Ghislaine & Yassine | AF.

028

Ghislaine POV
----------------------------------------------
4 dagen later

Ik word wakker en hoor me moeder schreeuwen. "GHISLAINE"

Ik ben net optijd wakker merk ik en wanneer ik uit bed wil stappen staat me moeder al bij de deur.

"Yallah kom zo naar beneden, maak je klaar en mooi"
"Waarom Yemma?" vraag ik zacht.
"Zie je straks wel a benti"

Ik knik en loop naar de badkamer, ik douche mezelf en kleed me om in mijn Marokkaanse huisjurk. Ik doe een mooie nette strakke knot in mijn haar en doe wat lichte makeup, niet teveel. Ik trek zwarte hakken eronder aan, als ik straks maar niet op me bek ga.

Ik lach om m'n gedachten en loop naar beneden.

Ik ruik al heerlijk eten, en het is pas 3 uur. Waarom is ze uberhaupt nu al bezig met koken? Normaal doet ze dat pas wat later.

"Yemma, kan ik je helpen?" ze knikt van niet maar ik weet beter. Ik zie borden, kopjes en bestek liggen dat afgewassen moet worden.
"Yemma, ik was en droog dit wel af" ze knikt.

"Lief van je benti, ik hou van je" ik lach naar haar en durf mijn vraag te wagen. "Yemma, wie komen er straks?"

"Dat zie je zometeen wel, ze komen rond 6 uur" diep van binnen hoop ik dat het Yassine is die mijn hand komt vragen ofzo. Maar dat zal vast niet gebeuren.

Na 3 uur gaat de bel, het is nu 6 uur. Dat zullen ze wel zijn. Ik zie een onbekende familie, ik groet ze maar gewoon en laat ze binnen. Ik wijs naar de woonkamer en bied hun wat drinken aan. Ze kijken me aan met een glimlach. Een vrouw hoor ik fluisteren naar een man "goede vrouw, prachtige vrouw!" ik weet niet tegen wie ze dat heeft maar ik denk tegen haar eigen man. Ik loop terug de woonkamer in en we kijken elkaar lachend aan. Nu wil ik wel graag weten wat ze hier komen doen, blijkbaar is het voor mij. Anders zou mijn moeder niet zo raar doen.

Na een tijdje komt er een jongen binnen. Ik herken hem ergens van, maar ben vergeten van wat. Hij loopt naar me toe.

"Ben je me al vergeten, prinses" fluisterd hij in mijn oor.
Ik kijk hem even na en dan weet ik het weer.. Het is de onbekende jongen. Ik wil weglopen naar boven, opsluiten in mijn kamer, er nooit meer uitkomen. Maar dat gaat niet.

"Waarom ben je hier?" vraag ik.
"Jij gaat met mij trouwen"
Ik schrik, dit wil ik helemaal niet! Hij is geen goede jongen, hij gaat mij pijn doen, ik weet het zeker!

Ik zak door me benen, en val op de grond. Ik probeer op te staan, maar me ogen vallen dicht. Ik voel dat ik tegen een scherpe put aanknal en dat mensen me naam roepen. En dan val ik weg.

----------------------------------------------
                   ' 2 weeks later '
Ondertussen is er veel gebeurd, haar broer Redouan blowt ongeveer 10x per dag. Hij zit vaker in shisha lounges en knalt elke kehba.
Mourad, haar andere broer gaat het ook wat slechter mee. Hij blowt, drinkt, neemt verkeerde pillen in en doet gevaarlijke dingen.

Dit allemaal door Ghislaine, toen ze viel.

                 In het ziekenhuis

Ik voel me lichtjes en hoor wat mensen praten. Ik heb me ogen nog steeds gesloten en probeer ze langzaam te openen. Het gaat heel moeilijk, ik ben echt zwak merk ik.

Ik beweeg me hand even en voel meteen dat iemand mijn hand vast pakt en een hand op me hoofd neerlegt. Ik doe me ogen een beetje open, maar sluit ze al gauw weer. Ik kan niks zien door het licht, het doet echt ziek veel pijn aan me ogen. Ik probeer het nog een keer en hou me ogen open, ik krijg een beetje tranen en kijk om me heen. Ik zie me vader en moeder zitten, samen met me broers én Yassine..

"BENTI" hoor ik me moeder joelen.
Ik krijg een zwak glimlachje en mijn broer Mourad neemt meteen sprintje naar een arts.

"BENTI IK HEB JE ZO GEMIST, IK DACHT DAT IK MIJN DOCHTER, MIJN ENIGE DOCHTER ZOU VERLIEZEN!"

"Ik ben zo blij dat je weer wakker bent prinses" zegt me vader kalm. Mijn broer pakt mijn andere hand en me vader en Yassine blijven om het bed heen staan. Ik glimlach naar Yassine en er komt een arts. Ze lacht naar me.

"Het gaat goed he?" ik knik.
"Wil je naar huis?" ik knik nog een keer. Ze is echt een aardige arts, ze is wel Nederlands maar toch.
"Is goed dan maak ik de papieren even klaar voor je, ondertussen kunnen jullie haar spullen inpakken." ze kijkt ons aan met een glimlach en loopt weg.

"Ghislaine, wij gaan alvast naar huis. Yassine brengt jou naar huis oke?" ik knik, me vader geeft me een kus,me moeder en broers ook en dan lopen ze gezamelijk weg.

"Hoe gaat het nu met je?" ik zie de bezorgende blik van Yassine.
"Het gaat wel, denk ik"
"Mooizo.." er komt een klein scheef glimlachje op zijn gezicht.

Hij loopt naar me toe met een rolstoel en helpt me erin.

"Ik wil straks wat aan je vertellen"
"Ik ook aan jou, Yassine"

De dokter komt onze kamer in en kijkt me bewonderend aan.

"Wat ben jij een mooi meisje!"
"Dankjewel" ik glimlach naar haar.
Ze geeft de papieren en Yassine pakt mijn tassen nog even in.

"Zo volgens mij heb ik alles. Ben je klaar om te gaan?" ik knik.

Hij duwt de rolstoel, waar ik inzit naar buiten. Hij loopt naar zijn auto toe en helpt me erin zitten.

"Ik ga even de rolstoel terug brengen, wacht hier oke?"
"Ja is goed, tot zo"

Hij sluit de deuren met een slot, misschien bang dat me iets weer overkomt. Ach nu ben ik tenminste veilig. Ik kijk naar een jongen, best mooie jongen. Als ik beter kijk is het die onbekende jongen. Ik schrik en buk snel. Hopen dat hij me niet gezien heeft. Ineens gaan de deuren open, ik hoor voetstappen. Nee laat het hem alsjeblieft niet zijn!

"Wat ben je aan het doen?" Yassine glimlacht en kijkt me aan.

"Oh uh, gewoon niks was een beetje bang. Enge mensen hier enzo, gaan we?"

Hij start de auto en kijkt me aan. Hij pakt me hand vast en kijkt ondertussen voor zich uit om op de weg te letten.

"Ik moet je wat vertellen, waar ik al lang mee zit. Alleen kon ik het niet."

"Vertel het me, alsjeblieft" vraag ik bijna smekend.
"Nou oke, die ene keer in het restaurant weet je nog?"

Woorden: 1105
Stem op mn verhaal.
Gepubliceerd op: 11 januari 2016.