(Şafak Serisinin 1. Kitabıdır.)
Vuslat sesizliğinin içine ağırlığını katarak sunuyordu insanlara. O ağzını açtığında kimse konuşamazdı ve o sustuğunda kimse bir adım öne çıkamazdı. Yerini, gücünü, hakimiyetini ve hırsını kaybetmeyen nadir adamlardan...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
'Aslında ben sevmekten değil, kaybetmekten korkuyorum.'
'Nasıl yani?'
'Vedat'la olursak sanki o kaybolacak gibi. Düşünceli bir adam, yani benim gibi odundan yapılma bir kıza göre fazla düşünceli, kendini bilen, ağır... Anlayacağın kalıbının adamı. Ben ise çocuk gibiyim. Daha yerimde duramıyorum. Vedat bunları gördüğünde onu kaybederim.' Buğlem ciddi olup olmadığını anlamak için kızın yüz hatlarına dikkatlice bakıp gözlerini belertti anında. Bunları düşünebiliyorsa çoktan çocukluktan çıktığını bilmeliydi.
'Bakma bana öyle. Hem evlenmem ki ben, yok yani, evimin kadını, çocuklarımın anası olacak bir tip yokki bende. Baksana bi. Şu tipime bak Allah aşkına. Amerika'nın sokak danscıları gibiyim.'
'İnsan kıyafeti ile görünüşü ile evlenilecek kişi mi olurmuş ya. Ay Alev vallahi saçmalıyorsun.'
'Saçmalamıyorum. Vedat her gün gömlek giyen, traşını olan disiplinli birisi. Benim ise alakam yok. Nerede yırtık jean, şort bulursam onu giyiyorum.'
'Valla Vedat'ın o ciddiyetini pek takdir ettiğim söylenemez.' Buğlem burun kıvırdığında ikisi birlikte gülmeye başlamıştı. Aslında Vedat'a ciddiyetin yakıştığını düşünen Buğlem şuan arkadaşı gülsün diye her türlü çamuru atabilirdi adama.
'Yalanını yesinler be. Ben hayatım boyunca takım elbisenin bir adama o kadar çok yakıştığını görmemiştim.'
'Bak sen...' Buğlem kıkırdayarak kızın koluna girse de Alev gülümsemesi ile utanan yüzünü gizleme çabasına girmişti çoktan.
'Demek çok yakışıyor ha'
'Buğlem. Fitneciliğe son ver'
'Ne var kızım, kendi ağzınla söyledin.'
'En yakın arkadaşın ben miyim Vedat mı?'
'İyi tamam, tamam.' konuşma son bulurken Alev odasına gitmek istediğini söylemiş Buğlem ise ağlamayacağına dair yeminler verdirerek kızı rahat bırakmıştı. Bakışları ışığı yanan odayı bulduğunda gülümsemesini büyüterek kapıyı çaldı. Vuslat ise anında açıp gözleri kırmızı ama yüzünde büyük bir gülümseme ile içeri giren kadına bakmıştı. En çok canını yakan noktaydı Buğlem'in ağlaması. O ağladığında kalbine kızgın oklar saplanıyordu. Olmazdı böyle, sevdiği kadını böyle görmek beynini uyuşturuyordu adamın.
'O Alev'i dayak manyağı yapacağım. Benim karımı ağlatmak neymiş görecek'
'O ağlatmadı ki, hem biz uzun zamandır beraber ağlamıyorduk' kadının gülümseyerek omzu silkmesi ile Vuslat bu defa kaşlarını havalandırdı.
