Have Been In Love With The Superstar (COMPLETED)

34: Power of Love

34: Power of Love

Pinaghandaan ako ng makakain ng mga maid na narito. All of them are pinoys. Sinadya talaga iyon nina mommy para makatulong sa iba pang mga Pilipino. Gabi na at kakarating ko palang. Almost 19 hours ang byahe ko dahil sa nag-stop over pa ako. Kung wala, siguro almost 14 hours lang iyon.

Kaonti lang ang kinain ko at dumiretso na ako sa kwarto ko rito. Namiss ko naman ang lugar na ito pero agad kong namimiss ang Pilipinas lalo na ang mga taong naiwan ko roon. Ayoko munang umiyak ngayon. My eyes are still puffing. I'm giving my eyes a rest.

Hinawi ko ang kurtina ng aking kwarto at tanaw ko na ang mga building. It's an overlooking view. Lumabas ako sa aking balcony. Kahit ang klima rito ay may pagka-iba sa Pilipinas. Mag-aadjust na naman ako sa panahon dito.

I stayed there for like an hour at pumasok na ulit. Giniginaw na ako sa lamig. I changed my clothes into my pajamas. Inaantok na ako at siguro dahil ito sa jet lag.

Kinabukasan, nagising ako ng tanghali na. 7:41 in the evening na ngayon sa Pinas. Different time zones. Haay.

Gusto kong tumawag kina Hazel but I fought the urge to do that dahil hindi pa ako ready marinig ang mga kwento nila. Hinidi ako ready na marinig ang tungkol kay Reniel. I'm not ready to hear about him. Not yet.

Tinignan ko ang kwarto ko. Ang nakikita ko ay ang aking kwarto sa Pinas. Gumagapang na naman ang mga imaheng namimiss ko na. Yung mga tawa ng mga kaibigan ko. Yung mga asaran. Yung mga kabaliwang pinag-gagawa namin. At yung taong minamahal ko. Ang kanyang mga mata, mga ngiti, ang boses niya, ang makasama siya. Lahat-lahat.

I breath in and out. Trying to calm myself. Ayokong umiyak. Ayoko ngayong umiyak kaya tumakbo ako sa kitchen. Nag-brunch nalang ako sa veranda.

I'm almost 1 month here in California pero ni-isang beses ay hindi pa ako lumalabas. I'm always locking myself in my room. And when laziness strikes my system, half of the day, I'm just laying on my bed and half of it, I'm entertaining myself through watching movies or eat some foods. Naubos ko na nga iyong bigay ni Reniel, eh. Namimiss ko na rin kainin iyon pero kasi ubos na. At minsan, nag-wowork out din ako dahil may mini gym naman kami dito. Nakakatulong iyon para hindi ako tumaba rito. Ayokong tumaba.

Days more at dumating na si Kuya. And somehow, nagiging lively na ang mga araw ko dahil kay Kuya. Lumalabas na din ako ng bahay at nagpapasyal kasama siya. And somehow, I'm forgetting the Philippines. Even just for awhile. At pag-sapit ng gabi, I'm drowning myself in tears. Nagiging usual na iyon kaya naaawa na ako sa aking mga mata.

The next day, we had a coffee in the veranda. Ginawa kong busy ang sarili ko dahil ayokong tignan si Kuya pero ganon pa man, nararamdaman ko pa rin ang paninitig niya. Mapanuri kasi siya kung maka-tingin sa akin.

"Aren't you missing the Philippines?" hindi ko iyon pinansin. Hinayaan ko ang tanong niyang iyon. "Didn't you make a call to your friends?" at saka palang ako napalingon sa kanya.

"Mahirap, Kuya." tanging naging utas ko.

"Before I left the country, sinabi nila sa akin na hindi ka pa raw tumatawag sa kanila. Hindi ka rin daw nag-oon line. Even sa face time ay wala daw. They're missing you... badly, Anna."

Biglang may isang butil ng luha ang tumagas sa aking mata. Even me. I'm missing them too. So bad. So bad that I wanted to forget them pero masakit din ang kalimutan sila lalo na't sila ang naging karamay ko. Naiinis nga rin ako sa sarili ko kung bakit ko iyon ginusto. Siguro kasi mapapa-alala nila sa akin ang Pilipinas. Mapapa-alala nila sa akin si Reniel. At masakit ang maalalang may iniwan akong taong lubos akong minamahal. Masakit isiping iniwan ko ang taong minamahal ko. Masakit para sa akin.