Ghislaine & Yassine | AF.

066

Lees mijn NIEUWE boek: VERPLICHT || Het is ook verplicht & de eerste 005 delen staan al gepubliceerd! 💖

2 weken verder, ze zijn alweer terug in Nederland. Ik had niets meer te vertellen over Dubai dus vandaar..

"Yassine" fluister ik kreunend. "Yassine!" Fluister ik nu wat harder, maar geen beweging. Langzaam begin ik te huilen en roep nu harder "Yassine!" En dan gaat de deur open, hij lag niet eens naast mij en ik loop dom te fluisteren.

"Wat is er?" "Ik heb pijn" zeg ik terwijl ik naar mijn buik wijs. Kreunend draai ik me op mijn zij terwijl ik gelijk overgeef op ons bed. Yassine daarintegen kleed zich gelijk aan en doet een joggingsbroek met shirt bij me om.

"We gaan naar het ziekenhuis nu" zegt hij terwijl hij me optilt. Snel pakt hij de autosleutels en rent naar de auto waar hij mij op de achterbank laat liggen. "Hou vol ja" kreunend geef ik antwoord terwijl hij al weg rijd naar het ziekenhuis. "Mama, kom naar het ziekenhuis er is iets mis met Ghiz. Wollahme ik weet wat" zegt hij in het Arabisch tegen zijn moeder. "Neem gelijk Nisrine mee!"

Nisrine is de moeder van Ghislaine

"We zijn er bijna schatje" vertelt hij terwijl hij zijn hand naar achter doet en mijn hand vastpakt. Zonder te schakelen rijd hij overal dwars door heen, zulke dingen boeien hem niet en dan erbij weet hij echt wel wat hij doet.

Vandaag zou eigenlijk Anouar weer terug komen naar ons, maar niet wetende dat het fout zou gaan. Er is altijd wel iets met ons, of met iemand in de familie. Het kan nooit eens normaal gaan, er gebeurd altijd wel wat vreemds. Ik kan het niet uitleggen, maar het is écht raar.

Aangekomen bij het ziekenhuis tilt Yassine me op en langzaam voel ik heel veel waterige spul langs me stromen naar beneden. Hij rent het ziekenhuis in en roept om hulp, gelijk komt er een ziekenhuisbed aangerend waar hij mij inlegt. Ze rennen samen met mij naar een kamer en doen hier verschillende onderzoeken terwijl Yassine in de wachtkamer moet wachten..

Nog een stukje schrijven?