Ghislaine & Yassine | AF.

073

Ghislaine

De verpleegsters halen Amber Ziyanah uit mijn handen en beginnen haar te wegen en haar te meten.

Trots kijk ik ze aan. Ik heb gewoon een jongetje en een meisje nu.

'Ik ben trots op je schatje.' Hoor ik zachtjes in mijn oor. Hij geeft me een kus op mijn voorhoofd.

Dan gaat zijn telefoon over. 'Mama ❤️.' Staat er op zijn beeldscherm.

Hij neemt op en ik hoor gelijk gejoel door de telefoon heen.

'Ik wil me kleinkind zien waar is ze.'

'Geduld mama, ga voor de deur staan het is kamer Z340 2e verdieping.'

'Ik ben met Nisrine.' Vertelt ze.

Mijn lieve mama is ook meegekomen, ik miste haar steun wel maar het ging zo snel dat we geen tijd hadden om te bellen.

Dat was eigenlijk ook het laatste waar we aan dachten.

'Jullie baby is gezond, ze weegt 2,4 kilo. Wel net iets onder de grens maar het kan geen kwaad. Verder is ze 35 centimeter. Opzich een normale lengte voor een veel te vroege pasgeboren baby.'

Ze geeft Amber terug aan mij en dan kijk ik Yassine aan.

'Kijk of ze er al staan en neem Amber mee.' Hij knikt en pakt Amber uit mijn handen.

Hij geeft haar een kus op haar voorhoofd en streelt even haar wangetje.

'Ik ben echt gelukkig.' Zegt hij glimlachend.

Ik glimlach naar hem terug en hij houdt haar zo lief in haar handen vast terwijl hij wegloopt naar de deur.

Als hij de deur open doet hoor ik allemaal al gejoel. Onder andere mijn moeder en schoonmoeder.

Ook hoor ik dat er nog meer mensen zijn, mijn beste vriendin Leyla, Yassine's beste vrienden en nog wat tante's, oom's, neven en nichten.

Een drukke boel in het ziekenhuis dus, maar wel heel leuk.

En heel leuk dat ze zo enthousiast zijn bij het zien van een nieuw familielid.

Volgende dag

'Heb je alles.' Vraagt Yassine.

'Ja ik heb alles in die twee tassen.'

'Ik neem alles mee, jij draagt niets loop alvast naar beneden.'

Ik wil een tas pakken maar krijg gelijk een boos gezicht van Yassine. Ik haal mijn handen weg en glimlach dom naar hem.

Dan loop ik de deur uit alvast naar beneden en niet veel later zie ik Yassine achter mij de deur sluiten.

Hij heeft de twee tassen om zijn nek en Amber heeft hij in een auto stoeltje in zijn hand.

Ze slaapt zo lief en vredig. Wij beschermen haar natuurlijk, voor mijn kinderen heb ik alles over.

Voor mijn kinderen ga ik door het vuur en dat zal altijd zo blijven.

-

Ik ga rustig zitten in de auto en Yassine zet de tassen achter en het stoeltje klikt hij achterstevoren vast.

Hij doet de deur open en gaat zitten en sluit de deur. De sleutel gaat in het gat en dan zet hij de auto aan.

Hij racet weg naar huis. En weet je, we hebben nog niet eens het babykamertje gemaakt omdat we er geen tijd voor hadden.

Dus dat moet ik ook heel erg snel doen. En dan voor ik het wist waren we alweer thuis.

'Dat deed je snel.'

'Neem jij Amber of ik?'

'Ik neem alles mee.' Zegt hij zuchtend.

Ik loop alvast naar de voordeur en doe de deur open en sta even voor de deur zodat hij naar binnen kan lopen zonder dat de deur dichtklapt.

Zo dat waren veel 'deur' woorden in één zin.

'Dankje schat.' Zegt hij lief.

Hij loopt naar de woonkamer en legt Amber op de platte grond op het kleedje midden in de woonkamer.

Als je ooit een kind neemt, zet ze nooit slapend in een maxi cosi, een maxi cosi is heel slecht voor ze, ze kunnen dat stikken in hun slaap. Iemand is zijn kindje zo verloren en dat in een 5 minuten rit naar het kinderdag verblijf. Echt een nachtmerrie voor die ouders.

'Ik ga Anouar halen, heb je nog wat nodig?'
'Nee hoor.'

'Nog niet haar kamer in gaan, ik wil je wat laten zien zometeen. Als gezin.'

Ik kijk hem verbaasd aan maar laat het zo. Hij bukt naar Amber en geeft haar een kusje en dan is hij alweer de deur uit om Anouar op te halen.

-
-

'Mama mama mama.' Hoor ik op de gang.

'That must be Anouar.' Zeg ik hardop.

Dan vliegt de deur open en het eerste wat hij ziet is Amber.

Vliegensvlug rent hij naar haar toe en knielt neer op de grond op het kleedje naast haar.

Haar oogjes gaan een beetje open staan en Anouar kust haar hele gezicht rond.

Yassine staat er ook bij te kijken. 'Dat wordt broer en zus liefde tot de dood.' Zegt hij lachend.

'Gelukkig wel ja.'

Amber haalt haar vingertjes uit elkaar en doet haar armpje omhoog. Ze pakt Anouar's handje vast.

Anouar aait over haar hoofdje. 'Zusje lief.' Zegt hij.

'Dat is Amber he Anouar, je zusje.'
'Ambr.' Zegt hij luid.

'Nee Amber Ziyanah. Dat is haar hele naam.'

'Ambr Zijaan.' Zegt hij lachend.

En zo vormden wij het gelukkigste getrouwde stel ooit.

Ik heb geen inspiratie meer voor nieuwe delen dus zal ik een deel 2 maken maar dan over Anouar en Amber?

Let me know want anders stopt het hierbij haha.