Ghislaine & Yassine | AF.

072

Ghislaine

2 weken later

Gister is Yassine niet gekomen, gelukkig ook maar want ik voelde me echt beroerd.

Nu nog steeds, de misselijkheid is erger geworden en ik heb overal kippenvel.

Ik tril gewoon van de kou terwijl ik zweet. Hoe vies is dat?

Ook ben ik nu al 30 weken, maar de baby mag nog steeds niet komen.

De kans is nog steeds groot op een ongezond kindje.

'Aaah.' Roep ik hard terwijl ik de bedleuningen vasthou.

Snel druk ik op het rode knopje.

Ik knijp de bedleuning vast en schreeuw van de pijn in mijn buik.

Angst gaat door mijn hele lichaam heen. Een verpleegster kijkt even binnen en rent dan weg.

Na een paar seconde komen er een groepje verpleegsters aan en een dokter.

Terwijl ik gil van de pijn houden ze me rustig vast om mij te kalmeren.

Bij de eerste bevalling ging alles goed, maar bij deze bevalling tering.

Ik denk dat ik nooit meer kinderen wil en ik het maar bij 2 kinderen houd.

Bevallen is vermoeiend, ik zweer het. De pijn is onverdraaglijk.

'Je zult moeten persen zometeen.' Hoor ik de dokter.

Mijn ogen gaan open en ik kijk hem aan van wat!?

'De baby zit er al aan te komen en we kunnen geen weeëenremmers meer geven, want de baby is al te ver gezakt naar de bekken.'

'Ohgod ik hoop dat het goed gaat met de baby en het een gezond kindje is.'

'In shaa Allah.' Zeg ik zacht.

'Weten jullie trouwens al wat het wordt vraag ik door de pijn heen?'

'Nee want het heeft nu hormoonwisselingen. Het kan van een meisje als eerst naar nu een jongen zijn gegaan of andersom.'

'Wtf dat kan toch niet?'

Ik kijk me om en zie Yassine staan, hij versnelt zijn passen naar mij en drukt zijn koude hand op mijn voorhoofd.

Precies wat ik nodig had. Hij heeft altijd goede dingen in zich. Een betere man zou ik op dit moment echt niet kunnen wensen.

Hij steunt me altijd zo veel, de pijn en angst zie je ook in zijn ogen.

Huil jij, wilt hij zijn huilen eigenlijk inhouden als een echte man, maar je bent pas een echte man als je je emoties laat zien. Dus af en toe huilt hij met mij mee.

En dan erbij beschermt hij mij te veel, hij is zó overbeschermd. Alsof er elke dag iets met mij zou kunnen gebeuren.

En als er iets gebeurd, slaat hij zichzelf voor de kop en doet alsof het allemaal zijn schuld is. Terwijl het dan mijn schuld is.

Dan heb ik het ook nog over de dingen die al gebeurd zijn.

In een paar hoofdstukken terug, heb je vast gelezen.

Plots voel ik iets vloeibaars uit mijn vagina komen. De dokter kijkt mij hopeloos aan en geeft een seintje.

'Nu persen.' Roept hij duidelijk.

De verpleegster zetten mijn benen wijd op twee steunapparaten.

Ze komt naast mij staan en de dokter kijkt recht op mijn poes.

Best walgelijk, hebben ze geen vrouwelijke dokters ofzo.

'Pers maar schatje.' Zegt de verpleegster naast mij.

'Puf in en dan persen, dan puf je weer uit en zo het zelfde routine tot de baby er is goed.' Zegt ze lief.

Ik knik en puf in. Na 3 seconden moest ik persen ongeveer 5 seconden persen en toen moest ik weer uitpuffen.

Yassine heeft een doorgeweekte natte handoekje op mijn hoofd geplaatst en een beetje uitgeknepen.

Het water zakt over mijn hoofd naar mijn schouders en veroorzaakt allemaal natte plekken, maar ik vind het heerlijk.

'1.2.3 puf in.'

Ik puf in en dan na 3 seconden pers ik 5 seconden waarna ik uitpuf.

'1.2.3 puf in. Je doet het goed Ghislaine nog even doorzetten.'

Ik doe dezelfde routine met het puffen en persen en uitpuffen en dat doen we nog zo'n 10 keer.

'Ik voel de baby bij me bekken maar het is te klein sowieso komt hij of zij er niet door.'

'Blijven door persen dan gaat het vanzelf. De bekken wordt dan weggedrukt.'

Weer puf ik een paar keer in en ik pers weer en ik puf weer uit zo'n 30 keer.

Deze bevalling is zwaar en het gaat zo sloom. Met Anouar was ik bij een paar keer persen alweer klaar.

Zijn bevalling duurde maar omgeveer 5 uur. Deze bevalling whode, duurd al 8 weken en nog deze uren erbij geteld dat is al 8 weken en 12 uur.

'Nog even doorzetten Ghislaine.'
'Water ik heb water nodig.' Zeg ik uitgeput.

Yassine pakt al snel een beker met water en een rietje en zet het in mijn mond.

Ik zuig aan het rietje en proef water, ijskoud water. Precies wat ik  nodig had.

'En nu over me hoofd heen aub.'

Na het natte handoekje dat op mijn voorhoofd is geplaatst en één op mijn buik neem ik een diepe zucht.

Vanuit die zucht pers ik nu zo hard en langer dat de baby eruit wordt getrokken door de dokter.

Ik hoor gehuil en ik kijk Yassine aan. Hij geeft mij een kus.

'Ik ben trots op je.' Fluisterd hij in mijn oor.

De baby wordt op mijn borst geplaatst en ze heeft een roze mutsje.

'Is het een meisje?' Vraag ik blij.

'Ja jullie hebben een dochter gekregen en weten jullie al een naam?'

'Ja zeker, Amber Ziyanah El Amrani.'

'Aparte mooie naam, wij regelen het. De verpleegster zal zometeen even komen voor het wegen en de lengte etc.'

'Top.'

Ik hou Amber's handje vast en Yassine maakt even snel een foto. Hij plaatst de foto op snapchat met als tekst;'My princess is born 💃🏼👶🏼 15:07 ⏱'

Vervolgens stuurt hij de foto in de familie whatsapp groep, meskiena zij wisten niets omdat we zo druk waren.

En dan plaatst hij de foto nog is op instagram, mijn baby wordt door heel Nederland bewonderd.

'Weet je waar ik nu aan denk?' Zeg ik.

Hij kijkt mij sprakeloos aan tot ik weer begin met praten.

'Dat we een gezondkindje hebben gezet op de wereld.' Zeg ik blij en kijk hem aan.

'Dat zeker.' En als laatste geeft hij mij een kus op mijn lippen en bij Amber op haar voorhoofdje.

Ik zie het einde van dit boek in zicht whoooop.