Ghislaine & Yassine | AF.

045

Yassine staat op met een boos gezicht en loopt mijn kant op met Anouar. Van een blij gezicht om me te zien, veranderd zijn gezicht naar een boos gezicht. Mijn moeder kijkt van mij naar hem, je ziet de boze blik in haar ogen van 'als je me dochter iets aandoet ik breek je wollah'

Anouar merkt de spanning tussen ons en vanuit Yassine's armen, steekt hij zijn handen naar mijn op. Ik til hem uit Yassine's armen, en Anouar slaat zijn handen op mijn nek, en met zijn hoofdje half op mijn schouder. Mijn moeder loopt langs ons, en laat ons even alleen. Ik blijf stil kijken naar Anouar, Yassine pakt me vast, strak vast..

"Je doet me pijn" zeg ik zacht.

Hij pakt me nog strakker vast, en ik krijg tranen in mijn ogen van de pijn.

"Is het waar?"

Ik kijk hem aan, wat zou er gebeurd moeten zijn. Dat wijf heeft zeker dingen doorgelult..

"Is het waar Ghislaine, verdomme antwoord!"

"Wat is waar?" zeg ik bang.

Ik hou mijn ogen op Anouar, en verga nog steeds van de pijn.

"Wil je me loslaten je doet me pijn" zeg ik iets harder.

Ik zie spijt in zijn ogen dat hij me pijn heeft gedaan, eigen schuld.. Ik zei het 2x aan toe, dus hij had het kunnen weten.

"Is het waar dat je met jongens praat"

Mijn ogen worden groot, en ik kijk hem boos aan. Hoe durft zij zo over mij te praten!

"Wat bedoel je, ik praat met niemand op me eigen familie na!" zeg ik quasi-boos.

"Ik geloof je niet"

Ik kijk hem vies aan, hoe durft hij HAAR, iemand die hij niet eens kent, BOVEN mij te zetten! Hoe durft hij..
Met een traan in mijn gezicht loop ik weg met Anouar, ik trek me schoenen aan en loop met Anouar de deur uit. Het boeit me niet wat ze nu van me gaan vinden, ik heb rust nodig. Yassine is zo vreselijk eigenwijs, hij gelooft altijd mensen boven mij, ik ben zijn bloedeigen vrouw, dan geloof je toch geen andere mensen. Met Anouar in mijn hand loop ik naar een park, ik heb geluk dat het nog een beetje licht, en warm is. Mijn telefoon gaat over, er staat Yassine op het schermpje. Ik zucht hard en druk het weg. Ik zet mijn telefoon uit en ga samen met Anouar op een bankje zitten. Ik denk na over de toekomst, Yassine, Anouar, ik.. Zouden we het wel redden, ik bedoel we hebben ruzie om de kleinste dingen, hij is té beschermend, té jaloers, word kapot snel boos, waar is mijn vrije tijd, ik mag niet eens rondlopen met Anouar, en hij wordt al boos..

Ik laat Anouar lopen naar de overkant, hij gaat een bruggetje op en ik loop hem achterna. Hij probeert te staan, wat hem natuurlijk niet lukt dus hou ik hem alvast vast, want sowieso valt hij dan het water in. Het is al aardig donker en heb geen zin om naar huis te gaan, heb gewoon echt geen zin in Yassine.. Die zal waarschijnlijk toch wel aan het flikflooien zijn met die Syrische hoer. But nevermind, nu is het alleen Anouar en ik. Mijn kleine grote liefde, mijn alles.. En ik zal hem beschermen tot de dood. Ik til Anouar op en net voordat ik recht op wil staan pakt iemand mij vast. Ik schrik me dood en gil het uit, ik hou Anouar goed vast, ik hou hem bij zijn hoofdje vast die ik tegen mijn borst aanduw. Ik word meegetrokken naar een auto, en ik blijf gillen en om hulp roepen.

Even een klein vervolgje..
Lees mn andere boeken: ik hou van je, waarom zie je dat niet? & Safae's life