Schizophreny In Love l.t

49. Κόλλημα

Με αυτό εξαφανίζεται από μπροστά μας, όχι σαν καπνός αλλά σαν να τρέχει, με γρήγορο βάδιν μακριά μας.

Β - Ξέρεις κάτι.. Αρκετά με αυτό.. Αρκετά με τους θεούς.. τα βουντού όλα αυτά τα κουλά.. Είχα αρκετά.

Λ - Χέυ Χέυ, μου πιάνει τα μάγουλα και με αναγκάζει να τον κοιτάξω πέρα από τα δάκρυα που αρχίζουν να θολώνουν την όραση μου και ανοιγοκλείνω τα μάτια μου για να τα διώξω και να συγκεντρωθώ σε εκείνον.

Λ - Είχαμε αρκετά.. Και αλήθεια τώρα; Θεός των Νεκρών;, γελάει και μου χαϊδεύει προσεχτικά τα αναψοκοκκινισμένα μου μάγουλα κάνοντας με να γελάσω και εγώ ελαφρά.

Β - Δεν το μπορώ άλλο.. Δεν είναι υγιεινή σχέση και ζωή αυτή ούτε για εμάς ούτε για το μωρό.., τα χέρια μου πιάνουν την μπλούζα του σαν στήριγμα και πάω πιο κοντά του για να ακουμπήσω το μέτωπο μου στα χείλη του και να κλείσω σφιχτά τα μάτια μου που τσούζουν ακόμα από τα δάκρυα.

Λ - Ξέρεις κάτι; Γάμα το.. Όλο αυτό και ας τελειώσουμε ότι πήγαμε να αρχίσουμε εντάξει;, μου τσιμπά τα μάγουλα και με τραβά έτσι ώστε τα χείλη του να απορροφήσουν όλη την αρνητική μου ενέργεια και να την αποβάλουν αφήνοντας μόνο πεταλούδες, μικρές και μεγάλες να χορεύουν αρμονικά μέσα στο στομάχι μου. Μπορεί να μην ήταν το πιο παθιασμένο φιλί μας, αλλά σίγουρα έκρυβε τόσα πολλά συναισθήματα και νιώθω ότι με καταλαβαίνει, νιώθει ότι νιώθω και το δείχνει κάθε μέρα προσπαθώντας.

Β - Σε ευχαριστώ, λέω και μου χαμόγελα καθώς ξεκινάμε ξανά να περπατάμε πάνω στο πεζοδρόμιο για το πάρκο.

Δεν ήταν πολύ μακριά και ούτε ήταν μεγάλο σαν τις ιστορίες που λένε όλοι ότι τα πάρκα είναι τεράστια και καταπράσινα. Αυτό εδώ ήταν σχετικά μικρό αλλά τόσο γλυκό. Στη δεξιά μεριά υπήρχε μια μικρή παιδική χαρά με δύο κούνιες μια μωρουδιακή και μια κανονική, ένα γύρω γύρω όλοι και μια τραμπάλα καθώς στην αριστερή υπήρχαν τέσσερα μεγάλα ξύλινα τραπέζια με παγκάκια και στη μέση ένα σιντριβάνι λίγο μεγαλύτερο από αυτό της πλατείας διακοσμημένο με τρία νούφαρα καθώς όλο το πάρκο είναι με γρασίδι, δέντρα γύρω γύρω και κάνα δυο τρία σκόρπια μέσα σε αυτόν τον περιορισμένο χώρο αλλά είναι γλυκά και γαλήνια.

Λ - Δεν είναι κάτι το απίθανο αλλά-

Β - Είναι τέλειο, τον διακόπτω και πέφτω πάνω του με φόρα φιλώντας τον, κάνοντας τον να πισωπατήσει και να σκοντάψει έτσι ώστε να βρεθούμε στο γρασίδι. Ένα βογγητό πόνου ξεφεύγει από το λαρύγγι του αλλά περιορίζεται στη στοματική του κοιλότητα από τα χείλη μου που έχουν εγκλοβίσει τα δικά του.

Β - Νομίζω είναι η καλύτερη αρχή για μια φυσιολογική ζωή, του χαμογελάω καθώς στηρίζομαι στους αγκώνες μου από πάνω του.

Λ - Και εμένα μου κάνει, γελάει και τα χέρια του με ξανά φέρνουν πάλι κοντά του έτσι ώστε να με φιλήσει, να με αγκαλιάσει και όλα αυτά πάνω από το γρασίδι, σε ένα δημόσιο πάρκο, μια ιδιωτική στιγμή τόσο υπέροχη σαν βγαλμένη από παραμύθι που με κάνει να ξεχάσω για όλα τα άλλα προβλήματα, όλα τα στραβά που μπορεί να συμβούν, όλα τα άσχημα κρατώντας τώρα μόνο την αγάπη της ζωής μου.

*****

Σας έλειψα; χαχα

Λοιπόν; Κιουτ σωστά; Αλλά πόσο θα κρατήσει; Θα τους κάνει την χάρη η μοίρα ή απλά δεν θα τους λυπηθεί καθόλου;

Ψηφίστε, Κομμεντάρετε γνώμες και διαδώστεεε *~*