(Şafak Serisinin 1. Kitabıdır.)
Vuslat sesizliğinin içine ağırlığını katarak sunuyordu insanlara. O ağzını açtığında kimse konuşamazdı ve o sustuğunda kimse bir adım öne çıkamazdı. Yerini, gücünü, hakimiyetini ve hırsını kaybetmeyen nadir adamlardan...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
'Kızınım senin, sen de benim babamsın.' yok yok, kesinlikle cümle alem bu gün Vuslat'ı öldürmek için niyetliydi. Kafayı sıyırtıp bir yerden kendini atmasını sağlamaya çalışıyorlardı. Yavaşca arkasını döndüğünde boncuk boncuk gözlerin doluşunu da görmüştü.
'Ne?' mırıldanarak tek kaşını kaldırdığında kız bir kaç adım yaklaşarak baktı adamın yüzüne tekrar.
'Annemin sana haber vermeden kaçıp gittiği sonra da doğurduğu kızınım.'
'Dalga mı geçiyorsun sen benimle?'
'Bana babalık yap veya bak diye gelmedim.'
'Niye geldin peki?'
'Sadece görmek için seni, yani babamı.' Vuslat kızın yanaklarına süzülen yaşlarla kaşlarını çatarak kıza bir adım atmıştı ki onun ürkerek geri çekilmesi bir oldu.
'Şaka değil mi bu?'
'Malesef değil' Vuslat başını gülerek sağa sola salladığında kızın kendinden emin tavrına bakmıştı. Gözlerinden ne kadar damlalar süzülse de dik başlılık ile adamın gözlerine bakıyordu.
'Şaka olmalı, yok kesinlikle şaka bu. Bu gün yeterince sınırlarımı zorlayan herif şimdi de ufak bir kızı mı alet ediyor'
'Bahsettiğin herifi tanımıyorum ama hiç kimsenin oyuncağı olmayacak kadar akıllıyım ben.' Vuslat usulca öyle mi anlamında başını salladığında kız da inatla onay vermişti.
'Gel bakalım benimle' diyerek içeri daldığı gibi kız da sakince ardından girmişti eve tekrar. Masadakiler şaşkınca baktığında Vuslat kıza sandalyeyi işaret edip telefonunu aldığı gibi derin bir nefes aldı. Çevirdiği numara yanıt verildiğinde ise ses gelmesini bekledi.
'Buyur abi.'
'Ferudun, DNA testi için ne gerekiyorsa topla gel. Örnek alacaksın.'
'Bakmayın bana öyle. Bu kız kızım olduğunu iddia ediyor! Aklımı kaçıracağım!'
'Oha!'
'Ne!'
'Çüş!'
'Haybin-!' masadaki şaşkınlık kelimeleri de yerini bulduğunda herkesin gözleri kıza dönmüştü ama Buğlem hala sinirle kıza bakan Vuslat'ta bakıyordu.
'Kızı yiyecekmiş gibi bakma. Aklını çelmiş olabilirler hayatım, hem öyle olsa da bunda onun ne suçu var?' Buğlem'in fısıldar gibi çıkan sesinden sonra Vuslat gözlerini bu kez bom boş alana dikmişti. Yok, kesinlikle aklını kaçırıyordu. Bu kadarı bir günde fazlaydı. Onunla uğraşan her kimse altın vuruşu yapıyorlardı. Bu nokta isabeti de atıp iç acısından geberteceklerdi adamı.
