Ghislaine & Yassine | AF.

043

Ik word in een kamer gezet, en ze tillen mij vanuit mijn rolstoel in een ziekenhuis bed. De verpleegster rennen snel heen en weer en komen met spuiten en pillen aan. Ik krijg een prik in mijn hand, voor het infuus. Echt deze prikken, wordt er altijd zo misselijk van.

"Mevrouw het komt allemaal goed"

Ik knik bang, en zoek met mijn ogen naar Yassine.

"Waar is Yassine" zeg ik in paniek.

"Uw man is even bij een dokter om het verhaal te doen, en uw gegevens door te geven"

Op dat moment kwam Yassine erin, en kijk hem blij aan. Ik ben zo opgelucht dat Yassine er is, ik voel me meteen veilig.

"Hoelang ben u al zwanger?"

"39 weken" antwoord ik.

"Kreeg u weeën, of ergens anders last van?"

"Geen idee, ik kreeg ineens een stekende pijn, zoveel dat ik niet meer goed kon ademen en raakte in paniek. Ik werd misselijk en moest kotsen, en volgens mij stroomde er alleen maar bloed uit"

Ik voel dat ze mijn t-shirt omhoog doen, ik vind het niet prettig en Yassine ziet het aan me. Maar ik laat ze hun ding doen, straks is er wat gebeurd met mijn kleintje. Ze maken een echo, en zien dat de navelstreng om zijn nekje vast zit.

"Mevrouw, dit wordt een zware bevalling. Ik ga even meten hoeveel centimeter ontsluiting u heeft!"

Ik knik van ja, en hou Yassine's hand vast. Ik krampeer hier van de pijn, en Yassine ook want ik knijp hem echt heel hard..

"U heeft 9 centimeter ontsluiting, nog 1 centimeter en we kunnen beginnen"

Ik gil van de pijn, en huil heel erg hard.

"Yassine wil je alsjeblieft mijn moeder bellen en haal jouw moeder ook alsjeblieft" zeg ik in tranen.

Hij knikt en loopt meteen de gang op. Na een tijdje komt hij terug met mijn moeder en schoonmoeder. Ze buigen allebei naar voren, en geven me een knuffel en een kus.

"Ik kan niet wachten op mijn kleinkind lieverd" zegt mijn moeder.

Mijn moeder en schoonmoeder krijgen ook tranen in hun ogen, hun eerste kleinkind.

"Je broers, vader en Samira zitten op de gang te wachten in de wachtruimte zal ik ze halen?"

Ik knik, en mijn moeder en schoonmoeder lopen samen weg.
Yassine geeft me een kus, en ik hou zijn hand vast. Mijn broers en Samira komen naar binnen, Samira heeft tranen in haar ogen.

"Ik kan niet wachten schat, eindelijk een neefje of nichtje"

Ja, ze ziet me als haar zuster, en ik zie haar als mijn zuster. Samira is altijd overal aanwezig, vooral als het om mij gaat. Ze steunt me altijd, ze is echt een schat..

"We komen kijken hoeveel ontsluiting u nu heeft, is de pijn nog te hendelen?"

"Nee, deze pijn is echt kut en vreselijk. Ik hoop dat ie er snel uit komt jeetje!!"

De verpleegster lacht, en geeft me een schouderklopje.

"Het komt wel goed" zegt ze, terwijl ze mijn ontsluiting meet.

"10 centimeter, u mag zo al beginnen"

Yassine kijkt me trots aan, en Samira, Redouan en Mourad lopen weg en mijn moeder en schoonmoeder komen terug. Ik hou Yassine aan de ene kant vast, en mijn moeder aan de andere kant.

"Ik ben blij dat jullie hier zijn" zeg ik paniekerig.

"Natuurlijk benti, natuurlijk.. Niet bang zijn, het is even zwaar en daarna vergeet je alles"

"Ik hoop het"

7 verpleegsters komen de kamer binnen, en groeten ons allemaal. Ik ma alvast mijn benen spreiden, en die hou ik tegen een stuk kunststof aan zodat ik druk kan zetten. Ze leggen allemaal doeken onder mij, en dan smeren ze wat vloeistof op mijn geslachtsdeel.

"Succes schat" zegt Yassine.

Ik kijk hem bang aan, en grijp zijn hand. Ik knijp hard in zijn hand, waardoor hij een klein gilletje laat horen. Mijn moeder lacht hem uit, en dan na een paar minuten mag ik eindelijk persen.

Ik pers de longen uit mijn lijf, wat is DIT zwaar. Ik voel de pijn steeds sterker, en ik pers door tot ik gehuil hoor. Ik voel een opluchting komen, een pak van mijn hart.

"Het is een jongen" roepen ze blij.

"Een kleine Anouar" zegt Yassine met een kleine traan. Anouar wordt verschoond, gewogen, aangekleden, gemeten en onderzocht. Na een paar minuten geven ze mijn baby, en ik mag meteen borstmelk geven. Yassine kijkt ons trots aan, na de borstmelk geef ik hem aan Yassine.

"Ik hou van je kleine"

"En ik dan" zeg ik verdrietig.

"Ook van jou natuurlijk, mijn liefde van me leven.." Zegt hij blij.

"Gelukkig heeft je baby het net gehaalt, en is hij niet meer paars. De navelstreng zat iets strakker om zijn nekje, waardoor hij nog wel net adem kon halen. Geniet van jullie kleine, hij lijkt sprekend op jullie en de naam is prachtig! Ik maak alvast de papieren in orde"

"Dankjewel" zeg ik heel blij.

Ze glimlachend naar me en ik geniet van mijn kleine samen met Anouar. Oh oeps, vergeten dat er nog meer mensen zijn.

"Mama, wil je hem vasthouden?"

Blij kijkt ze mijn kant op.

"Ik dacht dat je het nooit zou vragen"

Ik schenk haar een lach, en vraag aan Yassine of hij iedereen binnen kan halen. Mijn vader, broers, Samira, paar nichtjes, en vrienden van Yassine komen naar binnen. De vrienden van Yassine feliciteren hem, en feliciteren daarna mij. De baby gaat rond, eerst mijn moeder, toen mijn schoonmoeder,  Samira, mijn vader, Redouan, Mourad, Lamyae, Naoual, Soufiane, Mootje, en Ibrahim. Na een tijdje kwamen ook Leyla en Sarah, ze feliciteerde ook iedereen, en van het ziekenhuis kregen we beschuit met blauwe muisjes...

❤️