Η Στέις και γνέφω μιας και δεν έχω τίποτα καλύτερο να κάνω όμως μόλις φτάνουμε στου Τζακ καταρρέω. Μέσα από ήσυχα δάκρυα και λυγμούς μιλάω στη Στέις για όλα, όλα όσα έχουν συμβεί ακόμα και εάν τα ξέρει και όσα γίνονται τώρα ενώ αυτή με παρηγορεί χωρίς να κρίνει έναν σπασμένο άντρα που κλαίει και στηρίζεται στα χέρια της. 

" Θα φτιάξουν όλα το υπόσχομαι " μου λέει και το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να κρέμομαι από αυτές της λέξεις περιμένοντας για αυτό που εννοούν.

********

Γειάαααα σας! 

Έδω θέλω να σας ρίξετε μία μικρή ματιά στο πώς είναι ο καημένος ο Λουι. Ξέρω ότι είναι εκτός εποχής αλλά τα Χριστούγεννα και τέλος πάντων ο χειμώνας ήταν η περίοδος που ερωτεύτηκαν, γνωρίστηκαν και πέρασαν από όλα αυτά τα κύματα.

Μην ξεχάσετε να ψηφίσετε την ιστορία για τα WattysGr μιας και πήραμε μέρος!

Ελπίζω να σας άρεσε. Χ