KATİLİM vol:1 and vol:2

deli rüzgar.

kısacık ama merak edenler için... kendimi çok yordum kızlar. bir kaç gün en az pazara kadar yeni bölüm demezseniz sevinirim. ayrıca evet sorularınıza cevap veremiyorum ama evet final yaklaşıyor yeter bir kitapta üç kez final mi yapılır aaa nerde görüşmüş bee:)))) 

neyse yorumlarınız ve votelerinizi bekliyorum. seviliyorsunuz....öpücükler.....sibel.....

RÜZGAR.....

gülümseyerek uyanmak her şanslı erkeğe nasip olmaz....

ben şanslı mıyım? bilmiyorum ama şansım yegane sevdiğim kadın yanımda yattığı sürece kendimi hep şanslı hissedeceğim. 

yıllardır yalnız uyumaya alışkındık biz. ve şimdi de birbirmize sırtımız dönük uyuyorduk. ama bu kadar ayrılık yeterdi. ona sımsıkı sarılmalı sonra harika bir kahvaltı ve sonrada gelecek için plan yapmalıydık. 

arkamı döndüğümde onunla karşılaşacağımı sanarken bomboş buz gibi bir yatakla karşılaştım. elimi yattığı yerde gezdirdim karlar yağmıştı yattığı yere. 

hemen doğrulup çıplaklığıma aldırmadan 

''mavi'' diye bağırdım ama kendi sesimin yankısından başka bir şey duyulmadı salonda. 

''kahretsin yine mi'' diyerek hemen yatak odasına gidip giyindim. 

''bunun hesabını vereceksin mavi'' derken tam odadan çıkmak üzereyken yankılanan telefon sesi odanın açtığım kapısını kapatmama neden oldu. 

sesin geldiği yöne gittiğimde mavinin telefonunu yerde bangır bangır çalarken buldum.

ekranda. hacer anne yazıyordu. telefonu açıp 

kulağıma götürdüğümde 

''günaydın annecim uyandırdım mı? '' diyen ses konuşurken ben ellerimle ağzımı kapattım. 

anne...annecim...mavi...anne....telefon elimden düştüğünde bende onunla beraber yere düştüm. 

telefondaki erkek sesi hala anne orda mısın alo anne.. anneanne telefon kesildi. dediğinde yerde duran telefona sanki bir zehirli yılanmış gibi baktım. 

mavi anne miydi? peki çocuk. benim oğlum. aman tanrım. hayır evli değildi olsaydı söylerdi evli olmuş olsaydı dün geceyi koynumda geçirmezdi. ne yapar eder benden kurtulur  ama yinede ona dokunmama izin vermezdi. 

telefonu titrek ellerime aldığımda şifre olmaması için dua ettim ve ekranda elimi kaydırdım. 

karşıma çıkan görüntü. nerdeyse aslıyla yaşıt bir erkek çocuğu. 

siyah gözlü.öyle tatlı bir yüzü var ki anlatamam. 

beni...tanrım...bu benim oğlum olabilir miydi?

hayır. şüphem mi vardı? hayır bu kesinlikle benim oğlumdu. 

tıpkı kumdan kale yaptığımız resimde ki bana benziyordu.

hemen galeriye girip resimlere baktım. 

bebeklik resimleri doğum günleri. yanında ki o çocuk. mete... aman tanrım yıllarca önce ona yalvarmıştım ama o bilmiyorum derken inanmıştım ona. 

videolara baktım. biri doğum gününde okuldaydı üçüncü biri çekiyordu videoyu mumları üflerken iyi ki doğdun rüzgar diye hep bir ağızdan bağırıyordu çocuklar. 

rüzgar.....adı rüzgar mıydı? aman tanrım. 

yanımda kimsenin olmaması büyük bir şanstı benim için. ağlarken kimsenin beni görmemesi bu kadar rahat hıçkırmama neden oldu.