Schizophreny In Love l.t

23. Ανάπαυση

Το επόμενο πρωί του άφησα φαγητό καθώς κοιμόταν και τον φίλησα στο μάγουλο πριν τον κλειδώσω ξανά με μισή καρδιά.
Β - Σε παρακαλώ προσπάθησε πιο πολύ δεν το αντέχω αυτό, λέω πριν ανέβω τις σκάλες και βγω έξω για να περπατήσω στο γραφείο μου. Μόνο όταν βλέπω το πανό που εύχεται καλή χρονιά στη πλατεία μου έρχεται ότι εχθές ήταν Πρωτοχρονιά. Εχθές ήταν και το φιλί.. Φαίνεται ότι όντως γίνονται θαύματα τα Χριστούγεννα. Χαμογελάω καθώς συνεχίζω, φτάνω στο κτήριο και μπαίνω στο γραφείο μου. Τακτοποιώ λίγο τους φακέλους των ασθενών μου και βγάζω να έχω έτοιμο της Ρίτσελ. Κάθομαι πίσω από το γραφείο μου όταν ένας λευκός φάκελος μπαίνει κάτω από την πόρτα μου και σηκώνομαι γρήγορα για να ανοίξω την πόρτα που μου αποκαλύπτει ένα τίποτα. Πόσο γρήγορος παίζει να είναι αυτός που το άφησε; Κοιτάω κάτω τον φάκελο και σκύβω να τον πιάσω στα χέρια μου πριν περπατήσω πίσω στη καρέκλα μου. Δεν γράφει από ποιον είναι ούτε από που έρχεται, μόνο το δικό μου όνομα με κεφαλαία γράμματα. Σκίζω τον φάκελο και βγάζω το γράμμα.

« Δεσποινίς Θόμπσον,
Ξέρω ότι με ψάχνετε και παραλίγο να με βρίσκατε αλλά σας βρήκα εγώ πρώτος. Δεν θέλω να σας τρομοκρατήσω αντίθετος έμαθα για έναν ασθενή σας και θέλω να βοηθήσω από προσωπική πείρα. Μπορεί στο παρελθόν να έκανα κάτι απαίσιο αλλά δώστε μου την ευκαιρία να επανορθώσω. Πάρε την Ντείζι και ζητά για εμένα
Λούνα Παρκ freak ».

Τα χέρια μου τρέμουν και η καρδιακή παλμοί μου χτυπάνε πιο γρήγορα από ότι θα έπρεπε από τον τρόμο που νιώθω. Με βρήκε πρώτος.. Και ξέρει την Ντείζι.. Πως; Είπε ότι θέλει να επανορθώσει αλλά αν θέλει να μου κάνει ότι έκανε στη Πόλα;
Ρ - Βανεσα! Βανέσα;, μπαίνει χαρούμενη αλλά μόλις με αντικρίζει της κόβεται το χαμόγελο μαχαίρι και βλέπω τον φόβο μου να επιδρά και πάνω της.
Ρ - Γιατί είσαι τόσο χλωμή;, έρχεται προς την καρέκλα μου και ακουμπά τα χέρια της στα γόνατα μου καθώς τα πράσινα μάτια της κοιτάνε μέσα στη ψυχή μου.
Β - Γιατί.. Γιατί έχω να πάρω την ινσουλίνη μου μετά, λέω ψέματα και φοράω ένα ενθαρρυντικό χαμόγελο για την μικρή μου ασθενή που δεν φαίνεται να πείθεται αλλά το προσπερνά και μου χαμογελάει πριν σηκωθώ και ξεκινήσω την συνέδρια μου μαζί της και αμέσως μετά να κάνω μια γρήγορη επίσκεψη στη κυρία Ντείζι γιατί πολλά μας κρύβει το σιγανό ποταμάκι.

******

Συγγνώμηη για το μικρό θα ανεβάσω το επόμενο πιο γρήγορα για να επανορθώσω:)