Ghislaine & Yassine | AF.

068

Heeft iemand mooie foto's van een stelletje of zo, voor mijn nieuwe cover voor dit boek? Laat het me dan aub weten, ik heb een nieuwe cover nodig!

Yassine
Next day

"En gaat het al weer wat beter met je?" Zeg ik gapend terwijl ik kijk naar hoe de verpleegster alles aan het bekijken is van Ghislaine.

"Ja een beetje, zware nacht. Het doet enorm veel pijn?"

"Kunnen ze je daar niet iets voor geven?"

"Hebben ze me al gegeven, maar ik mag niet teveel morfine, dat is ook slecht voor de baby"

"Ow doe het dan maar niet nee, nog even een paar weken doorzetten schat. Ik geloof in je en ik beloof jou dat het allemaal goed komt!"

Een langzame zwakke glimlach siert om haar lippen.

"Ik hoop het ja. Zwangerschap van Anouar was een eitje, ondanks de navelstreng problemen. Maar dit is echt heel afschuwelijk"

Ghislaine

"Alles is goed mevrouw, de baby zit stabiel, het hartje klopt nog regelmatig, niet zoals we gehoopt hadden maar zolang het hartje klopt is het goed. Het is balen dat we het niet kunnen helpen, zolang het in jouw buik is. We moeten uitgaan van een wonder. En daar heb ik alle vertrouwen in, want de baby en jij zijn allebei sterke mensen" glimlacht ze.

"Ik hoop het, bedankt" zeg ik vriendelijk.

"Graag gedaan en als er wat is gewoon bellen hé, ik loop hier de hele dag" vertelt ze terwijl ze nog even kleine dingen in het boekje schrijft.

"Doe ik"

"Is goed, als het goed gaat ben ik hier over 3 uur weer voor je medicatie"

"Top, tot dan"

En zo loopt ze de deur uit. Yassine staat ook op en geeft me snel een kus.

"Ik ga even aankleden" zegt hij en loopt de wc in.

Even pak ik mijn telefoon en open snapchat en bekijk mezelf.

Mijn wallen zijn van Nederland tot aan Tokyo, vreselijk.

Ik zit er een beetje witjes bij maar voor de rest kan het er nog wel mee door.

Make-up doet wonderen normaal. Niet dat ik nu make-up op ga doen hoor.

Ik lach een beetje in mezelf en dan komt Yassine de wc uit.

"Gaan we wat eten en drinken beneden?"

Ik kijk naar de tijd op mijn telefoon en het is al bijna 12 uur.

"Ja is goed"

"Ik haal een rolstoel. Wacht hier"

Gelijk verdwijnt hij de kamer uit en nog geen minuut later komt hij alweer terug met een zwarte rolstoel.

Hij plaatst de rolstoel naast mijn ziekenhuisbed en helpt mij om erin te komen.

Als ik eindelijk zit doet hij nog even een deken om me heen en dan duwt hij de rolstoel naar de kantine.

Naast mij trek ik mijn infuusrek mee, zon irritant ding, maar het moet maar.

Als we eenmaal beneden zijn zet hij me bij een mooi tafeltje neer bij het raam.

Zielig kijk ik uit het raam terwijl Yassine de menu kaart door leest.

"Wat wil je hebben?" Vraagt hij.

Ik raak uit mijn emo trance en vertel hem dat ik 1 broodje frikandel wil zonder saus en een gewone frikandel met mayonaise, patat met mayonaise en chocomelk.

"Mevrouw heeft honger" zegt hij lachend.

"Zekers zekers" antwoord ik terug.

Hij knikt en staat op en zegt dat hij het gaat bestellen, na ongeveer 10 minuten is hij weer terug en heeft hij een briefje met zijn nummer erop staan.

Het drinken heeft hij wel alvast meegenomen en meteen neem ik er een paar slokjes uit.

Het voelt zo goed om even wat anders te drinken inplaats van het water en de limonade elke ochtend, middag en avond.

"Nummertje 28" word er geroepen.

Yassine staat gelijk op en loopt naar de balie waar hij zijn eten ophaalt met een dienblad komt hij terug en plaatst het.

Mijn ogen twinkelen gelijk van de vettigheid. Hier heb ik zo'n zin in, al een tijdje.

Yassine daarintegen heeft een goed gevulde salade met zalm aan de ene kant en aan de andere kant tonijn, met een tomatensoep en een cola.

"Smaak het?" Vraagt hij.

Met een vollemond zeg ik ja en zorgvuldig, netjes en genietend eet ik alles op.

"Wil je nog een ijsje?"

Als een blij kind knik ik ja en vertel hen een bakje met 5 bolletjes, een smaak chocola, smurven, banaan, pistache en mokka met chocoladesaus en spikkeltjes.

Weer loopt hij erheen, ik vind het echt zielig, hij doet alles voor me.

Toch wel een geluk dat ik zo'n man gevonden heb.

Als ik uit het raam kijk zie ik ineens mijn moeder met mijn schoonmoeder en mijn Anouar. Blij tik ik op de ramen tot ik hun aandacht heb en zwaai dan naar ze.

Even later komen ze binnen en dan komt Yassine ook aangelopen die al gelijk gaat zitten en het ijs voor me neer legt.

Anouar komt rennend op me af en geeft mij eerst een strakke knuffel en een kus met een paar woorden dat hij uitkraamt.

Dan loopt hij naar Yassine toe en geeft hem ook een knuffel en een kus en springt op zijn schoot.

Mijn moeder groet mij en geeft me een paar kussen en vraagt of alles goed gaat waarop ik ja knik.

Hetzelfde doet mijn schoonmoeder en ze pakken er 2 stoelen bij om er bij te kunnen zitten.

"Hoe gaat het met jou Yassine? Heb je goed kunnen slapen?" Vraagt mijn moeder.

"Mwah, ben pas in slaap gevallen toen Ghislaine sliep, eerder niet"

"Lief van je, en jij Ghiz"

"Ik sliep misschien een paar uurtjes tot de verpleegster kwam. Het is moeilijk om in slaap te komen met de gedachte dat jouw kindje elk moment kan sterven, of juist niet. En de pijn is ook erg, niet zo erg als de bevalling maar het is niet te doen. Ik ben helemaal uitgeput" zeg ik en neem een hapje van mijn pistache ijs waar ik op zuig en dan doorslik.

"Even volhouden, en het is gebeurd"

"Ja weet ik, ik ga het ook volhouden en vooral doorzetten. Met Yassine aan mijn zij lukt dat wel"

"Jullie zijn een goed stel, beste liefde ooit" zegt mijn schoonmoeder, de moeder van Yassine.

Yassine en ik kijken haar liefdevol aan waarna Yassine haar vertelt dat hij van haar houdt.

Hun liefde is ook onbeschrijvelijk mooi en groot voor elkaar.